Οι τελευταίοι μήνες, μετά τις ευρωεκλογές κυρίως, έχουν κάνει περίτρανα φανερό ακόμα και στους Νεοδημοκράτες οπαδους του ή στους Ευρωπαίους δανειστές «συνεταίρους» μας αυτό που οι περισσότεροι το ξέραμε εδώ και χρόνια. Ο πρωθυπουργός της χώρας είναι ένας επικίνδυνος λαϊκιστής και χωρίς προηγούμενο καιροσκόπος οπορτουνιστής. Έχει κατά καιρούς καταφέρει να κρύψει τεχνιέντως αυτά του τα βασικά χαρακτηριστικά χρησιμοποιώντας ως «μεταμφίεση» το μεγαλοαστικό κοινωνικό και εκπαιδευτικό του προφίλ αλλά όταν «τα σ@#τα πέφτουν στον ανεμιστήρα» και πετάγονται παντού εκτίθεται ανεπανόρθωτα γιατί βγαίνει προς τα έξω ο «άλλος» – ακόμα χειρότερος – εαυτός του.

Δεν θέλω να πω με αυτό ότι ο εγωκεντρικός, μεγαλοαστος και επαρμένος δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα, ΟΝΝΕΔίτης μαθητευόμενος του Ευάγγελου Αβέρωφ, απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών και του Harvard είναι καλύτερος. Είναι και αυτός επικίνδυνος όσο και ο ακροδεξιός λαϊκιστής πολιτικάντης του Νομού Μεσσηνίας. Είναι απλά η μια από τις δύο, εξίσου επικίνδυνες για τη χώρα, όψεις του νομίσματος. Και οι δύο έχουν κατά καιρούς οδηγήσει την Ελλάδα σε περιπέτειες και έχουν αφήσει πίσω τους μακροχρόνια αρνητικά αποτελέσματα.

Ακόμα και αν δεν ανατρέξει κανείς στις μαύρες εκείνες μέρες του 1992 που η εξωτερική πολιτική μας και το κύρος μας άγγιξαν πάτο εξ αιτίας του σημερινού μας πρωθυπουργού και τότε Υπουργού Εξωτερικών της κυβερνήσεως Μητσοτάκη στο θέμα της ονομασίας της FYROM (μέχρι σήμερα όχι μόνο δεν έχει αλλάξει κάτι στο θέμα αυτό αλλά μας έχει και βλάψει ποικιλοτρόπως μέσα στα χρόνια), ακόμα κι αν δεν επικεντρωθούμε στις τότε εθνικοπατριωτικές εξάρσεις με μόνο στόχο τα προσωπικά πολιτικά ωφέλη ή στην απόλυτα καιροσκοπική ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης με όλους εκείνους τους εκλεκτούς συνεργάτες που τον ακολουθούν ως σήμερα όπως τον κ. Φ. Κρανιδιώτη ή τον κ. Μπαλτάκο, τα σημερινά πιο πρόσφατα παραδείγματα είναι ικανα για να στοιχειοθετήσουν την εικόνα ενός πρωθυπουργού που παραπαίει ανάμεσα στο «τζάκι» των Αλεξανδρινών Μπενάκηδων –που ούτε στο δαχτυλάκι δεν τους φτάνει – και στον νεοέλληνα μικροαστό «Γκόρτσο» της Καλαμάτας.

