Θα ’μαι σαφής εξαρχής: κακή κουβέντα για τη Νίκη, γνωστή και ως Κεραμέως, διαβόητη ως υπερδύναμη στον εκσυγχρονισμό της Παιδείας, ε, γι’ αυτή τη διαβόητη από μένα κακή κουβέντα δεν θα πάρεις. Εγώ τη μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί που η πρώτη του λέξη ήταν «μπαμπάς», η δεύτερη «μαμά» και η τρίτη «Κυριάκος» (η ίδια το ’πε, με χαρά κιόλας!), εγώ αυτής της μάνας θα της σταθώ. Και κατανοώ απολύτως ότι το λιγότερο που θα θέλει είναι σαν το δικό της το παιδί όλα του κόσμου τα παιδιά να γίνουν.

Και πώς θα γίνει αυτό; Τα βήματα που ακολούθησε είναι αλάνθαστα: σχεδόν ξανάφερε τους ιεροδιδασκάλους, κατήργησε την αργία των Τριών Ιεραρχών και την έκανε μέρα κατήχησης και εκμάθησης του «κοινωνικού και παιδαγωγικού έργου Τους και την εν γένει προσφορά Τους στην Εκπαίδευση και τα Γράμματα ή/και εκκλησιασμό» (η ίδια το ’πε, με χαρά κι αυτό!), είπε πως η ελληνική αντίσταση το ’40 δεν ήταν κατά του φασισμού/ναζισμού, αλλά κατά του λαϊκισμού (κι αυτό με χαρά το ’πε), κατήργησε την Κοινωνιολογία (που κάνει τα παιδιά μας αριστερά, όπως είπε ο Αδωνις, που διδάσκει –με χαρά– μόνο αρχαία και καπιταλισμό), επανέφερε τα Λατινικά (τι χαρά!), έβαλε κάμερες και εξετάσεις και άλλες εξετάσεις και άλλες κάμερες.

Οχι, θ’ αφήσει τα βρομοπαιδάκια να γελάν στην τάξη (Θε μου σχώραμε!), να μιλάνε ελεύθερα (Παναγία βοήθα!), να κάνουν σκανταλιές (ήμαρτον Κύριε!). Και μεις αγανακτούμε. Ετσι που το πάμε, σε λίγο θ’ απαιτήσουμε να τ’ αφήσει να είναι και… παιδιά (!!!).

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών