Ανάλυση για τις εξελίξεις στην Ελλάδα της αμερικανικής δεξαμενής σκέψης Stratfor, που από πολλούς χαρακτηρίζεται ως “σκιώδης CIA” , φιλοξενεί η ιστοσελίδα Euractiv. Η ανάλυση εκτιμά πως η ευρωπαϊκή οικονομική κρίση είναι φύσει πολιτική και όχι οικονομική.

Ads

Επισημαίνει πως η ευρωπαϊκή οικονομική κατάσταση θα επιδεινωθεί ενώ οι διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στα κράτη μέλη της ΕΕ, σε συνδυασμό με την απώλεια εθνικής κυριαρχίας, θα επιδεινώσουν το εθνικιστικό αίσθημα και θα καταστήσουν κυρίαρχες περισσότερες ριζοσπαστικές ιδεολογίες.

Εν τέλει, θα οδηγήσουν σε μια θεμελιώδη ρήξη του συστήματος για την οποία θα ευθύνονται οι πολιτικές και όχι οι οικονομικές διαφορές.

Προτού συμβεί αυτό, σημειώνει η δεξαμενή σκέψης, θα παρατηρηθούν ορισμένες κοινωνικές μετατοπίσεις σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.

Ads

Μια τέτοια μετατόπιση παρατηρείται ήδη στην Ελλάδα, όπου έχουν εντοπιστεί διάφορες παρεκκλίσεις πρόσφατα: η βία στις κοινωνικές διαμαρτυρίες, η αυξανόμενη στήριξη εναλλακτικών πολιτικών ιδεολογιών και η φθίνουσα παρουσία των περισσότερο μετριοπαθών στοιχείων της κοινωνίας (όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που εγκαταλείπουν τις αστικές περιοχές ή μεταναστεύουν προς αναζήτηση εργασίας).

«Τα γεγονότα αυτά μπορούν να σηματοδοτήσουν τη μεταμόρφωση μιας πρωταρχικά οικονομικής κρίσης σε μια πρωταρχικά πολιτική κρίση στην Ελλάδα, μια τάση πιθανή να εξαπλωθεί στην Ευρώπη», σχολιάζει η δεξαμενή σκέψης.

Το άρθρο συνεχίζει με μια διεξοδική ανάλυση των «παρεκκλίσεων».

Η πρώτη παρέκκλιση έγκειται στην αύξηση της βίας στις κοινωνικές διαμαρτυρίες. Η δεξαμενή σκέψης κάνει ιδιαίτερη αναφορά στα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου επισημαίνοντας πως υποδηλώνουν μια θεμελιώδη μετατόπιση στη φύση της κοινωνικής αναταραχής στην Ελλάδα, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπου η βία στις διαμαρτυρίες ήταν σπάνια, μικρής έντασης και μεγέθους και κατακριτέα από τους ειρηνικούς διαδηλωτές.

Η δεύτερη παρέκκλιση, κατά την ανάλυση, αφορά την ολοένα αυξανόμενη στήριξη από τον κόσμο των περιφερειακών κομμάτων της «άκρας» αριστεράς.

Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, τα δυο κύρια κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες και συγκέντρωναν παλαιότερα το 77% της συνολικής ψήφου, συγκεντρώνουν σήμερα 32% σε αντιδιαστολή με το 37% που συγκεντρώνουν τρία κόμματα της αριστεράς μαζί.

«Και τα τρία αριστερά κόμματα αντιτίθενται στους τρέχοντες όρους της διάσωσης της Ελλάδας-με τη Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλέκα Παπαρήγα να δηλώνει πως η μοναδική διέξοδος για την Ελλάδα είναι η μονομερής χρεοκοπία», σχολιάζει η ανάλυση.

Όσο η αποφυγή χρεοκοπίας αποτελούσε την πρωταρχική επιτακτική ανάγκη για την Ελλάδα, οι Έλληνες πολιτικοί –ασχέτως ιδεολογίας- δεν είχαν άλλη επιλογή από το να εγκρίνουν οποιαδήποτε πρόσθετα μέτρα απαιτούσαν η ΕΕ και το ΔΝΤ.

Τώρα, καθώς η ελληνική χρεοκοπία αποτελεί όλο και μικρότερη απειλή για την Ευρώπη, οι Έλληνες πολιτικοί θα χάσουν τη στήριξη-και το ενδιαφέρον- των Ευρωπαϊκών δυνάμεων που τους επέτρεπαν να παρακάμπτουν την εγχώρια πολιτική και κοινωνική βούληση.

Επιπλέον, με τους Έλληνες να αισθάνονται κατάκοποι από την κατάστασή τους, εναλλακτικές λύσεις όπως η χρεοκοπία θα θεωρηθούν λιγότερο ριζοσπαστικές και θα αποκτήσουν μεγαλύτερη λαϊκή αποδοχή.

Η επιρροή των Ελλήνων πολιτικών οι οποίοι αποδέχτηκαν τη συνεργασία με την Ευρώπη για την αποφυγή της χρεοκοπίας, θα ελαττώνεται τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, σχολιάζει.

Η ανάλυση δεν παραλείπει, τέλος, να αναφερθεί πως στην κοινωνική μετατόπιση στην Ελλάδα συμβάλλει και η μετακίνηση τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού: τα πιο μετριοπαθή στοιχεία εγκαταλείπουν την Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα ενώ κάποιοι εγκαταλείπουν τη χώρα.

Στην Αθήνα παραμένουν όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να βελτιώσουν τη θέση τους και θεωρούν πως ελέγχουν ολοένα και λιγότερο την κατάστασή τους.

«Καθώς τα μετριοπαθή στοιχεία της κοινωνίας εγκαταλείπουν τις πόλεις, αφήνουν χώρο στις ακραίες απόψεις για να έρθουν στο προσκήνιο. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με άλλες εγχώριες μετατοπίσεις και τις θεμελιώδεις αλλαγές που επέρχονται στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη, μετατρέπει μια κρίση που άλλοτε ήταν επικεντρωμένη στην ελληνική οικονομική κατάσταση σε μια πολιτική κρίση μεταξύ της Ελλάδας και της Ευρώπης και μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του λαού της».

Και καταλήγει πως θα παρακολουθεί την περίπτωση της Ελλάδας –η οποία αποτελεί μια καλή μελέτη περίπτωσης για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί η κατάσταση και αλλού στην Ευρώπη- και τις τάσεις που επικρατούν (κοινωνικές διαμαρτυρίες που αφήνουν χώρο για βία, αυξανόμενη δημοτικότητα ακραίων πολιτικών απόψεων, αντίστροφη αστικοποίηση και μετανάστευση).

Τάσεις που θα έρθουν στην επιφάνεια και σε άλλες χώρες καθώς το κέντρο της κρίσης στην Ευρώπη απομακρύνεται από την οικονομική σφαίρα και μετατίθεται στην πολιτική αρένα».