Στην τελική ευθεία βρίσκεται το νέο σίριαλ της αξιολόγησης καθώς αριθμοί και στόχοι έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις νέες απαιτήσεις του ΔΝΤ και μερίδας της ακραίας νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής Δεξιάς.

Οι ειδήσεις και τα διαρρέοντα από γνωστούς κύκλους της αγοράς δείχνουν ότι ο στόχος δεν είναι αυτή καθαυτή η πορεία της ελληνικής οικονομίας αλλά η επιβολή ενός νέου πιο σκληρού μοντέλου οικονομίας δύο ταχυτήτων με πιστούς υπηρέτες που δεν θα αμφισβητούν την συνταγή.

Στην σκληρή πολιτική του ΔΝΤ φαίνεται καθαρά και η νέα πολιτική πραγματικότητα στις ΗΠΑ καθώς ο νέος πλανητάρχης βλέπει με καλό μάτι την ολική αποσταθεροποίηση της Ευρωζώνης προσπαθώντας να περιορίσει την δράση των Ευρωπαίων.

Οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί τόσο στον ευρωπαϊκό όσο και στον παγκόσμιο χάρτη δίνουν χώρο νέων συμμαχιών και συσχετισμών που στην συγκεκριμένη συγκυρία ενισχύουν την ελληνική πλευρά αλλά και τους νέους συμμάχους της.

Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η λύση που θα δοθεί θα είναι πολιτική αφού στην ουσία και το ελληνικό πρόβλημα ήταν και είναι βαθιά πολιτικό. Υπάρχουν φυσικά οι «ντόπιοι παπαγάλοι» που αφού έκατσαν πρώτο τραπέζι πίστα και αφού μας ενημέρωσαν ότι μαζί τα φάγαμε κατέληξαν το 2017 να μας πουν ότι ο τυροπιτάς της γειτονιάς έριξε την χώρα στα βράχια. Ενδεχομένως και ο υδραυλικός και ο καστανάς που δεν έκοβε απόδειξη…

Δεν έφταιγε ούτε η SIEMENS ούτε η NOVARTIS ούτε το πάρτι στο χρηματιστήριο ούτε φυσικά η χρυσή Ολυμπιάδα του 2004. Σε καμία περίπτωση δεν έφταιγε και το τραπεζικό σύστημα που μοίρασε χρήμα και δάνεια και ξαφνικά είπε game over.

Πάντως μιας και ήρθε η παραπάνω αναφορά λίγο άναρχα, καλό θα είναι κάποιος από τους έγκυρους αναλυτές να μας εξηγήσει πως είναι δυνατόν μια χώρα με τρελά για τα μεγέθητης πρωτογενή πλεονάσματα, με κορυφαίο χρηματιστήριο, με τεράστιες δημόσιες επενδύσεις σε έργα υποδομών (δρόμοι γιοφύρια και αεροδρόμια) και φυσικά με χρυσή Ολυμπιάδα, να οδηγήθηκε μέσα σε 6 χρόνια στην απόλυτη χρεοκοπία.

Αξίζει φυσικά να σημειωθεί ότι στην περίοδο της πραγματικής καταστροφής η χώρα είχε και δύο πρωθυπουργούς και δύο κυβερνήσεις – ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – για τους οποίους κανείς δεν μιλά. Παράλληλα, ο κύριος Σημίτης σε τακτά χρονικά διαστήματα μας δίνει τα «φώτα» του, μέσα από φιλικά συγκροτήματα Τύπου, με ύφος και χωρίς στάλα αυτοκριτικής. Όσο για τον κύριο Καραμανλή έχει επιλέξει το ρόλο του γκουρού σοφού που δεν μιλά.

Αν επανέλθουμε στο σήμερα ενδιαφέρον παρουσιάζει η στάση της ηγετικής ομάδας του κόμματος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, που κοντολογίς έβαλε ξεκάθαρα εντός γερμανικού και ελληνικού εδάφους πολιτικό στόχο την πτώση της κυβέρνησης, την προκήρυξη εκλογών και αμέσως μετά… το κλείσιμο αξιολόγησης.

Να ‘μαστε εμείς και θα τα βρούμε…

Οι παράλογες απαιτήσεις του ΔΝΤ δεν είναι και τόσο παράλογες για το οικονομικό επιτελείο Μητσοτάκη καθώς ταιριάζει απόλυτα με το μοντέλο που παρουσίασε ο ηγέτης της ελληνικής Δεξιάς στο Βερολίνο. Πώς το είχε πει άλλωστε ο Αντιπρόεδρος πριν από δυο χρόνια «Αν δεν υπήρχε μνημόνιο θα έπρεπε να το είχαμε εφεύρει!».

Όσο για τα περί πατριωτικής και μη πατριωτικής στάσης, στην συγκεκριμένη περίπτωση τα ακούμε βερεσέ. Τα βερμπαλιστικά περί εθνικών γραμμών σε θέματα οικονομίας είναι για λαϊκή κατανάλωση τηλεοπτικών παραθύρων. Οι ‘γραμμές’ «κόκκινες» «πράσινες» «μπλε», είναι απολύτως ταξικές και οι πολιτικές φωτογραφίζουν συμφέροντα και συμμαχίες που και στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι ξεκάθαρες όσο ποτέ.

Η πολιτική ατζέντα Μητσοτάκη τέμνεται απόλυτα με την πολιτική αντίληψη ΔΝΤ – Σόιμπλε. Και αυτό δεν είναι κατηγορία, είναι θέση.

* Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Διευθυντής Radio Business Unit και σύμβουλος διοίκησης της 24 Media

Από το news247.gr