H συμπλήρωση 10 χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν είναι μια συνηθισμένη επέτειος αλλά μια δεκαετία που οριοθετεί δύο κρίσιμα ορόσημα για την ελληνική κοινωνία, από την έναρξη της κρίσης μέχρι τη θεωρητική λήξη της. Είναι 10 χρόνια μεγάλων πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών που ξεκίνησαν από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.

Αυτή καθαυτή η δολοφονία οφειλόταν σε μια πολύ μηχανιστική επιρροή των μικροαστικών στερεοτύπων που παρέμεναν στο υποσυνείδητο της συντηρητικής Ελλάδας και οδήγησαν έναν αστυνομικό να δολοφονήσει με «κρύο αίμα» ένα δεκαπεντάχρονο παιδί μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Ακόμη και σήμερα ο Κορκονέας παραμένει αμετανόητος και επηρμένος από τα ίδια σύνδρομα ενώ η υπερασπιστική γραμμή στη δίκη σε δεύτερο βαθμό, που στοχεύει στην απαλλαγή από τα ισόβια, στηρίζεται πάλι στη σκύλευση του δολοφονημένου Αλέξη προκειμένου να υπηρετηθεί το αφήγημα του «αλητάκου»και  «αναρχικού» ώστε να δικαιολογηθεί η εν ψυχρώ δολοφονία του.

Η εξέγερση που ακολούθησε το θάνατο ήταν μια φυσιολογική αντίδραση της νεολαίας, τόσο γιατί επιχειρήθηκε να κουκουλωθεί η δολοφονία όσο και γιατί ήδη είχε αρχίσει να βιώνει την κρίση που η πολιτική τάξη γνώριζε ότι έρχεται. Η εξέγερση χρησιμοποιήθηκε άλλωστε από το πολιτικό κατεστημένο ως ευκαιρία για να πληγεί στα μάτια των «νοικοκυραίων»  κάθε μορφή αντίδρασης.

Ακολούθησε χρεοκοπία, αστυνομοκρατία,  άνοδος της Χρυσής Αυγής μετά το ξέπλυμα των συστημικών ΜΜΕ, εργαλειοποίησή των νεοναζί από το πολιτικό κατεστημένο και, κυρίως, η διακυβέρνηση Σαμαρά που έφερε την ακροδεξιά ρητορική στο προσκήνιο και εφηύρε τη «θεωρία των δύο άκρων» για να ξορκίσει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, απελευθερώνοντας όλα τα ακραία εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα, που ουδέποτε είχε διανοηθεί να κάνει η Καραμανλική ΝΔ.  

Αυτή η αξιακή και ηθική παρακμή έφερε στην κοινωνία την ωμή πολιτική βία και τις δολοφονίες Φύσσα και Λουκμάν, την υπερσυντηρητικοποίηση του κράτους και των αρχών. Πλέον, οι επιθέσεις και οι δολοφονίες με ρατσιστικά ή σεξιστικά κίνητρα  μόνο εξαίρεση δεν είναι, η σπέκουλα με όχημα το Μακεδονικό δηλητηριάζει την κοινή γνώμη, νομιμοποιείται πολιτικά ο φασιστικός λόγος και η βία, που κάποτε κάποιοι «καταδίκαζαν από όπου κι αν προέρχεται»! Επωδός που μεταχειρίζονταν όταν είχαν εξασφαλισμένο το μονοπώλιο της κρατικής βίας που προστάτευε τα συμφέροντά τους.

Ιδεοληψίες, αντικομμουνιστικό μένος, επίκληση όρων εμφυλίου δείχνουν όχι μόνο τον εκφασισμό που επιχειρείται συστηματικά στην ελληνική κοινωνία αλλά και την παρακμή των εκπροσώπων του παλιού πολιτικού συστήματος που αντί να απολογηθεί για τη διαφθορά του, διαλύει τα πάντα προκειμένου να αποτρέψει την εδραίωση ενός άλλου πολιτικού αφηγήματος.