Η σχετικά πρόσφατη δικαστική περιπέτεια  του πρώην  υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου  για τα εξοπλιστικά και η σοβαρή καταδίκη  του, μάλλον  λειτούργησε  αμφίσημα  σε μέρος του  πολιτικού συστήματος.

Δηλαδή μετά την αποκάλυψη στην Βουλή, ότι παρακολουθούνταν σχεδόν ολόκληρη η ανώτατη ηγεσία  των Ενόπλων  μας Δυνάμεων , δεν μπορεί  παρά να δημιουργούνται  εύγλωττα  ερωτήματα σε όλους μας. Γιατί…;

Προφανώς  δεν είναι δυνατόν  να είναι όλοι  αυτοί ύποπτοι για ζητήματα  που συνδέονται,  η αφορούν την Εθνική  μας Ασφάλεια. Ειδικά  αυτοί δεν μπορεί  παρά να είναι  υπεράνω  υποψίας σε αυτό το θέμα…!

Ακόμα και αν υπήρχε υποψία  η υπόνοια  για έναν,  νομοτελειακά δεν μπορεί  να ήταν όλοι τους προδότες…!

Δεν μπορεί λοιπόν συλλήβδην  να τους τσουβαλιάζουν όλους…

Αυτή  ακριβώς  η έκβαση  δημιουργεί  ένα  νέο  δεδομένο.

Είναι μια ακραία,  προσβλητική,  εξευτελιστική πράξη  της Πολιτικής ηγεσίας ενάντια  στην Στρατιωτική ηγεσία.

Δεν μπορεί  παρά να δημιουργεί  αμφιβολίες και πιθανές ρίξεις  στις σχέσεις  ανάμεσα  στους κορυφαίους πυλώνες της εθνικής  υπόστασης. Και όλα αυτά σε  μια περίοδο  που η χώρα  περισσότερο  από ποτέ είναι εκτεθειμένη  σε απειλές  και φιλοπολεμικό λόγο  από την εξουσία  της γείτονος  χώρας  της Τουρκίας.

Σε μια περίοδο  δηλαδή  που η ομοψυχία , η αμοιβαία  εμπιστοσύνη  και η συνεργασία  των θεσμών είναι  καθοριστική για τις τύχες  όλων μας.

Και επανερχόμενοι  στην αρχική αμφισημία , η υπόθεση Τσοχατζόπουλου ανέδειξε  μια νέα διάσταση  με δύο πόλους στην πολιτική ζωή.

-Κρίνοντας  απο  το παράδειγμα  του, τα εξοπλιστικά μπορούν να οδηγήσουν  στην ολική καταστροφή ενός κορυφαίου πολιτικού παράγοντα,  μιας πολιτικής σταδιοδρομίας  !!!!!
-Αλλά οι μίζες στα εξοπλιστικά  είναι  τόσο μεγάλες που να μπορεί  να αξίζει  το ρίσκο;

Και αυτή η δεύτερη λογική ακολουθία, προκύπτει  συμπερασματικά , από την εφαρμοσμένη  πρακτική που ανέδειξε  η πρόσφατη  επικαιρότητα.
Γιατί τους παρακολουθούσαν όλους;

Αφού νομοτελιακά δεν μπορεί να ήτανε  προδότες  όλοι,  τι άλλο  κοινό είχαν,  που να τους καθιστά  όλους ύποπτους;

Το μόνο που μπορώ  να σκεφτώ  εγώ. …ειναι τα αργύρια….

Είναι αυτή ακριβώς  η δεύτερη παράμετρος.

Οι μίζες  στα εξοπλιστικά,  στις επιτροπές  προμήθειας και  αξιολόγησης  των οποίων,  συμμετέχουν  επί το πλείστον  ανώτατα  στελέχη της στρατιωτικής ηγεσίας, μπορεί  να είναι μεγάλες …!

Ο πειρασμός  είναι μεγάλος …..

Η απληστία  ενός πολιτικού συστήματος  είναι μεγάλη!

Και η καχυποψία  του επίσης θα πρόσθετα εγώ.

Ένας σκυλοκαυγάς  για τον καταμερισμό της λείας. …

Ένας πολιτειακός  πυλώνας  που φέρεται αλαζονικά , βουλιμικά και υποτιμητικά  σε όποιον,  δεν εμπιστεύεται,  η θεωρεί  ότι δεν ελέγχει  σε θέματα. ….μοιράσματος  της πίτας.

Και ακόμα  είμαστε  μόνο στην αρχή.

Η συνέχεια  θα είναι  πολύ μεγάλη και απρόβλεπτη.