Στη μία πλευρά του φράχτη, δεκάδες ισραηλινοί στρατιώτες πίσω από αμμόλοφους σημαδεύουν τους Παλαιστίνιους διαδηλωτές.

Ads

Από την άλλη πλευρά, νεαρές γυναίκες, με κασκόλ που καλύπτουν τα μισά πρόσωπά τους για να αποφύγουν την ασφυξία των δακρυγόνων, στέκονται μπροστά στους νεαρούς διαμαρτυρόμενους, παρέχοντας κάλυψη.

«Οι γυναίκες είναι λιγότερο πιθανό να πυροβοληθούν», εξηγεί η 26χρονη Taghreed al-Barawi στις 13 Απριλίου, ενώ παρακολουθεί την τρίτη συνεχή διαδήλωση της Παρασκευής στη Γάζα κοντά στα ισραηλινά σύνορα με την νεότερη αδελφή της και μια ομάδα φίλων.

«Ζούμε σε μια κοινωνία που κυριαρχείται από άνδρες και η συμμετοχή των γυναικών σε διαμαρτυρίες μπορεί να είναι μια παράξενη εικόνα για κάποιους στη Γάζα. Ωστόσο, αυτή τη φορά οι άντρες είναι περισσότερο δεκτικοί και ενθαρρυντικοί. Εδώ και οι γυναίκες πρέπει να είναι παρούσες», λέει η Taghreed al-Barawi.

Ads

Στην πραγματικότητα η ύπαρξη γυναικών δεν αποτελεί εγγύηση για προστασία.

Περίπου 1.600 διαδηλωτές, συμπεριλαμβανομένων 160 γυναικών, τραυματίστηκαν και περισσότεροι από 35 σκοτώθηκαν από ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές από τις 30 Μαρτίου, που ξεκίνησε η διαδήλωση του κινήματος «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής», που διεκδικεί «το δικαίωμα στην επιστροφή» των Παλαιστίνιων προσφύγων και των απογόνων τους.

image

Παρόλο που η Barawi δυσκολευόταν να αναπνεύσει από τα δακρυγόνα και ένιωθε να την εγκαταλείπουν οι αισθήσεις της, η σκέψη να φύγει από τη διαδήλωση δεν πέρασε από το μυαλό της.

«Είχα αυτήν την αίσθηση περίεργου θάρρους ή δεν ξέρω πως να την ονομάσω – όσο πιο κοντά έφτανα στα σύνορα τόσο ισχυρότερη ήταν η επιθυμία μου να προχωρήσω μπροστά. Ίσως ήταν η ανάγκη να έρθουμε πιο κοντά στο σπίτι μας [εδάφη που το Ισραήλ κατέλαβε το 1948].

«Προσωπικά, με εμπνέει και με ενθουσιάζει η Ahed Tamimi και η γενναιότητα με την οποία στέκεται απέναντι στον ισραηλινό στρατό», δήλωσε η Barawi.

Διαβάστε ακόμα: «Ισραηλινοί αναρχικοί» του Ούρι Γκόρντον

Η «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής» είναι ένα μη βίαιο, λαϊκό κίνημα που απαιτεί το δικαίωμα επιστροφής των παλαιστινίων προσφύγων στα σπίτια τους, σύμφωνα με το Ψήφισμα 194 του ΟΗΕ, από τα οποία εκδιώχθηκαν το 1948 όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ.

Χιλιάδες συμμετέχουν στη μαζική διαμαρτυρία, έχοντας μάλιστα στήσει δεκάδες σκηνές στα σύνορα με το Ισραήλ. Κάθε σκηνή φέρει την επωνυμία της πόλης από την οποία εκδιώχθηκε η οικογένεια το 1948. Είναι η μεγαλύτερη μαζική διαμαρτυρία που έγινε στη Γάζα από την πρώτη Ιντιφάντα.

Το παλαιστινιακό έδαφος με σχεδόν δύο εκατομμύρια κατοίκους μπορεί να προσεγγιστεί μόνο μέσω της Αιγύπτου και του Ισραήλ, αλλά ο ασφυκτικός αποκλεισμός στη Λωρίδα εδώ και 11 χρόνια, οι συνθήκες διαβίωσης που συνεχώς επιδεινώνονται, η ανεργία που κυμαίνεται γύρω στο 43% έχουν φτάσει τους Παλαιστίνιους να ξεπεράσουν τα όρια της υπομονής τους.

