Μοτιάρι της Βρετανοκρατούμενης Ινδίας 25.6.1903. Το μικρό αγόρι που γεννήθηκε, από πατέρα ανώτερο δημόσιο υπάλληλο και μητέρα ‘λαίδη’, θα είχε ως πρώτη του σοβαρή ανάμνηση πως μια μέρα στεκόταν ‘ανάστροφα’, με τα χέρια στο έδαφος και τις ρίζες, τα πόδια ψηλά, απλωμένα προς τον ουρανό σ’ έναν δρόμο.

Όταν το κορίτσι, που θα γινόταν δια βίου φίλη του, τον πρόσεξε στην στάση αυτή ένιωσε πως η νόρμα δεν ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να κάνει. Το τήρησε με φωτεινούς αλλά κι εξαιρετικά σκοτεινούς τρόπους.

Άφησε πίσω την αστική του καταγωγή κι ‘έζησε την ζωή ενός φτωχού κι ενός παρία (μη ενταγμένου) σε διάφορες χώρες του κόσμου, αλλάζοντας επαγγέλματα και συναναστρεφόμενος με ‘περιθωριακούς’. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του αναρχικό. Ήθελε πάντα να γίνει συγγραφέας. Έβαλε το ρίζωμα στην περίφημη εξαιτίας του οδό Πορτομπέλο στο Λονδίνο και τους καρπούς σε πόλεις όπως το Παρίσι η Βαρκελώνη και το Λονδίνο. Λίγο λίγο στα βιβλία του καθρεφτίζεται μια πολιτική συνείδηση που εξελισσόταν δυναμικά και συνδέθηκε την αναρχία κι ένα βλέμμα οξύτατο.

Συμμετείχε στον Ισπανικό Εμφύλιο ως μέλος της Ταξιάρχίας “Λένιν” του Τροτσκιστικής κατεύθυνσης P.O.U.M, ενώ στις τραγικές συγκρούσεις της Βαρκελώνης συγκρούστηκε με το σταλινικό PCE κάτι που τον σημάδεψε για πάντα. Είδε την απίστευτη φτώχια κι εκμετάλλευση των χωρικών από τις πολιτικές και θρησκευτικές αρχές, τα νεκρά παιδιά τους, το ανάστημα που όρθωσαν.

Στο βιβλίο του Πεθαίνοντας στην Καταλωνία (1938) κατέγραψε με εξαιρετικό τρόπο την ζωή του και τις παρατηρήσεις του κατά την διάρκεια του εμφυλίου και συνέκρινε, ως τελικό συμπέρασμα, τους αγώνες των ανθρώπων με την στάση του φυτού που αργά ή γρήγορα γυρίζει το κεφάλι του προς τον ήλιο. Δεν είναι η βεβαιότητα, δεν είναι καν η ηθική αρχή, είναι η ίδια η ανάγκη.

Κατά την διάρκεια του Β ΠΠ εργάστηκε ως δημοσιογράφος στη θέση του διευθυντή της Ινδικής Υπηρεσίας του BBC, απ’ όπου αποχώρησε το 1943. Από την στήλη του στην Tribune, έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα δοκίμια για την σοσιαλιστική ιδεολογία, συνδέοντας την απαρέγκλιτα με την δημοκρατία. Ο αντισοβιετισμός του ήταν πολύ έντονος, στα όρια ενός υστερικού φόβου, και έφτασε στο οικτρό σημείο να γίνει χαφιές, στερώντας από ανθρώπους την δουλειά τους και καταγγέλλοντας προσωπικότητες όπως ο Τσάπλιν.

Λίγα χρόνια πριν τον θάνατο του, γεμάτος με εμπειρίες από το παρελθόν και προμηνύματα από το μέλλον, έγραψε τα 2 έργα που του χάρισαν φήμη παγκόσμια. Την Φάρμα των Ζώων, πολιτική αλληγορία κατά του Ολοκληρωτισμού, και το 1984, την ελεγεία του Μεγάλου Αδερφού, που χαρακτηρίζεται ως η κορύφωση του πολιτικού στοχασμού του.

Πέθανε τον Ιανουάριο του 1950 σε νοσοκομείο του Λονδίνου, σε ηλικία μόλις 47 ετών. «Ελευθερία είναι το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν ν’ ακούσουν.»

Ο Τζορτζ Όργουελ.