Ο Christopher Knight ήταν 20 χρονών όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τους ανθρώπους. Για 27 ολόκληρα χρόνια -κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα- ουδείς γνώριζε που βρισκόταν.

Την απίθανη ιστορία του κατέγραψε ο ένας και μοναδικός από τους 500 δημοσιογράφους που τον προσέγγισαν και στον οποίον ο Knight  δέχτηκε να μιλήσει όταν επιτέλους βρέθηκαν τα ίχνη του.

Όπως γράφει ο Guardian, στις εννέα ωριαίες συναντήσεις τους στη φυλακή -η ποινή επιβλήθηκε στον Knight για διαρρήξεις και κλοπές- ο ερημίτης μοιράστηκε την περιπέτεια της ζωής του.

Πώς κατάφερε  να επιβιώσει και κυρίως, τι σκεφτόταν και πώς ένιωθε τα χρόνια της απέραντης, απόλυτης μοναξιάς του;

Εργαζόταν μόλις λίγους μήνες σε μία εταιρεία εγκατάστασης συστημάτων συναγερμού στη Μασαχουσέτη, όταν εντελώς ξαφνικά, χωρίς να ενημερώσει το αφεντικό του, παραιτήθηκε. Δεν μπήκε καν στον κόπο να επιστρέψει τα εργαλεία του. Εξαργύρωσε την επιταγή του τελευταίου μηνιάτικου και έφυγε. «Δεν είχα κανέναν. Ούτε φίλους. Ούτε μεταξύ των συναδέλφων μου υπήρχε κάποιος να με ενδιαφέρει» λέει.

Έφτασε οδικώς στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ, κάνοντας σύντομες στάσεις σε fast food και φθηνά ξενοδοχεία -τα φθηνότερα που μπορούσε να βρει- ταξιδεύοντας μέρες ολόκληρες μόνος, μέχρι που βρέθηκε να χαζεύει στους δρόμους της Φλόριντα τους περαστικούς.

Τελικά γύρισε και κατευθύνθηκε βόρεια. Καθώς οδηγούσε άκουγε στο ραδιόφωνο ότι πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο Ρόναλντ Ρίγκαν. Και ότι μόλις είχε συμβεί το πυρηνικό ατύχημα στο Τσέρνομπιλ. Διατρέχοντας τη Τζόρτζια, την Καρολίνα και τη Βιρτζίνια, με τη σιγουριά της νεότητας και συνεπαρμένος από τη χαρά του ταξιδιού, άρχισε να διαμορφώνει μία ιδέα στο μυαλό του -μια ιδέα που σταδιακά απέκτησε σχήμα.

Από όταν θυμόταν τον εαυτό του ένιωθε άνετα με τη μοναξιά. Η ιδέα της συναναστροφής, της αλληλεπίδρασης του φαινόταν απογοητευτική -κάθε συνάντηση με άλλους ανθρώπους έμοιαζε με σύγκρουση.

Έφτασε οδηγώντας μέχρι το Μέιν, τον τόπο που μεγάλωσε. Πήρε τον δρόμο που οδηγούσε στο πατρικό του. «Νομίζω ότι το έκανα για να ρίξω μια τελευταία ματιά και να πω ‘αντίο’». Δεν σταμάτησε. Η τελευταία φορά που είδε την οικογένεια του ήταν από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου.

Συνέχισε μέχρι που έφτασε στη Moosehead Lake, τη μεγαλύτερη λίμνη στο Μέιν, ένα σημείο όπου η πολιτεία, το κράτος, η οργανωμένη κοινωνία μοιάζουν πραγματικά μακρινά. «Οδήγησα μέχρι που έμεινα από καύσιμα. Πήρα ένα δρομάκι και μετά ένα μονοπάτι έξω από το δρομάκι». Πήγε μέχρι εκεί που μπορούσε να τον πάει το αυτοκίνητο.

Άφησε το αυτοκίνητο -με τα κλειδιά πάνω στη μηχανή- και βγήκε. Είχε σκηνή, ένα σακίδιο, αλλά ούτε χάρτη, ούτε πυξίδα. Επίσης, δεν είχε την παραμικρή ιδέα που πάει. Μπήκε στα δάσος και άρχισε να περπατάει.

