Το στρατόπεδο της Μαδρίτης, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Ραχόι, υποστήριζε μετά το περιβόητο δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, ότι η «σιωπηρή πλειοψηφία» των Καταλανών δεν είχε μπορέσει να εκφραστεί. Η πλειοψηφία μίλησε χθες με ένα ποσοστό ρεκόρ συμμετοχής(82%) δίνοντας ξανά την απόλυτη πλειοψηφία του τοπικού Κοινοβουλίου στα κόμματα που τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας και συντρίβοντας το κόμμα του Ισπανού πρωθυπουργού.

Το Λαϊκό Κόμμα κατρακύλησε στην έβδομη και τελευταία θέση με 4% και 3 έδρες στις 135, ποσοστό που του αφαιρεί τη δυνατότητα να συγκροτήσει κοινοβουλευτική ομάδα, για την οποία απαιτείται ποσοστό τουλάχιστον 5%. Ξεπεράστηκε ακόμη και από το ακροαριστερό, υπέρ της ανεξαρτησίας CUP, που επίσης σημείωσε μεγάλη πτώση( 4,5%) πληρώνοντας την ταύτιση του με το νεοφιλελεύθερο, κεντροδεξιό κόμμα του καθαιρεθέντος από την Μαδρίτη προέδρου Πουτζδεμόν.

Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, ο επικεφαλής του Λαϊκού Κόμματος στη Καταλονία, ξεκίνησε την ομιλία του μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων συγχαίροντας το κόμμα των Cuidadanos, που κέρδισε τη πρώτη θέση συσπειρώνοντας την μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων που υποστηρίζουν την παραμονή της Καταλονίας στην Ισπανία. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατάφερε να διασωθεί κερδίζοντας το 13,8 %  αλλά αποτυγχάνοντας στον πολιτικό του στόχο, να μετατραπεί σε ρυθμιστή των μετεκλογικών πολιτικών εξελίξεων. Η αριστερά των Podemos επίσης σημείωσε σημαντική πτώση, τασσόμενη κατά της ανεξαρτησίας αλλά υπέρ του δικαιώματος των Καταλανών να αποφασίσουν για το μέλλον τους με δημοψήφισμα. Ίσως πρόκειται για την πιο ισορροπημένη στάση, αλλά είναι σαν να προτείνεις σε 2 αγριεμένες ομάδες που είναι στα χέρια «να το συζητήσουμε»: στο τέλος τις τρως εσύ.

Από το υπέρ της ανεξαρτησίας στρατόπεδο των νικητών, μεγάλος κερδισμένος είναι ο αυτοεξόριστος στις Βρυξέλλες Πουτζδεμόν. Λίγο η ηρωοποίηση του από τη Μαδρίτη, λίγο το συναίσθημα που χρησιμοποίησε, τον ανέβασαν στη δεύτερη θέση, την οποία διεκδικούσε μέχρι τη τελευταία στιγμή η κεντροαριστερή « Καταλανική Ρεπουμπλικανική Αριστερά».

Για τον Ισπανό πρωθυπουργό πρόκειται για πολιτική καταστροφή: διέλυσε το καταλανικό Κοινοβούλιο και προκήρυξε εκλογές, συνέλαβε τα στελέχη του κινήματος υπέρ της ανεξαρτησίας, ελπίζοντας ότι με τον « αποκεφαλισμό » (η έκφραση είναι της αντιπροέδρου του Ραχόι) θα αφαιρούσε από τους αντιπάλους του τη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.

