40 χρόνια συμπληρώνονται αυτόν τον μήνα από έναν θρύλο του κινηματογράφου… Το Sophie’s Choice του Άλαν Πάκουλα έκανε πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 1982 και καθιέρωσε τον μύθο της Μέριλ Στριπ.

Η ταινία διαμόρφωσε μια ολόκληρη γενιά θεατών του κινηματογράφου όχι μόνο λόγω του σεναρίου, που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Styron, (και κάποιοι λένε ότι η έμπνευσή του ήταν οι καταγραφές για τον πόλεμο του Albert Camus από ένα περιστατικό που συνέβη στην Ελλάδα, και μια παρόμοια ταινία γυρίστηκε στην χώρα μας τη δεκαετία του ’60 με ήρωα -παρα το περιστατικό που αναφέρει ο Καμύ με μάνα-πατέρα) αλλά και επειδή η γενναία ερμηνεία της Μέριλ Στριπ απογείωσε το σενάριο. Αν και δεν ήταν όλοι οι κριτικοί τόσο ενθουσιώδεις, ούτε για την ταινία ούτε για τις ερμηνείες σε αυτήν, η ερμηνεία της Meryl ήταν πραγματικά εξαιρετική και ο συνδυασμός καλής λογοτεχνίας, εμπνευσμένης σκηνοθεσίας και εξαιρετικής ερμηνείας άνοιξε νέες ευκαιρίες για γυναικείους ρόλους εκείνη την εποχή.

Το λυπηρό είναι ότι ο Pacula σκεφτόταν την εκπληκτική Liv Ullmann ως την πρώτη του επιλογή για την απαραίτητη αίσθηση ‘ξενότητας’ που απαιτούσε ο χαρακτήρας της Sophie (και η συζήτηση είχε ξεκινήσει, κάτι που θα δημιουργούσε πιθανώς μια ολόκληρη άλλη κινηματογραφική ιστορία) Ο Pacula και η ίδια η Meryl Streep, αποκάλυψαν αργότερα ότι ήταν τόσο αποφασισμένη να πάρει τον ρόλο που τον ακολουθούσε συνέχεια και έπεσε κυριολεκτικά στο έδαφος για να του φράξει τον δρόμο ενώ βάδιζε.

Η δύναμη του/της δημιουργού (εδώ της ηθοποιού που νιώθει πως θα δημιουργήσει) που λέει ο Νίτσε…. Κάτι που έκανε κάποιους να την αντιπαθήσουν μέχρι να δουν την ταινία… Η Streep (αν κι από μόνα τους τα βραβεια δεν είναι απόλυτο κριτήριο, μιλάμε όμως για Βραβεία των καλύτερων Ενώσεων Κριτικών αυτής της Τέχνης) παραμένει η πιο πολυβραβευμένη ηθοποιός σε όλη την ιστορία του κινηματογράφου, αν και φέτος αναμένεται να γραφτεί ιστορία, αφού η επίσης τεράστια Cate Blanchett (που δεν παίρνει συχνά τα σενάρια που αξίζει κι αξίζουμε ως ενεργοί θεατές/τριες) αν και 20 χρόνια νεότερη βρίσκεται μόλις ένα βραβείο πίσω και ήδη συλλέγει για το TAR..

Η μάνα που αναγκάστηκε να διαλέξει παιδί από τα δολοφονικά χέρια των Ναζί ώστε να της μείνει ένα, η πένα του Καμύ που το κατέγραψε, η γραφή του Styron, το όραμα του Pacula, η αποφασιστικότητα της Streep και η ηθοποιία της ίδιας της Meryl και ενός καστ από θεατρικά θηρία της Νέας Υόρκης (κι εδώ μιλάμε για Νεοϋορκέζικο θέατρο του 70…) όπως ο McNickol και ο Kline δημιούργησαν έναν σύγχρονο αντιπολεμικό αντιφασιστικό καλλιτεχνικό θρύλο (που θα πρεπει να ξαναπροβληθεί πχ στην Ταινιοθήκη και μαθητές/τριες της δευτεροβάθμιας να την δουν μαζικά, ανάμεσα σε άλλες κοινωνικές συσσωματώσεις στις οποίοες μπορε΄λι ν απευθυνθεί εντός κι εκτός κινηματογράφων) για τον οποίο πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, να τον μνημονεύουμε σε άγριους καιρούς, και να τον χρησιμοποιούμε.