Αισθάνομαι ειλικρινά πως οι ψηφοφόροι της Νέα Δημοκρατίας και οι υποστηρικτές της κυβέρνησης πάσχουν από κάποιου είδους ελλειματική μνήμη. Ο κ. Σαμαράς δεν ήταν αυτός που καταψήφισε το πρώτο μνημόνιο της τότε «νέμεσης» του – εξίσου επικίνδυνου ας σημειωθεί – κ. Γεωργίου Παπανδρέου και λοιπών; Δεν ήταν αυτός που τις τραγικές εκείνες εβδομάδες πριν τις εκλογές που επιτέλους τον έκαναν πρωθυπουργο – καθώς έμοιαζε αυτό μόνο να τον ενδιαφέρει πραγματικα και όχι το καλό του τόπου – αρνιόταν κατηγορηματικά να υποστηρίξει την τότε κυβέρνηση χρησιμοποιώντας κάθε είδους πολιτικάντικο λαϊκισμό τρελλαίνοντας και πανικοβάλοντας ακόμα παραπάνω τον Γιωργάκη αλλά και την ΕΕ μέχρι να πετύχει αυτό που ήθελε – το Μέγαρο Μαξίμου δηλαδή και ο,τι αυτό συνεπάγεται; Δεν είναι αυτός που μετά εφόρεσε τον μανδύα του εθνοσωτήρα και ανέλαβε τον ρόλο του μεγαλοαστού Ευρωπαίου, του Δυτικού εξορθολογιστή – με τα αγγλικά του, τα οικονομικά του πτυχία και τα οικογενειακά του εύσημα – εξαπολύοντας χλευαστικά και αλαζονικά σχόλια και επιθέσεις στην αντιπολίτευση, ρατσιστικές και μισαλλόδοξες εξαγγελίες και υποκριτικό κουτσαβακισμό προς την τρόικα και τους ευρωπαίους δανειστες μας;

Αυτός ο ίδιος είναι που όχι μόνο συνεργάστηκε μετεκλογικά με το ΠΑΣΟΚ και τους κκ Παπανδρέου και Βενιζέλο, όχι μόνο υπερψήφισε όλα τα μνημόνια χωρίς να μπορέσει να εξασφαλίσει ούτε μια υποχώρηση εκ μέρους των δανειστών μας ενώ συγχρόνως τσάκισε ολόκληρο τον ελληνικό λαό (πλην των γνωστων εξαιρέσεων-ας μην επαναλαμβανόμαστε) με εισπρακτικά μέτρα και με μέτρα λιτότητας που οδήγησαν μια τεράστια μερίδα του κόσμου στην εξαθλίωση, αλλά που και τώρα όταν το τέλος φαίνεται να διαγράφεται στον ορίζοντα απειλητικά , για άλλη μια φορά, προβάλλει το κακομαθημένο πείσμα του, τον αχαλίνωτο εγωκεντρισμό του και φυσικά την καταστροφική αρχομανία του με κάθε δυνατό τρόπο και χωρίς κανέναν δισταγμό.

Οι απέλπιδες σπασμωδικές κινήσεις μετά τις ευρωεκλογές, ο γελοίος κυβερνητικός ανασχηματισμός – ας μου συγχωρεθεί ο χαρακτηρισμός αλλά ταιριάζει, δυστυχώς για μας, απόλυτα στην περίπτωση τους – η τρομολαγνεία του ιδίου και των άλλων αξιότιμων μελών του κυβερνητικού συνασπισμού του, τα επαναλειμμένα φλερτάκια με την ακροδεξιά και την Χρυσή Αυγή αλλά και τα κατάφωρα ψέμματα του success story με τα καταστροφικά τους αποτελέσματα καταδεικνύουν έναν άνθρωπο που δεν θέλει να χάσει με κάνεναν τρόπο την εξουσία. Και αν δεν «πιάνει» το Κολλέγιο και το Harvard, ούτε εδώ ούτε έξω, τότε θα επιστρατευθεί ο άκροδεξιός πατριωτικός λαϊκισμός του πολιτικάντη του Νομού Μεσσηνίας.

Αλλά αν και αυτό ακόμα δεν πετύχει – που δεν δείχνει να πετυχαίνει καθόλου – τότε ο Αντώνης Σαμαράς ως άλλος Βασιλιάς Ηλιος θα αποχωρήσει αφήνοντας πίσω του το χάος και την καταστροφή της καμένης γης και θα δώσει μια ακόμα κλωτσιά στις «θυσίες» των Ελλήνων που τόσο μεγαλόστομα και υποκριτικά εξήρε από καθέδρας όσο τον συνέφερε και το έβρισκε βολικό για τους δικούς του σκοπούς…