Πιστεύω πως το θέμα της ασφάλειας είναι από τα κορυφαία ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες σε περίπτωση συμφωνίας διαχείρισης του μέλλοντος μας. Ταυτόχρονα νομίζω πως η  ασφάλεια δεν μπορεί να συνεπάγεται μόνον  στρατούς και άλλες τέτοιου τύπου συμμαχίες. Για αυτό και οφείλουμε να βρούμε και νέους τρόπους εμπέδωσης αισθήματος ασφάλειας. Κατέθεσα λοιπόν ενώπιον του και Γιούνκερ την ιδέα όπως  με τη λύση εγκατασταθεί στη Λευκωσία ένας Ευρωπαϊκός θεσμός.

Προσθέτω εδώ πως σ’ αυτή τη προσπάθεια δεν πρέπει να χαμηλώσουμε τον πήχυ. Διότι αν χαμηλώσουμε τον πήχυ, στη καλύτερη των περιπτώσεων θα μας «ικανοποιήσουν» με ένα ήσσονος σημασίας Γραφείο δευτέρας διαλογής. Είπα λοιπόν και σε προηγούμενο άρθρο μου πως δεν μπορούμε να ζητήσουμε την παρουσία εδώ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά θα μπορούσαμε δίκην παραδείγματος να ζητήσουμε μερική έστω λειτουργία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως ένας ισοδύναμος οργανισμός/θεσμός πρέπει να απορρίπτεται.

Άλλωστε μιλάμε για ένα απίστευτα δύσκολο και υψηλό στόχο, ο οποίος για να επιτευχθεί χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να υιοθετηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και ο οποίος πρέπει να αρχίσει να εγείρει το ζήτημα στις διμερείς του κατ’ αρχήν επαφές. Να το εγείρει στην κα Μέρκελ, στον Ολάντ, στον Τσίπρα. Και όταν κρίνει πως έχει δημιουργήσει μια καλή βάση να το εγείρει στο Συμβούλιο. Αυτό ήταν το βάσιμο συμπέρασμα μου, μετά και από συνάντηση που είχα καθ’ υπόδειξη του κου Γιούνκερ με εκπρόσωπο του Γραφείου του. 

Επί λέξει μάλιστα ,μου ελέχθη στη συγκεκριμένη συνάντηση και το εξής,  «ανεξάρτητα απ’ αυτό το οποίο συζητούμε (Ευρωπαϊκός θεσμός στη Κύπρο), αν και οι δυο έλθουν εδώ, Αναστασιάδης δηλαδή και Ακκιντζί, ότι ζητήσουν θα το πάρουν». 

Νομίζω όμως πως επιπρόσθετα από τον Πρόεδρο (με τον οποίο μίλησα και χωρίς αμφιβολία ενστερνίζεται την ιδέα) πρέπει  την ιδέα αυτή να την υιοθετήσει όλο το πολιτικό σύστημα, έτσι ώστε να κατατίθεται σε όλες τις διεθνείς επαφές. Προς τούτο θα ζητήσω συναντήσεις και θα ενημερώσω τόσο τον Πρόεδρο της Βουλής όσο και άλλους πολιτικούς ηγέτες.

Προτάσεις πάντως που ακούγονται από προχτές για δημιουργία στη Κύπρο ευρωπαϊκού κέντρου για την πυρόσβεση, νομίζω πως δεν αποδίδουν το όφελος που αναζητούμε.

Όταν πρωτοέγραψα για αυτή την σκέψη το έκαμα στα πλαίσια ενός ευρύτερου άρθρου στο οποίο προσπαθούσα να εισηγηθώ τρόπους ενίσχυσης του αισθήματος ασφαλείας του λαού σε περίπτωση λύσης. Πιο σωστά εισηγήθηκα τρόπους άμβλυνσης της εντύπωσης πως η Τουρκία θα εξακολουθήσει και μετά την λύση να έχει λόγο στα της Κύπρου. Εισηγήθηκα λοιπόν τα του Ευρωπαϊκού θεσμού  όπως τα ανάλυσα και εδώ, αλλά εισηγήθηκα ακόμα, όπως ένας τουλάχιστον Υπουργός από κάθε κοινότητα τυγχάνει κοινής αποδοχής. Με αυτό αμβλύνεται σε κάποιο βαθμό ή και διασκεδάζεται,  η δικαιολογημένη ή όχι ανησυχία, ότι η Τουρκία μπορεί και να «διορίζει» τους τουρκοκύπριους υπουργούς.

Επιπρόσθετα υπογραμμίζω πως η συμφωνία διαχείρισης του μέλλοντος μας, που κάποτε ονομάζουμε και ως λύση, θα προχωρήσει μόνο αν την επαύριον θετικών δημοψηφισμάτων,  βρούμε/δούμε, εκατό ελληνοκύπριους πολιτικούς να ξημεροβραδιάζονται στη τουρκοκυπριακή κοινότητα  και εκατό τουρκοκύπριους πολιτικούς να πράττουν το ίδιο ανάμεσα  στη ελληνοκυπριακή κοινότητα.

Χωρίς αυτό ,ούτε οι υπουργοί, ούτε οι ευρωπαϊκοί θεσμοί μας σώζουν. Όλα αυτά εν μέσω ενός σκηνικού μέσα στο οποίο ουδείς γνωρίζει τι σκέφτεται ο Ερτογάν. Προσωπικά έχω τη βεβαιότητα ότι περιμένει ένα τελικό κείμενο. Θα το δει για μια δυο ώρες και θα ρίξει άποψη. Αυτό που θα τον σπρώξει στο ναι είναι αν η συμφωνία εξασφαλίζει κατά την άποψη του την με κάποιο τρόπο συνέχιση της εμπλοκής της Τουρκίας στα της Κύπρου. Αυτό που θα σπρώξει εμάς  στο ναι θα είναι η δικιά μας βεβαιότητα ότι αυτή η εμπλοκή δεν θα υπάρχει ή τουλάχιστον  θα βαίνει συνεχώς μειούμενη  έως τελικής εξάλειψης.
Και οι σκέψεις μου στόχο έχουν ακριβώς αυτό.

* Ο Τάκης Χατζηγεωργίου είναι Κύπριος ευρωβουλευτής με το ΑΚΕΛ