Παλαιστίνιοι διαδηλώνουν κατά μήκος των συνόρων της Γάζας κάθε Παρασκευή απόγευμα εδώ και χρόνια, αλλά αυτό που είναι αισθητά διαφορετικό αυτήν τη φορά είναι ο μεγάλος αριθμός γυναικών και κοριτσιών που συμμετέχουν ενεργά όσο ποτέ.

Και γι ‘αυτό οι διαμαρτυρίες αυτής της Παρασκευής έχουν χαρακτηριστεί ως «Μάρτιος των Γυναικών της Γάζας».

image

image

«Καθήκον και ευθύνη μου»

Μεταξύ αυτών που τραυματίστηκαν και σκοτώθηκαν από ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές μέχρι στιγμής δεν ήταν μόνο διαδηλωτές, αλλά και δημοσιογράφοι και ιατροί.

Η Razan al-Najjar είναι μια εθελόντρια νοσηλεύτρια ηλικίας 20 ετών που εργάζεται καθημερινά 12 ώρες και βοηθά τους τραυματίες.

Τώρα είναι η ίδια τραυματίας. Έχει λιποθυμήσει δύο φορές εξαιτίας της εισπνοής χημικών, ενώ στις 13 Απριλίου έσπασε τον καρπό της όταν έπεσε ενώ έτρεχε για να βοηθήσει έναν τραυματισμένο διαδηλωτή.

Πολλοί την προέτρεψαν να μπει κι αυτή στο ασθενοφόρο για το νοσοκομείο, αλλά η Najjar συνέχισε να εργάζεται.

«Ο ισραηλινός στρατός σκοπεύει να πυροβολήσει όσους μπορεί, είναι τρελό και θα ντρεπόμουν αν δεν ήμουν κι εγώ εκεί για τον λαό μου», λέει.

«Είναι καθήκον μου και ευθύνη μου να είμαι εκεί και να βοηθώ τους τραυματίες».

image

Ορισμένα από τα τραύματα που η Najjar και οι συνάδελφοί της αντιμετωπίζουν είναι τραγικά – πολλοί από τους τραυματίες διαδηλωτές φτάνουν με μεγάλες τρύπες στα σώματά τους, με τη σάρκα τους εκτεθειμένη εξαιτίας της χρήσης σφαιρών. Πολλοί από αυτούς έχουν ακρωτηριασμένα τα πόδια τους.

«Φροντίστε τη μητέρα μου και τους αδελφούς μου Razan», είπε ένας νεαρός άνδρας στην Najjar, καθώς πήγαινε στο στη διαδήλωση. Πυροβολήθηκε αργότερα εκείνη την ημέρα από έναν ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή.

«Ραγίζει η καρδιά μου όταν θυμάμαι τους νεαρούς άνδρες που έκαναν τις διαθήκες μπροστά μου», περιγράφει η Najjar στο Al Jazeera. «Μερικοί μάλιστα μου έδωσαν τα αξεσουάρ τους [ως δώρα] πριν πεθάνουν».

Μια φωτογραφία που έγινε viral δείχνει την 16χρονη Hind Abu Ola να τρέχει προς τον συνοριακό φράχτη με τέσσερις νέους άνδρες να σπεύδουν πίσω της, ενώνοντας τα χέρια τους για να σχηματίσουν μια ανθρώπινη αλυσίδα ώστε να την προστατεύσουν από τις σφαίρες.

Η έφηβη είχε αντιληφθεί ότι οι νέοι άνδρες ασφυκτιούσαν και έχαναν τη συνείδηση ​​λόγω της μεγάλης ποσότητας δακρυγόνων και αερίων που είχαν εισπνεύσει.

Οπλισμένη με κρεμμύδια και ένα μπουκάλι άρωμα στην τσάντα της, έτρεξε προς αυτούς και τους βοήθησε να πάρουν ανάσα.

Η 16χρονη Hind Abu Ola έγινε σύμβολο της αντοχής των γυναικών.

Η συμμετοχή των γυναικών έγινε γρήγορα ενοχλητικά αντιληπτή κι από τον ισραηλινό στρατό, ο εκπρόσωπος του οποίου Avichay Adraee, έσπευσε να προειδοποιήσει τις γυναίκες μέσω Twitter ότι ήταν καλύτερο να μένουν στο σπίτι τους.

«Η καλή γυναίκα είναι η αξιότιμη γυναίκα, η οποία φροντίζει το σπίτι της και τα παιδιά της, και χρησιμεύει ως καλό παράδειγμα γι’ αυτούς. Ωστόσο, η γυναίκα που στερείται τιμής δεν φροντίζει αυτά τα πράγματα, δρα άγρια εναντίον της θηλυκής φύσης της και δεν νοιάζεται για το πώς φαίνεται στην κοινωνία. Η ομορφιά μιας γυναίκας είναι στη θηλυκότητά της και το όπλο της είναι ο εγκέφαλός της. Πού είναι αυτά τα γνωρίσματα στην προσωπικότητα αυτών των βανδάλων;» έγραψε μεταξύ άλλων.