Γιατί ένας άνθρωπος 20 χρονών εγκαταλείπει ξαφνικά τον κόσμο;

Η πράξη του είχε χαρακτηριστικά αυτοκτονίας, με τη διαφορά ότι ο Christopher Knight δεν αυτοκτόνησε. «Για τον υπόλοιπο κόσμο έπαψα να υπάρχω» είπε. Η οικογένεια του υπέφερε μετά την εξαφάνιση του. Δεν γνώριζαν τι του είχε συμβεί και ούτε μπορούσαν να αποδεχθούν την ιδέα ότι πιθανώς είναι νεκρός.

Η τελευταία κίνηση -να αφήσει τα κλειδιά πάνω στο αυτοκίνητο- ήταν παράξενη. Ο Knight σεβόταν το χρήμα (έτσι ανατράφηκε) και το αυτοκίνητο ήταν το πιο ακριβό απόκτημα του. Γιατί να μην κρατήσει τα κλειδιά σε κάποιο ασφαλές σημείο; Γιατί το έκανε από τη στιγμή που δεν του άρεσε ιδιαίτερα η ιδέα να κατασκηνώσει στη φύση;

«Το αυτοκίνητο μου ήταν άχρηστο. Είχε μείνει από καύσιμα και το πιο κοντινό βενζινάδικο ήταν μίλια μακριά». Το αυτοκίνητο, μετά από τόσα χρόνια, παραμένει στο σημείο που το άφησε. Μόνο που εντωμεταξύ το έχει σχεδόν «καταπιεί» το δάσος.

Ο Knight ομολογεί ότι δεν ξέρει πραγματικά γιατί έφυγε. Το σκέφτηκε εξαντλητικά, αλλά απάντηση δεν έδωσε. «Είναι ένα μυστήριο» δήλωσε.

Οι τρεις λόγοι – Κανένας στην περίπτωση του 

Στη μακρά διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας και σε όλους τους πολιτισμούς, ερημίτες υπήρχαν πάντα -μοναχοί, μισάνθρωποι, αναχωρητές- επισημαίνει ο συντάκτης του άρθρου στον Guardian, Michael Finkel. 

Όμως, στην πραγματικότητα υπάρχουν μόλις τρεις λόγοι για τους οποίους ένας άνθρωπος εγκαταλείπει τον κόσμο.

Πολλοί εγκαταλείπουν τα εγκόσμια για θρησκευτικούς λόγους. Ο Ιησούς, ο Μωάμεθ και ο Βούδας πέρασαν και οι τρεις ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρονικό διάστημα απομόνωσης προτού μιλήσουν για τη θρησκεία τους στον κόσμο. Σύμφωνα με την ινδουιστική φιλοσοφία κάθε άνθρωπος ωριμάζει ιδανικά ζώντας ως ερημίτης, και σήμερα τουλάχιστον 4 εκατ. άνθρωποι ζουν ως περιπλανώμενοι άγιοι στην Ινδία, τρώγοντας ένα πιάτο φαΐ από οργανώσεις και έχοντας εγκαταλείψει οικογένεια και υλικά αγαθά.

Άλλοι πάλι, γίνονται αναχωρητές νιώθοντας ότι ο κόσμος έχει γίνει πολύ εχθρικός -πόλεμοι, βία, καταστροφή περιβάλλοντος, υπερκαταναλωτισμός. Το πρώτο σημαντικό λογοτεχνικό έργο για τη μοναξιά, το Τάο Τε Τσινγκ, γράφτηκε στην Κίνα τον 6ο αιώνα π.Χ., από έναν ερημίτη που ονομάζεται Laozi, ο οποίος διαμαρτυρόταν για τη διαφθορά. Το Τάο Τε Τσινγκ λέει ότι μέσω της αδράνειας και όχι της δράσης μπορεί ο άνθρωπος να γίνει σοφός.

Η τελευταία κατηγορία αφορά καλλιτέχνες, ακτιβιστές, ερευνητές ή, ανθρώπους που επιθυμούν να φθάσουν σε υψηλότερα πεδία αυτογνωσίας. Ο Άγγλος ιστορικός Edward Gibbon έλεγε ότι «η μοναξιά είναι το σχολείο της ιδιοφυΐας».

