Η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ, και κυρίως η «δεξιόστροφη» συνιστώσα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, μπορεί να έβαλαν φρένο στο προοδευτικό άνοιγμα Μαλέλη, όμως ένα από τα πλέον ισχυρά μετεκλογικά σενάρια βγήκε πλέον ανοιχτά στο τραπέζι. Πρόκειται για το σενάριο των διαδοχικών, διπλών εκλογών, με τις δεύτερες κάλπες να στήνονται με απλή αναλογική και με προοπτική για μετέπειτα συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ.

Είναι ένα σενάριο που ειδικά στο Κίνημα Αλλαγής ουδείς θέλει να συζητά εν μέσω της ασφυκτικής πίεσης που δέχεται το ΚΙΝΑΛ και από τον ΣΥΡΙΖΑ  και από τη ΝΔ, στην πραγματικότητα όμως βρίσκεται στις υψηλές θέσεις των εκλογικών ασκήσεων επί χάρτου που εκπονούνται τόσο στο Μαξίμου, όσο και στη Χαριλάου Τρικούπη.

Οι εν λόγω ασκήσεις υπαγορεύονται ντε φάκτο από τα κοινά στοιχεία όλων των δημοσκοπήσεων, ανεξαρτήτως του εύρους διαφοράς που δίνει η καθεμία. Κι αυτά τα στοιχεία λένε πως το προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας παραμένει σταθερό χωρίς όμως «ρεύμα» και δυναμική αυτοδυναμίας. Λένε επίσης πως η επόμενη Βουλή θα είναι πεντακομματική με νέο, ισχυρό δικομματισμό και με το Κίνημα Αλλαγής να συμπιέζεται σε μονοψήφια ποσοστά που απέχουν μακράν από τους διψήφιους στόχους του.

Στο επιτελείο του Μαξίμου, όπου πάντως διατηρούνται ισχυρές επιφυλάξεις για το εάν δεν θα εισέλθει και έκτο κόμμα στη Βουλή, η ανάγνωση αυτού του παζλ οδηγεί εν πρώτοις σε ένα βασικό πολιτικό συμπέρασμα: Ότι ακόμη και στο χειρότερο σενάριο για τον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνο της ήττας από τη ΝΔ, η επόμενη Βουλή πολύ δύσκολα θα δίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση και πολύ πιο δύσκολα θα συγκροτεί προεδρική πλειοψηφία – ήτοι θα δίνει συνολικά σε ΝΔ και ΚΙΝΑΛ τις 180 έδρες που απαιτούνται για να εκλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον χειμώνα του 2020.

Σε αυτήν την περίπτωση ο απόλυτος ρυθμιστής του πολιτικού παιχνιδιού θα παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ – πόσο μάλλον εάν η διαφορά του από τη ΝΔ είναι μικρή – ο οποίος είναι προφανές ότι θα επιδιώξει πάςη δυνάμει τη νέα προσφυγή στις κάλπες με απλή αναλογική και με στρατηγικό στόχο πλέον προοδευτική προεδρική πλειοψηφία. Προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι να διατηρηθεί και να διευρυνθεί περαιτέρω η ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της κεντροαριστεράς, κι εδώ είναι εύγλωττη η τακτική που ακολουθείται ήδη απο το Μαξίμου απέναντι στο Κίνημα Αλλαγής: Αφενός χαιρετίζεται κάθε άνοιγμα προς τα προοδευτικά μέτωπα όπως συνέβη με την παρέμβαση Μαλέλη, και αφετέρου καταγγέλεται η τακτική των ίσων αποστάσεων ως όχημα «παλινόρθωσης της δεξιάς».

Είναι μια τακτική αναμενόμενη για το ΚΙΝΑΛ, που δύσκολα όμως μπορεί να αντιμετωπίσει η ηγεσία του και το διχασμένο πολιτικό του στράτευμα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι στη Χαριλάου Τρικούπη που περίπου… εύχονται την αυτοδυναμία Μητσοτάκη προκειμένου να μην αναγκαστεί το Κίνημα Αλλαγής να απαντήσει, ούτε μετεκλογικά στο δίλημμα «με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τη ΝΔ;». Δεν είναι όμως πλέον λίγοι ούτε κι εκείνοι που θεωρούν ότι η απλή αναλογική μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για έναν κεντροαριστερό φορέα που ξεκίνησε με υψηλές φιλοδοξίες για να εγκλωβιστεί ραγδαία στους μηχανισμούς του παλαιού ΠΑΣΟΚ και του φαντάσματος της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Οι υπέρμαχοι αυτής της θέσης αναγνωρίζουν πως με ένα ποσοστό περί το 6%, μια νέα κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ, και δη με ορίζοντα ελαχίστων μηνών εως την προεδρική εκλογή, θα είναι πολιτικά αυτοκτονική. Και θεωρούν πως η επιλογή της νέας προσφυγής στις κάλπες με απλή αναλογική μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα – δηλαδή, να αποδεσμεύσει το Κίνημα από βαρίδια και προσωπικές στρατηγικές και να το οδηγήσει σε νέο προγραμματικό και ιδεολογικό πλαίσιο.

Εν ολίγοις, αρκετά στελέχη του ΚΙΝΑΛ ποντάρουν στην απλή αναλογική και για το μεγάλο εσωτερικό ξεκαθάρισμα. Διότι ενώπιον του διλήμματος «δεύτερες κάλπες ή συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη» όλοι θα κληθούν να πάρουν θέση. Κι εκεί δύσκολα μπορεί κανείς να δει στην ίδια όχθη π.χ. τον Ευάγγελο Βενιζέλο με τον Γιώργο Παπανδρέου. Κι εξίσου δύσκολα μπορεί να δει τη Φώφη Γεννηματά να αναλαμβάνει το ρίσκο της διάσπασης, έως και της οριστικής διάλυσης, του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ…