Διακόσια χρόνια από την επανάσταση του 1821. Παγκόσμια η αναγνώριση του αγώνα. Τετρακόσια χρόνια Οθωμανικής κυριαρχίας, πολλά για έναν λαό με ιστορία, παράδοση, πολιτισμό. Αλλά και για κάθε λαό η απώλεια, με όποια μορφή, της ελευθερίας του, βαρύ. Η επανάσταση του 1821, ο αγώνας, η διπλωματία, τα κέρδη και οι απώλειες.

Έτσι συμβαίνει πάντα σε παρόμοιες καταστάσεις. Χρόνια πολεμούσε η Ελλάδα για τα δίκια της. Αυτονομία, ανεξαρτησία, ελευθερία. Επέκταση των συνόρων βήμα βήμα. Η σημερινή επικράτεια. Μεγάλος ο αγώνας. Χρειάζεται η μνήμη, ο εορτασμός. Και οι αναφορές στα γεγονότα, στη θέση του τόπου στην παγκόσμια κοινωνία, με αποσκευές τους αγώνες τους ηρωικούς, την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία, τα οράματα που όπλισαν πρώτα την ψυχή και μετά το χέρι.

Τιμητικές εκδηλώσεις, επίσημοι προσκεκλημένοι, τιμώμενες χώρες, φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν, σημαιοστολισμοί, εξέδρες, παραστάσεις της ελληνικής σημαίας ανθοφορούσας, όμορφα πράγματα, εορταστικά. Ανάγκη ίσως βαθύτερη της χώρας να δηλώσει ότι είναι εδώ, δυνατή, ικανή να αντιμετωπίσει όποιες απειλές και αμφισβητήσεις. Ανάγκη ίσως να γιορτάσει το μεγάλο γεγονός της επανάστασης, που πρώτα βέβαια γιορτάζεται στην ψυχή του κάθε Έλληνα με σεμνότητα και σεβασμό.

Και προπάντων στη συνείδηση των νέων, χωρίς πολυτέλειες, χωρίς εθνική έπαρση, εθνικισμούς, αλλά εθνική υπερηφάνεια και γνώση, που δεν φέρνει τους λαούς αντιμέτωπους, που οδηγεί σε επίγνωση της προσφοράς του 21 σε όλη την ανθρωπότητα.

Όμως σε μια χώρα που γονατίζει από την πανδημία, που οι γιατροί, έναν χρόνο τώρα, συνθλίβονται σε μονάδες εντατικής  αβοήθητοι, σε μια χώρα που καταρρέει οικονομικά, που οι άνθρωποι στοιχίζονται σε ουρές για ένα πιάτο φαγητό, που χάνουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους, δεν είναι πρόκληση και ασέβεια η εμμονή των ΜΜΕ  στην πλούσια φιλοξενία, όσων τίμησαν τον τόπο με την παρουσία τους;

Και αυτό το μενού στο δείπνο των προσκεκλημένων ήταν ανάγκη να το γνωρίζει αυτός που υποσιτίζεται, ο ασθενής, ο απλός πολίτης που καθημερινά παλεύει για την επιβίωσή του;

«Για το καλωσόρισμα: μπισκότο ζυμωμένο με μελάνι σουπιάς, κρέμα λευκού ταραμά και αυγά ψαριού. Πρώτο πιάτο: σούπα κακαβιάς με πεσκανδρίτσα από την Εύβοια και λάδι Καλαμάτας. Δεύτερο πιάτο: κιμάς γαρίδας σε ζωμό θαλασσινών τυλιγμένος σε φύλλο λάχανου με κρόκο Κοζάνης. Στη συνέχεια: φιλέτο χριστόψαρου με πουρέ από χειμωνιάτικες ρίζες και ντοματίνια Κρήτης. Επιδόρπιο: λευκή σοκολάτα με μαστίχα Χίου και φιστίκια  Αιγίνης».

Και καλές οι αναφορές σε τοπικά προϊόντα και η τιμή στον διακεκριμένο σεφ, μέσα στην προβολή του τόπου και αυτό, αλλά υπάρχει και ένας κόσμος, δέκτης όσων τα ΜΜΕ παρουσιάζουν, που δεν αντέχει τη σύγκριση….

Πλούσιος ο εορτασμός της επετείου, πιο σεμνός όμως και ουσιαστικός θα ταίριαζε περισσότερο στη θυσία και στον αγώνα. Και τα ΜΜΕ δεν «έκοψαν» τίποτα από τη χλιδή

Γιατί λοιπόν;