Είναι απολύτως σωστή η προσέγγιση του Στ. Κούλογλου ότι διαβάζοντας την είδηση για την παραίτηση Σταυρίδη καταρχήν δεν πιστεύεις ότι μπορεί να ισχύει η αιτία. Είναι τόσο προκλητική και ξετσίπωτη η εν λόγω συμπεριφορά, που με μια πρώτη ματιά φαντάζει απίστευτη μέσα στη θρασύτητά της. Κατόπιν όμως καταλαβαίνει ο καθένας ότι δεν μπορεί παρά να εντάσσεται στο πλαίσιο μιας συνολικής κυβερνητικής αποθράσυνσης.

Ads

Στην πραγματικότητα βέβαια, αν αναλογιστούμε τους τελευταίους μόνο μήνες της εν λόγω κυβέρνησης έχουμε άφθονα δείγματα αυτής της αποθράσυνσης: υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ από την οποία ο Βενιζέλος βγήκε λάδι απειλώντας έμμεσα με πτώση της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να φορτωθούν όλα στον Παπακωνσταντίνου. Χουντικό μαύρο στην ΕΡΤ. Προώθηση της άρσης απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας προς όφελος ξένων funds και ντόπιων νέο- μαυραγοριτών. Ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας συνολικά και περαιτέρω καρτελοποίηση του τραπεζικού τομέα προς όφελος συγκεκριμένων τραπεζιτών. Φωτογραφικές διατάξεις με παράκαμψη της Βουλής προς όφελος συγκεκριμένων επιχειρηματιών. Και τώρα, στην ούτως ή άλλως σκανδαλώδη πώληση του ΟΠΑΠ σε εξευτελιστικό τίμημα έρχεται να προστεθεί το κερασάκι Σταυρίδη στην τούρτα.

Η αποθράσυνσή τους έχει διπλή αιτιολογία: πρώτον, θέλουν να προλάβουν να υλοποιήσουν γρήγορα την ατζέντα τους, δηλαδή τη λεηλασία του δημοσίου πλούτου και τμημάτων του ιδιωτικού εισοδήματος των μεσαίων και των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων, προς όφελος της ολιγαρχίας που κρατά την πραγματική εξουσία στη χώρα. Ξέρουν ότι για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά ξένων και ντόπιων επιχειρηματικών συμφερόντων πρέπει να είναι γρήγοροι, αποφασιστικοί και αδίστακτοι. Αν εμφανίσουν την παραμικρή ρωγμή θα οδηγηθούν σε άτακτη υποχώρηση.

Δεύτερον, γνωρίζουν καλά ότι όπως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ ή στη Λατινική Αμερική της επιχείρησης “Κόνδωρ” δεν μπορούν να “περάσουν” την πολιτική τους με στοιχειώδη έστω σεβασμό των δημοκρατικών κανόνων και της διαφάνειας. Γι’ αυτό το λόγο προσπαθούν από τη μια να φτιάξουν ένα κλίμα εκτάκτου ανάγκης στοχοποιώντας την αριστερά ως εσωτερικό εχθρό και προσχωρώντας τμηματικά στη χρυσαυγίτικη ρητορική, από την άλλη να κρύψουν χάρη στα καθεστωτικά ΜΜΕ τις σκανδαλώδεις πολιτικές τους, όσο αυτό είναι εφικτό.

Η κατάληξη ελπίζουν ότι θα είναι η ολοκλήρωση των βίαιων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων ή με απλούστερα λόγια του νέου γύρου συσσώρευσης προς όφελος της παρασιτικής ολιγαρχίας και επακόλουθα ο πλήρης έλεγχος της πολιτικής ζωής της χώρας από τη νέα, ελεγχόμενη (άκρο)δεξιά. Δομούν ένα μοντέλο μαφιόζικου και αυταρχικού καπιταλισμού του οποίου το ιστορικό προηγούμενο εντοπίζεται στη μετά το ’90 ανατολική Ευρώπη και στις λατινοαμερικανικές δικτατορίες.

Όλη αυτή η αποθράσυνση τους ωθεί και σε ορισμένες εξώφθλαμες γκάφες και αναγκαστικές παραιτήσεις των εκτελεστικών οργάνων- όχι των εγκεφάλων. Ο λαός αν θέλει να αποκαταστήσει τα δικαιώματά του και να διατηρήσει ελπίδες εξόδου από την κρίση πρέπει να απαντήσει αποστομωτικά στο θράσος τους. Πρέπει να τους ρίξει.