Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε χάρη στο οξυγόνο που λάμβανε.

Οξυγόνο που δεν είναι είδος πολυτελείας αλλά ανάγκη ζωής για κάθε βαριά άρρωστο. Για κάθε καρκινοπαθή. Καρδιοπαθή. Ή πάσχοντα από κυστική ίνωση. Ήταν το λιγότερο. Ήταν το αυτονόητο. Που πλέον “χάρη” στην ανάλγητη αριστεία, παύει. Μετατρέπεται – και αυτό – σε εμπόρευμα…

Μια Κοινή Υπουργική Απόφαση, που συντάχθηκε άρον – άρον εν κρυπτώ, ήταν αρκετή για να ανατρέψει σε βάρος των ασθενών, τα μέχρι τώρα ισχύοντα – όσα ανταποκρίνονταν σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, τα στοιχειώδη ενός κράτους δικαίου. Φευ! Πλέον η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποδεικνύει ότι δεν έχει όρια κυνισμού απέναντι σε ανθρώπους που παλεύουν για την υγεία της. Έτσι οι ασθενείς και οι οικογένειές τους, δεν έχουν μόνο να αντιμετωπίσουν την αρρώστια αλλά και την γραφειοκρατία για το… οξυγόνο “δια χειρός κυβερνήσεως”.

Στο εξής οι ασθενείς πρέπει να υπερβούν, όχι ένα αλλά τρία εμπόδια για την πρόσβαση στην ανάσα. Πρώτον, θα πρέπει να βρουν τα χρήματα, τουλάχιστον 800 ευρώ το μήνα, για  να…. την προπληρώνουν. Δεύτερον, οφείλουν να καταθέσουν σχετικό αίτημα έγκρισης για την κάλυψη της δαπάνης από τον ΕΟΠΥΥ. Τρίτον, να κάνουν την προσευχή τους, αν είναι θρησκευόμενοι ή, αν όχι, να σταυρώνουν τα δάκτυλά τους, για να εγκριθεί η επιστροφή των χρημάτων τους.

Στην καλύτερη περίπτωση θα τα πάρουν μετά από μήνες, στη χειρότερη, ποτέ γιατί τίποτε δεν αποκλείει την απόρριψη του αιτήματος. Αποτέλεσμα; Το τίμημα της ανάσας του το βάζει από την τσέπη του ο άρρωστος! Αν έχει. Αν μπορεί. Ειδάλλως…

Όχι δεν είναι fictional read. Είναι είδηση, που όταν τη διαβάζει κανείς, νομίζει ότι έχει καταλάβει κάτι λάθος. Όμως το λάθος είναι αυτή η κυβέρνηση που σε μια περίοδο σκληρής δοκιμασίας των πολιτών, έχει το θράσος και τον κυνισμό να ζητά από ανθρώπους που τους λιώνει η αρρώστια να πληρώσουν την ανάσα τους. Τόσο χυδαία.

ΥΓ: Είναι πάντως συνεπής η κυβέρνηση Μητσοτάκη στο δόγμα της περί “ατομικής ευθύνης”, από την πανδημία ως την πολιτική προστασία. Τώρα και στην ανάσα. Αλίμονο. Αν δεν ήταν και η ανάσα μας ατομική ευθύνη, τότε; “Με αυτούς θα πληρώνουμε και το αέρα που αναπνέουμε”, μου είχε πει προφητικά μια ηλικιωμένη φίλη το καλοκαίρι του 2019. Πόση αλήθεια σε εννέα λέξεις…