Η αλήθεια είναι ότι καταπιέστηκα πολλές μέρες να μην σχολιάσω όσα συνέβησαν στο όνομα της επετείου του ’21 γιατί, παρά τις υπερβολές των ημερών, υπάρχει ένας κόσμος ευάριθμος που αντιλαμβάνεται χωρίς «φουστανέλες» την επανάσταση και δεν εκφράζεται απαραίτητα από το μεγαλειώδες κιτσαριό του επίσημου εορτασμού. Κόσμος που δεν μοιραζόμαστε τις ίδιες αντιλήψεις αλλά οφείλουμε να σεβόμαστε γιατί τιμά άδολα αυτό που του μεταφέρθηκε ως ’21.

Δεν είχα την ψευδαίσθηση ότι κάποιος θα είχε την πρόθεση φέτος να προσγειώσει τον στρεβλό εθνικό μύθο στο ύψος της πραγματικής ιστορίας και τη σημασία της επανάστασης  στα ιδανικά που την καθοδήγησαν, γιατί κανείς δεν πριονίζει το κλαδί στο οποίο στέκεται. Ούτε καμία αμφιβολία ότι με τόσο θανατικό και τόση φτώχια στην κοινωνία, το αντίδοτο δεν θα ήταν μπόλικη προγονοπληξία, πολιτικάντικες κοινοτυπίες και υπερβολική σημαιολατρία, λίγα μέτρα από τα Νοσοκομεία όπου πεθαίνουν άνθρωποι, εγκαταλειμμένοι στα ράντζα και τους διαδρόμους.  

Αλλά αυτοί που οργάνωσαν το απόλυτο βλαχομπαρόκ σόου, μάλλον ξεπέρασαν τους εαυτούς τους αναπαράγοντας την υποκουλτούρα και τη ματαιοδοξία τους, αποδεικνύοντας ότι οι «ιδιοκτήτες» της χώρας δεν είναι παρά μια αστεία πολιτική και οικονομική τάξη κατσαπλιάδων και κρατικοδίαιτων κοινωνιοπαθών με ύφος γυμνασιάρχη από προηγουμενο αιώνα. Έτσι μια επανάσταση αυθεντική, λαϊκή,  μαζική και εμπνευσμένη από τις αξίες του διαφωτισμού, απέναντι στη διεφθαρμένη ελίτ της εποχής,  βρέθηκε να γιορτάζεται από αυτή ακριβώς την γραφική ελίτ, απομονωμένη από τους «άξεστους λαϊκούς». 

Το θλιβερό πάρτι επίδειξης, στα βήματα των επιδείξεων της επταετίας, σόκαρε γιατί οι  πρωταγωνιστές -που ετοίμαζαν ακόμη μεγαλύτερες φανφάρες-  έδειξαν πως δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση όσων συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Και δεν προσπάθησαν καν να προσποιηθούν ότι καταλαβαίνουν.

Τουλάχιστον αρκετοί διδάχτηκαν γιατί αξίζει να γίνονται οι επαναστάσεις.