Οι γυναίκες της Παλαιστίνης έχουν πολλές φορές στο παρελθόν συμβάλει επιτυχημένα στην αντίσταση κατά της ισραηλινής κατοχής.

«Η Παλαιστίνια γυναίκα αποτελεί αναπόσπαστο πυλώνα του κινήματος και της κοινότητας, είναι η αγωνιώδης μητέρα, η μεγάλη αδελφή και η μικρή κόρη. Η Παλαιστίνια γυναίκα είναι μια γυναίκα που αγωνίζεται», δήλωσε η Hamad, επικεφαλής της επιτροπής γυναικών της διαδήλωσης.

Η Rawan Yaghi συγγραφέας από τη Γάζα περιγράφει στους New York Times: «Οι πέντε μαντηλοφορεμένες γυναίκες καλούσαν με χειρονομίες άλλες γυναίκες να πλησιάσουν πιο κοντά. Ηθελαν να δυναμώσουν οι φωνές τους. Η φίλη μου κι εγώ είχαμε περάσει τη γραμμή που χάρασσε το όριο της διαμαρτυρίας και στεκόμασταν δίπλα στους δημοσιογράφους και στα ασθενοφόρα. Πλησιάσαμε ακόμη περισσότερο. Ρυθμικά, οι γυναίκες τραγουδούσαν το «Γυρνάμε πίσω», ένα δημοφιλές τραγούδι του παλαιστίνιου ακτιβιστή και ποιητή Αμπού Αραμπ.

Μερικά παιδιά χοροπηδούσαν, τραγουδώντας τους λιγοστούς στίχους που ήξεραν: «Θα γυρίσω στη χώρα μου. Στην πράσινη γη, θα γυρίσω». Το πλήθος, μερικές εκατοντάδες Παλαιστίνιοι με μοναδικό τους όπλο τα κινητά τους τηλέφωνα, χτυπούσαν παλαμάκια. Στέκονταν στη γη ενός αγρότη, στην άκρη του Αλ-Ζαϊτούν της Γάζας, και κοιτούσαν τα πράσινα λιβάδια πέρα από τα κράνη των ισραηλινών ελεύθερων σκοπευτών και τους σάκους με άμμο.

Μια από τις γυναίκες που τραγουδούσαν, με τα μάτια της κόκκινα από τα δακρυγόνα, είπε: «Η πορεία αυτή τουλάχιστον μας ενώνει. Ανδρες και γυναίκες κάθε προέλευσης». Πράγματι, οι άνθρωποι που είχαν συγκεντρωθεί μπροστά στους ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές φαίνονταν να διακατέχονται από ένα αίσθημα ομαδικότητας.

«Δεν είναι μια πορεία με στόχο να γυρίσουμε αυτή τη στιγμή στη γη μας», είπε η γυναίκα. «Είναι ένας τρόπος να μιλήσουμε και να υψώσουμε τις φωνές μας». Πίσω από τους διαδηλωτές, τρία αγόρια ηλικίας 10 ως 13 ετών έπαιζαν ποδόσφαιρο, πετώντας την μπάλα ψηλά στον ουρανό. Οι ελεύθεροι σκοπευτές τα παρακολουθούσαν με ετοιμότητα».

image

Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από την «Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό» κεντρική ομιλήτρια ήταν η Σιρίν Ισάουι, Παλαιστίνια ακτιβίστρια, δικηγόρος και πρώην πολιτική κρατούμενη του Ισραήλ. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση από το ισραηλινό κράτος, επειδή προσπάθησε να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του ήδη φυλακισμένου αδερφού της, που είχε προχωρήσει σε απεργία πείνας. Η Σιρίν περιέγραψε τέσσερα εφιαλτικά χρόνια που περιλάμβαναν απομονώσεις, βασανιστήρια, παραβιάσεις στοιχειωδών δικαιωμάτων, λεκτική και σωματική βία.

Η Σιρίν δήλωσε ότι η ιστορία της μικρής Παλαιστίνιας Αχέντ Ταμίμι, που έχει πάρει ιδιαίτερη δημοσιότητα και έχει ευαισθητοποιήσει πολύ κόσμο παγκόσμια, ενσαρκώνει την ιστορία κάθε γυναίκας στην Παλαιστίνη.