​Πριν από μερικά χρόνια η αποχώρηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε  από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών θα γινόταν δεκτή με πανηγυρισμούς στην Ελλάδα.  Όμως σήμερα το κλίμα  ​​και οι συσχετισμοί​​  ​​έχουν διαφοροποιηθεί πλήρως, με αποτέλεσμα να επικρατεί σκεπτικισμός και αβεβαιότητα για το μέλλον της ΕΕ και τα ελληνικά συμφέροντα.

Η αποχώρηση ενός προσώπου δεν συνιστά μεταβολή της πολιτικής της Γερμανίας για τη​ ​ε​υρωζώνη, ιδιαίτερα στο κρίσιμο σκέλος που αφορά την Ελλάδα. Τόσο γιατί οι πολιτικές ακολουθούν το αφήγημα των οικονομικών ελίτ της Γερμανίας, όσο και γιατί οι Ελεύθεροι Δημοκράτες που διεκδικούν τη θέση έχουν εκδηλώσει την ίδια και σκληρότερη επιμονή στις πολιτικές των ανισοτήτων  αλλά και στη συμμετοχή του ΔΝΤ στα προγράμματα διάσωσης. 

Η παρέμβαση Μακρόν με το μανιφέστο του για την ΕΕ με μια ευρωζώνη με ομοσπονδιακή  λογική και κοινό προϋπολογισμό , γίνεται ακριβώς στον κρίσιμο χρόνο του σχηματισμού κυβέρνησης στη Γερμανία με στόχο να αποτελέσει θέμα της ατζέντας και της προγραμματικής σύγκλισης μεταξύ των κομμάτων που συνεργάζονται. Αν και κάποιες από τις προτάσεις του Γάλλου προέδρου, προκαλούν αλλεργία στο Βερολίνο…​

Η Μέρκελ τοποθετήθηκε με τη γνωστή επιφυλακτική και αμφίσημη στάση της​​​. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα αντιταχθεί στον οικονομικό νεό-εθνικισμό της Γερμανίας. Που άλλωστε η ίδια εγκαινίασε και συνεχίζουν με μεγαλύτερη ένταση τα κόμματα που βγήκαν κερδισμένα από τις εκλογές.

Ο Σόιμπλε, είχε τη δυνατότητα να επιβάλλεται στη γερμανική κυβέρνηση και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ήταν ο Μέτερνιχ της ευρωζώνης, κυνικός στην υπεράσπιση των συμφερόντων των ισχυρών και σκληρός με τους αδύνατους, αλλά  τουλάχιστον όλοι ήξεραν τι να περιμένουν και τι τους περιμένει. Αν η αβεβαιότητα για τον διάδοχο του και τις προθέσεις του διαρκέσει καιρό, σκορπίζοντας την αβεβαιότητα στην Ευρώπη, και πολύ περισσότερο αν πιο σκληροί από αυτόν καταλάβουν τη θέση,  δεν αποκλείεται να νοσταλγήσουμε και τον Σόιμπλε.