Οι εναλλακτικές τεχνικές προτάσεις έχουν ήδη μπει στο τραπέζι, η ρύθμιση του ελληνικού χρέους δείχνει όντως πιο κοντά από ποτέ άλλοτε, αλλά το «κλειδί» για το εύρος και την εμβέλεια της τελικής λύσης είναι αμιγώς πολιτικό: Είναι η διαμόρφωση της αναγκαίας εκείνης ισορροπίας μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ που θα κάνει τον συμβιβασμό πολιτικά ανεκτό και διαχειρίσιμο και από τις δύο πλευρές.

Σ’ αυτό το εγχείρημα, καθοριστικός ρόλος αναλογεί πλέον στον νέο υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Ολαφ Σολτς. Ο ESM και η Γαλλία, με βάση τα σχέδια που αποκάλυψε και η Handelsblatt, έχουν ήδη καταθέσει τις δικές τους – λιγότερο ή περισσότερο προωθημένες – προτάσεις, και όλες οι πλευρές έχουν αποδεχθεί την γαλλική «ρήτρα ανάπτυξης» ως το όχημα που θα γεφυρώσει τις διαφορές Ευρώπης και ΔΝΤ για το χρέος και τα πλεονάσματα. Το ερώτημα όμως είναι πόση ισχύ είναι έτοιμος να δώσει σ’ αυτό το όχημα ο σοσιαλδημοκράτης Ολαφ Σολτς – ήτοι, εάν θα αποτολμήσει την ουσιαστική και καθαρή στροφή της γερμανικής πολιτικής σε σχέση με την Ευρώπη ή θα παραμείνει στην πεπατημένη του προκατόχου του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Είναι το ερώτημα που θέτει επίσης, με πολύ σαφείς όρους, η Ηandelsblatt δίνοντας και το στίγμα των κρίσιμων διλημμάτων και των πολιτικών ζυμώσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Γερμανία: «Από την πρώτη ημέρα», γράφει η εφημερίδα, «που ανέλαβε, μια δυσάρεστη συζήτηση πλησιάζει όλο και περισσότερο τον Σολτς. Πώς να χειριστεί την ελάφρυνση του χρέους για την Αθήνα; Ενώ ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε το ανέβαλλε συνεχώς, ο Σολτς θα πρέπει να δώσει μια απάντηση.

Αυτή ήταν η υπόσχεση προς την Ελλάδα…

Ο Σόιμπλε κατάφερνε κάθε φορά να ελίσσεται – αφήνοντας όμως πίσω του και καμένη γη. Ο Σολτς μπορεί τώρα να κάνει τη διαφορά εάν πει τρεις αλήθειες: η ελάφρυνση του χρέους θα κοστίσει στους (γερμανούς) φορολογούμενους. Και στο μέλλον η Αθήνα δύσκολα θα τα καταφέρει χωρίς έξωθεν βοήθεια, παρά το γεγονός ότι η εκεί κυβέρνηση δεν θέλει να το ακούει αυτό. Τρίτον, η Ευρώπη δεν χρειάζεται πια το ΔΝΤ σε επιχειρήσεις διάσωσης επί του εδάφους της.

Όλα αυτά δε σημαίνουν ότι θα πρέπει να δοθεί στην Αθήνα λευκή επιταγή. Φυσικά και θα πρέπει η ελάφρυνση του χρέους να συνδέεται με μεταρρυθμίσεις. Αλλά το να συμπεριφέρεσαι λες και η διάσωση δεν κοστίζει τίποτα και η Ευρώπη δεν μπορεί να χειριστεί το πρόβλημα μόνη της έχει διπλό κόστος: αξιοπιστία και χρήματα φορολογούμενων».

Το εάν ο Σολτς – και η Μέρκελ – είναι έτοιμοι να πουν αυτές τις «τρεις αλήθειες» θα φανεί, σε πρώτο χρόνο τουλάχιστον, στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ από τις 20 έως τις 22 Απριλίου. Εκεί, θα γίνει και η πρώτη συζήτηση για το μοντέλο ρύθμισης του χρέους, την γαλλική ρήτρα και τον ρόλο του Ταμείου, με βάση τα σενάρια που είναι ήδη ανοιχτά στο τραπέζι.

Το επικρατέστερο, δε, εκ των σεναρίων αυτών προβλέπει την σχεδόν πλήρη εξαγορά των δανείων του ΔΝΤ από τον ESM, την παραμονή του Ταμείου στο πρόγραμμα σε ρόλο τεχνικό και εποπτικό και την δρομολόγηση της ακόλουθης, «βελούδινης» εξόδου του από την Ευρώπη . Εάν υλοποιηθεί το σενάριο αυτό, το μεγάλο ζητούμενο για την Ελλάδα είναι πόσο δραστικές θα είναι πλέον οι παρεμβάσεις των ευρωπαίων για την ελάφρυνση του χρέους από την στιγμή που, ουσιαστικά, θα έχει εκλείψει η πίεση του ΔΝΤ. Και αυτή την απάντηση καλείται να την δώσει και στην Ευρώπη και στην Αθήνα ο Ολαφ Σολτς…