Τώρα έχει να λύσει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα: τόσο ο Πουτζδεμόν όσο και ο Οριόλ Χουνκέρας, ηγέτης της Καταλανικής Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς ήταν επικεφαλής στις λίστες των κομμάτων τους. Θα συλλάβει τον πρώτο αν επιστρέψει από τις Βρυξέλλες, αφού αντιμετωπίζει κατηγορίες που επιφέρουν φυλάκιση 30 ετών: Και θα αφήσει τον δεύτερο στις φυλακές της Μαδρίτης, όπου κρατείται αντιμετωπίζοντας παρόμοιες κατηγορίες, από τη στιγμή που έχουν και οι δύο εκλεγεί  βουλευτές στις εκλογές που ο ίδιος προκάλεσε; 

Eίναι γεγονός ότι η ισπανική δεξιά, από την αφαίρεση της αυτονομίας της Καταλονίας το 2010 μέχρι το ξυλοφόρτωμα των ψηφοφόρων στο δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου και την απαγόρευση των κίτρινων κασκόλ στη πρόσφατη προεκλογική εκστρατεία, έκανε ότι μπορεί για να ενισχύσει το αντίπαλο στρατόπεδο. Κινητοποίησε υπέρ της ανεξαρτησίας τους νέους Καταλανούς, αδιάφορους παντελώς, μέχρι πριν λίγο καιρό, για την πολιτική. Όμως η χθεσινή ψήφος φέρνει στην επιφάνεια κάτι πολύ πιο βαθύ: το ιστορικό χάσμα ανάμεσα στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη και τις πληγές που ηλιθιωδώς έξυσαν όλα αυτά τα χρόνια το Λαϊκό Κόμμα, ο βασιλιάς και το Μαδριλένικο κατεστημένο.

Η πολιτική και συνταγματική κρίση που ξέσπασε ανοιχτά πλέον, απειλεί πλέον όχι μόνο την Ισπανία, αλλά ολόκληρη την ΕΕ, της οποίας μιας από τις μεγαλύτερες χώρες και οικονομίες μπαίνει σε περιδίνηση. Απαιτούνται από όλες τις πλευρές πολύ γενναίες κινήσεις. Επικεφαλής του κινήματος της ανεξαρτησίας, με τους οποίους μίλησα ξανά χθες  βράδυ, δηλώνουν ότι ο στόχος τους δεν είναι πλέον η μονομερής κήρυξη της ανεξαρτησίας, αλλά διαπραγματεύσεις που θα οδηγήσουν σε ένα δημοψήφισμα το οποίο θα αποφασίσει για το μέλλον της χώρας, όπως έγινε στη Σκοτία. Κατανοούν ότι η Καταλονία είναι διχασμένη και πρέπει το πρόβλημα να λυθεί με δημοκρατικό τρόπο.

Οι Βρυξέλλες πρέπει να παίξουν το ρόλο του διαμεσολαβητή, πράγμα αν είχαν κάνει μετά το πρόσφατο δημοψήφισμα ίσως είχαν πολλά αποφευχθεί. Και η Μαδρίτη θα πρέπει επιτέλους να πάψει να θεωρεί την Καταλονία σαν τελευταία της αποικία και να της δώσει το δικαίωμα να αποφασίσει για το μέλλον της. Αν το είχε κάνει το 2010, το 12 ή το 2014, όταν οι οπαδοί της ανεξαρτησίας δεν αποτελούσαν παρά το 10%, θα είχε αποφύγει το σημερινό, εκρηκτικό αδιέξοδο. Θα το κάνει, έστω και τη τελευταία στιγμή;

YΓ Είναι γεγονός ότι οι ηγέτες της ΕΕ φοβούνται ότι μια πιθανή ανεξαρτησία της Καταλονίας θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου σε όλη την Ευρώπη. Πράγματι στη Βαρκελώνη έχουν συρρεύσει αυτές τις μέρες από Κορσικανούς υπέρ της απόσχισης από τη Γαλλία μέχρι και οπαδοί της ανεξαρτησίας του Τυρόλου από την Ιταλία ( επόμενη φωτογραφία). Αλλά όλα αυτά δεν μπορούν να λυθούν παρά με δημοκρατικό τρόπο. Η ισπανική δεξιά είναι το καλύτερο παράδειγμα-προς αποφυγήν.