Ταφικός θάλαμος που εντελώς τυχαία ήρθε στο φως σε προάστιο της Ρώμης έχει ενθουσιάσει τους Ιταλούς αρχαιολόγους.

Συνεργείο εκτελούσε χωματουργικές εργασίες, όταν μέλος του συνεργείου άνοιξε τυχαία μια τρύπα στην πλευρά του ταφικού θαλάμου, ανακαλύπτοντας το σπουδαίο εύρημα. «Αν η μηχανή τρυπούσε μόλις τέσσερα εκατοστά πιο αριστερά, δεν θα βρίσκαμε ποτέ τον τάφο», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Francesco Prosperetti, ειδικός επιθεωρητής αρχαιολογίας της Ρώμης. Ο τάφος περιείχε τα υπολείμματα τεσσάρων ανθρώπων, τριών ανδρών και μιας γυναίκας, ενώ τα ταφικά αντικείμενα ήταν σχεδόν άθικτα.

Οι σκελετοί στον τάφο ανήκουν σε άνδρες άνω των 35 ετών. Ο τάφος χρονολογείται μεταξύ 335 και 312 π.Χ., με βάση νόμισμα που βρέθηκε δίπλα σε έναν σκελετό. Από τη μία πλευρά απεικονίζεται η θεά του πολέμου, Μινέρβα, ενώ η άλλη πλευρά φέρει κεφάλι αλόγου με τα γράμματα: Romano. 

«Ο οικογενειακός τάφος είναι εντυπωσιακός επειδή παρέμεινε άθικτος και δεν έχει συληθεί ποτέ», δήλωσε ο αρχαιολόγος Stefano Musco, επιστημονικός διευθυντής της ανασκαφής. Η ποιότητα και τα σχέδια των κεραμικών, που κάποια είχαν μέσα σκελετούς μικρών ζώων, είναι στοιχεία που υποδεικνύουν ότι ο τάφος ανήκει σε οικογένεια προνομιακής κοινωνικής τάξης.

Αρχαιολόγοι άρχισαν να απομακρύνουν τους σκελετούς και τα αρχαία αντικείμενα, τα οποία θα αποσταλούν σε εργαστήριο για να γίνει εξέταση DNA στους σκελετούς και να προσδιοριστεί η οικογενειακή σύνδεση.  Εμπειρογνώμονας συνέλεξε προσεκτικά αρχαία δείγματα γύρης και φυτών από τον τάφο και θα τα μελετήσει για να αναδομήσει ενδεχομένως τη χλωρίδα και το τοπίο της περιοχής, καθώς και τα ταφικά τελετουργικά. 

Ο τάφος χαρτογραφήθηκε με ανιχνευτή λέιζερ και, μόλις αδειάσει, θα σφραγιστεί. Ένας εκ των αρχαιολόγων που συμμετείχαν στην ανασκαφή, δήλωσε ότι η περιοχή όπου βρίσκεται ο τάφος – στα ανατολικά της Ρώμης – είχε ήδη ερευνηθεί πριν αρχίσουν τα έργα, οπότε κανείς δεν ήταν έτοιμος για μια τέτοια ανακάλυψη και, μάλιστα, τόσο τυχαία.

Οι αρχαιολόγοι τον ονόμασαν «Τάφο του Αθλητή» καθώς εντός του βρέθηκαν δύο στλεγγίδες, το βασικό εξάρτημα των αθλητών στους ελληνορωμαϊκούς χρόνους το οποίο χρησιμοποιούσαν στο τέλος της προπόνησης ή των αγώνων για να απομακρύνουν από το σώμα τον ιδρώτα, τη σκόνη και το έλαιο με το οποίο είχαν αλειφθεί.