Έφυγε από τη ζωή μετά από σκληρή μάχη που έδωσε, ο Βαγγέλης Βέκιος από τα πρώτα ιδρυτικά στελέχη του 105,5 Στο Κόκκινο και ο πρώτος διευθυντής προγράμματος από την ίδρυση του σταθμού το 2006. Ο μουσικός και ραδιοφωνικός παραγωγός τον τελευταίο μήνα νοσηλευόταν σε κώμα στην εντατική του «Ερυθρού Σταυρού», έπασχε από ανεύρυσμα.

Ο Βαγγέλης Βέκιος υπήρξε εκ των δημιουργών του web radio Πορτακαλί και δημιουργός του web radio Μωβ, μέλη της οικογένειας του ρ/σ στο Κόκκινο. Ήταν επίσης βασικός εμπνευστής και στέλεχος του μουσικού ενθέτου της Αυγής «Κόκκινη Καρφίτσα».

Ιδρυτικό μέλος των Μουσικών Ταξιαρχιών, έπαιξε κρουστά και τύμπανα στους δίσκους «Disco Tsoutsouni», «Μουσικές Ταξιαρχίες», «Αν η Γιαγιά μου Είχε Ρουλεμάν» και «Made in Greece Vol.1». Συμμετείχε σε μία σειρά μουσικών σχημάτων, όπως στους «Ντέρτι», «Τέσσερις Εποχές», «Blue Light», «Σελάνα» και τους Vavoura Band. Έχει επίσης παίξει τύμπανα στον δίσκο των Πυξ-Λαξ «Ο Ηλιος Του Χειμώνα Με Μελαγχολεί» το 1993. Ίδρυσε το συγκρότημα των Ελελευ, και κυκλοφόρησε έναν ομώνυμο δίσκο, στον οποίο έπαιξε τύμπανα και έγραψε τους στίχους και την μουσική.

Ραδιοφωνικός παραγωγός σε πολλούς σταθμούς, μεταξύ των οποίων οι 90,2 Αριστερά στα Fm, Κόσμος και Εν Λευκώ.

Η κηδεία του θα γίνει σήμερα Τετάρτη στις 17:00, στον Καθεδρικό Ι.Ν. Παναγίας Φανερωμένης, στο Χολαργό.

Ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα για τον Βαγγέλη Βέκιο

Η ραδιοφωνική παραγωγός του Κόκκινου 105,5, Φωτεινή Λαμπρίδη αποχαιρέτισε τον Βαγγέλη Βέκιο με ένα συγκινητικό σημείωμα:

Τις μέρες που ήταν στην εντατική, οι φίλοι του στον σταθμό ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο. Όποιος είχε νέα ενημέρωνε. Κάθε φορά που ακούγαμε κάτι αισιόδοξο γελούσαμε.
 
Με τη Μαρία Πανοσιάν κάναμε τις ίδιες σκέψεις περνώντας από τα στενά του Ψυρρή. Από κάπου θα φανεί ο Βαγγέλης τώρα. Θα πίνει καφέ στο Στυλ. Στοιχηματίζαμε στο πείσμα του. Χάσαμε.

Ήταν ο πρώτος που μας υποδέχτηκε στο Κόκκινο.  Πρωτεργάτης στην ομάδα που συσπείρωσε όσους θεωρούσε πως μπορούσαν να αποτελέσουν τη μαγιά για ένα εναλλακτικό ραδιόφωνο. Μας ενθάρρυνε όποτε ανακαλύπταμε κρυμμένους θησαυρούς του ελληνικού τραγουδιού και τους απλώναμε στον αέρα της πόλης, σε αντίθεση με διευθυντές που σε απειλούσαν με απόλυση αν δε συμμορφωνόσουν με τους κανόνες του mainstream. 

Διαφωνούσαμε συχνά και μετά κονταροχτυπιόμασταν για το ποιος θα ζητήσει πρώτος συγγνώμη.  Παρορμητικός και πεισματάρη. Φίλος. 

Θα ‘ρθουν δύσκολες μέρες έλεγε, θ’αντέξουμε ρε Βαγγέλη απαντούσαμε. Καθημερινές στιχομυθίες ανθρώπων που τους ξεπερνά πάντα η ζωή. 

Κρατάμε την παρόρμηση του παιδιού, τις μουσικές, τους στίχους σου, την ανατολή που αγαπούσες, την πεποίθηση πως θα αλλάξει ο κόσμος, τη φύση στην αγκαλιά της οποίας κούρνιαζες με την Άντρη και τη Νίκη σου, τους ρεμπέτικους δρόμους, τους ήχους του τρίχορδου πάνω στον οποίο δοκίμαζες πάντα τα τραγούδια σου, τη χαρά που είναι στον δρόμο, τις μπακέτες σου, τις λυτρωτικές τελετουργίες που χάθηκαν στο διάβα των αιώνων, την αποφώνηση των εκπομπών σου «Σας χαιρετώ, αύριο όλα θα είναι καλύτερα».

Κρατάς τα αστέρια.

Αντίο φίλε,
Φωτεινή

[jwplayer | file=https://www.youtube.com/watch?v=cMj_GQznmIw]

«Και ξάπλωσα νωχελικά πάνω  στα χρόνια

Και έφυγα αργά με το ποτάμι

Που ήταν η πηγή έπαψε να με νοιάζει

Τη θάλασσα δε θέλω να προσμένω»