Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον, εκτός απροόπτου, θα είναι πρώτος. Οπότε μπαίνουμε στη συζήτηση που αφορά τον σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά και την στρατηγική αυτής της κυβέρνησης.

Η νέα κυβέρνηση Τσίπρα θα είναι προφανώς ομοιογενής, σε σχέση με την πρώτη του κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι με ποιον; Εάν οι ΑΝΕΛ μπουν ο Τσίπρας θα διευκολυνθεί αρκετά. Θα συνεργαστεί μαζί τους. Δεν θα είναι υποχρεωτικό να μπει και το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και να λείπουν μερικοί βουλευτές. Εάν οι αντιδράσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ γίνουν έντονες, από την έξαλλη αντιαριστερή, νεοφιλελεύθερη και διαπλεκόμενη τάση τους, ουδέν πρόβλημα για τη Φώφη. Μπορεί να δώσει ψήφο ανοχής. Στην περίπτωση αυτή όμως, ο βίος της κυβέρνησης θα είναι βραχύς. Θα ξαναπάμε σε εκλογές μέσα στο 16 ή στις αρχές του 17, μόλις ολοκληρωθεί πλήρως ο οδικός χάρτης της συμφωνίας. Εάν η κυβέρνηση καταφέρει στοιχειωδώς να συμμαζέψει τα πράγματα και να ανοίξει ταυτόχρονα το μεταρρυθμιστικό της σχέδιο, τότε λογικά θα ζητήσει αυτοδυναμία. Και θα την πάρει.

Ωστόσο αυτό δεν είναι το πιθανότερο, καθώς οι ΑΝΕΛ δύσκολα θα μπουν. Οπότε ο Τσίπρας θα πρέπει να σχηματίσει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη, στην περίπτωση αυτή, μάλλον θα παρακάμψει τις αντιδράσεις και θα μπει. Μια τέτοια κυβέρνηση το πιθανότερο είναι να πάει μέχρι το τέλος, να είναι κυβέρνηση σταθερή.  Η μόνη περίπτωση αστάθειας μπορεί να προκύψει μόνον από πλήρη αποτυχία του προγράμματος ή από μια κρίση στην ευρωζώνη. Δεν φαίνεται πιθανό κάτι τέτοιο άμεσα, διότι η ευρωζώνη ενδιαφέρεται για πολιτική σταθερότητα στο Νότο, τουλάχιστον μέχρι τις γαλλικές εκλογές το 17. Μέχρι τότε δεν θα κουνηθεί φύλλο. Το πραγματικό και μεγάλο και κρίσιμο πέρασμα για την ΕΕ είναι οι γαλλικές εκλογές, όπου η νίκη της Λεπέν, εάν έρθει, θα οδηγήσει άμεσα σε διάλυση της Ένωσης. Η Λεπέν σημειωτέον, έχει πολλές πιθανότητες νίκης, ειδικά εάν απέναντί της είναι ο μέτριος Ολάντ. Εάν είναι ο γκωλικός, θα δυσκολευτεί πολύ, αλλά και πάλι το αποτέλεσμα θα κριθεί από το βάθος της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, συν το μεταναστευτικό, που ευνοεί το Εθνικό Μέτωπο.

Ούτως ή άλλως λοιπόν η νέα κυβέρνηση Τσίπρα, μάλλον με το ΠΑΣΟΚ μέσα, θα έχει ένα περιθώριο δύο ετών σχεδόν για να αλλάξει τα πράγματα. Αφήνω το Ποτάμι τελευταίο. Εάν ο Τσίπρας συνεργαστεί μαζί του θα έχει υπογράψει το τέλος του, το οποίο πλέον θα είναι και σχετικά σύντομο. ΣΥΡΙΖΑ και Ποτάμι είναι εντελώς ασύμβατα, από κάθε άποψη. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκτήσει οριστικά την ταμπέλα του αριστερού νεοφιλελευθερισμού, που είναι και τόσο γνωστός στην Ευρώπη. Και ο Τσίπρας θα προσεγγίσει επικίνδυνα τον Σημίτη.

Επομένως, μόνον εάν υποχρεωθεί από τους αριθμούς μπορεί να συνεργαστεί με τον Σταύρο. Είναι προτιμότερο να τα βρει και με τον Λεβέντη ακόμα, παρά να πέσει στα χέρια της Λυμπεράκη. Θα πρόκειται για κανονικό ανέκδοτο.

Κλείνω με τα υπουργεία. Ο Τσίπρας δεν πρέπει επ ουδενί να παραδώσει σε άλλα χέρια το Παιδείας. Ασκούνται μεγάλες πιέσεις να επανέλθει η λογική του νόμου Διαμαντοπούλου, που την απορρίπτει το σύνολο των φοιτητικών παρατάξεων της αριστεράς, αλλά και του κέντρου και η πλειοψηφία διδασκόντων και υπαλλήλων. Ο Τσίπρας πρέπει να είναι ανένδοτος στο σημείο αυτό και να εφαρμόσει τον νόμο Μπαλτά, κρατώντας στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ το υπουργείο. Διότι αν το δώσει σε κανένα Διαμαντούρο, ή σε κανένα πασόκο τύπου Παπαθεοδώρου, τότε θα τινάξει στον αέρα τα πανεπιστήμια και θα εφαρμόζει μνημόνιο με το κέντρο κλειστό και επεισοδιακό, για τα επόμενα δύο χρόνια.

Συμπέρασμα: όχι Ποτάμι, όχι παράδοση του Παιδείας. Αν καταφέρει να κλείσει αυτά τα δύο θέματα, τότε η νέα κυβέρνηση της αριστεράς θα έχει ούριο άνεμο.