Ο Knight ωστόσο, δεν ανήκει σε καμία από τις τρεις περιπτώσεις. Δεν είναι ένθερμος οπαδός κάποιας θρησκείας, δεν ένιωσε την ανάγκη να διαμαρτυρηθεί για την κοινωνία, δεν έχει σχέση με τις τέχνες -δεν έχει τραβήξει ούτε μία φωτογραφία στη ζωή του, δεν έχει γράψει ούτε μία πρόταση, δεν έχει παράξει έργο τέχνης ή φιλοσοφική πραγματεία. Επίσης, ούτε ένας άνθρωπος ήξερε που βρισκόταν.

Απλά, γύρισε την πλάτη του στον κόσμο. «Δεν είχα κανένα σχέδιο…» λέει.

Βεβαίως, δεν είναι εύκολο ένας άνθρωπος να χαθεί πραγματικά. Κάθε άνθρωπος με βασικές δεξιότητες γνωρίζει για παράδειγμα ποια κατεύθυνση να πάρει παρακολουθώντας την πορεία του ήλιου. Παρά ταύτα, η δική του επιλογή ήταν ενστικτώδης.

Ήθελε να χαθεί. Όχι να χαθεί από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά να χαθεί κυριολεκτικά στο δάσος.

Κουβαλούσε τα στοιχειώδη -μία σκηνή, ελάχιστα ρούχα, ελάχιστο φαγητό. «Αυτά και τίποτε άλλο». Πέρασε όλα τα στάδια που περνά ένας άνθρωπος της πόλης ο οποίος ξαφνικά βρίσκεται στο πουθενά κυρίως, όσον αφορά στην τροφή. Ήταν ικανός κυνηγός και ψαράς, αλλά δεν είχε ούτε όπλο, ούτε καλάμι. Επιπλέον, οι ερημιές του Μέιν δεν είναι γενναιόδωρες. Ήξερε ότι εάν συνεχίσει έτσι, θα πεθάνει από ασιτία. Τελικά, κατάφερε να σκοτώσει μία πέρδικα και επειδή δεν ήξερε πώς να ανάψει φωτιά την έφαγε ωμή. 

Συνάντησε κάποια σπίτια με κήπους, αλλά η ανατροφή και η περηφάνεια του δεν του επέτρεψαν να κλέψει. Μερικές ημέρες μετά όμως, έκλεψε λίγα καλαμπόκια και ξέθαψε μερικές πατάτες. Και κάπως έτσι, άρχισε να κλέβει. Και επειδή γνώριζε από συστήματα συναγερμού, στην πορεία κατέστρωνε σχέδιο. Κάθε επιδρομή του εξασφάλιζε προμήθειες για δύο εβδομάδες. 

Στη σιωπή 

Η σιωπή δεν μεταφράζεται σε λέξεις. «Είναι περίπλοκο», λέει ο Knight. «Η μοναξιά προσδίδει στα πράγματα μία αξία».

Σταδιακά, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ίδιου και του δάσους, άρχισε να διαλύεται.

«Δεν είχα επιθυμίες, ούτε όνομα. Για να το θέσω ρομαντικά, ήμουν εντελώς ελεύθερος».

Για όσους δεν επιλέγουν να είναι μόνοι -όπως οι κρατούμενοι και οι όμηροι- η απώλεια της κοινωνικής ζωής μπορεί να είναι τρομακτική, μια βουτιά στην τρέλα.

Αλλά, όπως ο ίδιος λέει «Δεν ήμουν ποτέ μόνος. Εναρμόνισα στην καθημερινότητα την πληρότητα της δικής μου παρουσίας παρά την απουσία των άλλων». 

Τελικά συνελήφθη, μετά από 27 ολόκληρα χρόνια πλήρους απομόνωσης, ενώ έκλεβε τρόφιμα σε μια θερινή κατασκήνωση στη λίμνη.

Του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για διάρρηξη και κλοπή και μπήκε στη φυλακή.

Η σύλληψή του έγινε πρώτη είδηση: Γράμματα και επισκέπτες έφτασαν στην φυλακή, μία ομάδα δημοσιογράφων θέλησε να γυρίσει τη ζωή του ντοκιμαντέρ, μία γυναίκα του έκανε γυναίκα πρόταση γάμου.

Μικρή λεπτομέρεια: Όλα αυτά τα χρόνια ο Christopher Knight δεν είχε καν δει το πρόσωπο του σε καθρέφτη.

Όταν ρωτήθηκε εάν ένιωσε κάποια στιγμή πλήξη, απάντησε ότι δεν είναι σίγουρος κατά πόσο κατανοεί την έννοια της λέξης…