[…] Το «Κάντε κάτι επιτέλους!» καταδεικνύει τον εκμαυλισμό και το αδιέξοδο της κοινωνικής ζωής. Οι ήρωες παλεύουν με το τέλος της εφηβείας και με την κατάρα που βαραίνει την εποχή τους. Αναρωτιούνται τι κάνουν όλοι, χαμένοι και μουγκοί μες στην εχθρική πόλη, αντιδρούν στην τρομοκρατία, τολμούν να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη, να γελάσουν με τους αγέλαστους, να ερωτευτούν και ν’ αγωνιστούν για ν’ αλλάξουν το γκρίζο τοπίο του πλανήτη […] H συγγραφέας Ελένη Ρουφάνη, αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη τη δημιουργική εμπειρία της συγγραφής –από την ιδέα μέχρι το τυπογραφείο– του τελευταίου της μυθιστορήματος, από τις εκδόσεις Κέδρος.

Ads

Όχι, δεν πεινάω _Ακόμα. Όχι, δε μου πήρε το σπίτι η τράπεζα _Ακόμα. Όχι, δεν ξεπαγιάζω, απλώς κρυώνω _Ακόμα. Όχι, δεν έγραψα το βιβλίο για να υπερασπίσω το δικαίωμα των παιδιών μου να ονειρεύονται _Αυτό τελείωσε με το προηγούμενο.

Το έγραψα γιατί πρόδωσα τον εαυτό μου, όταν τα συμβούλευσα να μην τα βάλουν ποτέ με αυτούς που είδαν να ξυλοκοπούν άστεγους αλλοδαπούς, γιατί φρίττω κάθε φορά που φοβάμαι. Το έγραψα γιατί δε είμαι άνθρωπος που θα πρωτοστατήσω σε πορείες διαμαρτυρίας, δε θα σηκώσω εύκολα πανό, δε θα σπάσω αλυσίδες.

Τα προσωπικά μου συμπλέγματα, αλλά και μια πρωτόγνωρη απαισιοδοξία σε σχέση με τον εξευτελισμό που ζούμε, με οδηγούν σε μια στάση του τύπου «εδώ ο κόσμος χάνεται…» σε ότι αφορά την όποια ενασχόλησή μου με την τέχνη κι ας συνεχίζω να παλεύω με λέξεις, με ζωγραφιές και με το θέατρο.

Δεν είναι θέμα επιλογής αυτή η πάλη, αν δεν κάνω και αυτό το ελάχιστο θα πάθω ασφυξία.

Λόγω οικονομικών δυσκολιών τον τελευταίο καιρό –όχι τραγικών σε σχέση με ένα σωρό κόσμο που υποφέρει και πάλι όμως… – έχω σπείρει το βιογραφικό μου δεξιά-αριστερά, αλλά φυσικά πέρα από ανόητες φιλοφρονήσεις, η μόνη ανταπόκριση που βρίσκω αφορά εθελοντισμό και προσφορά.

Μα αυτό κάνω τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, στις μέρες μας όμως ακούγεται στα αυτιά μου ως «αμερικανιά» στο στόμα του κάθε εκμεταλλευτή και μ’ εξοργίζει.

Αφού έτσι κι αλλιώς είστε άνεργοι, γίνετε εθελοντές αιμοδότες του κεφαλαίου, για να μην πάθετε κατάθλιψη, μην τυχόν οδηγηθείτε σε αυτοκτονία και μας χαλάσετε τις στατιστικές ανάκαμψης.

Φυσικά είμαι άξια της τύχης μου, έχω χάσει τα όρια ανάμεσα στην αιδώ, την ενοχή και το θάρρος να εκτεθώ και να διεκδικήσω. Έτσι συνεχίζω να δουλεύω κεκλεισμένων των θυρών, νοσταλγώντας την πίστη και την υπέρβαση που με έχουν παλιότερα βοηθήσει ν’ αντιμετωπίσω αισιόδοξα άλλα, σοβαρότατα, προβλήματα.

Το έχω ζήσει ξανά να έρχονται απρόσκλητα τα δάκρυα _ένας διαρκής, γλυκόπικρος κυματισμός απ’ την κορυφή μέχρι τα νύχια. Το έχω ζήσει παλεύοντας με τις ορμόνες της εφηβείας, του έρωτα, της γέννας και του θηλασμού και με τις άλλες, τις κατάπτυστες που με κόπο καταφέρνω να κουλαντρίσω. Το έχω ζήσει σε στιγμές μέθεξης, το έχω ζήσει με το άγγιγμα του πόνου και του θανάτου.

Πρώτη φορά όμως με επισκέπτονται τα δάκρυα της κοινωνικής κατάθλιψης. Παλεύει μέσα μου η οργή με το φόβο και πρέπει κάθε φορά να φωνάζω πως όχι, θα νικήσει η ελπίδα, όχι θα βρω το κουράγιο να υπερασπιστώ το όνειρο του κόσμου.

Τις λέξεις και τα χρώματα μπορώ να προτάξω κι έτσι γεννήθηκε το «Κάντε κάτι επιτέλους!». Γιατί είναι ανάγκη η δημιουργία, είναι όπλο ενάντια στον τρόμο του σύγχρονου εφιάλτη. Μόνο που πρέπει να βρούμε τον τρόπο να γίνει συλλογική, να παρέμβει στα κακώς κείμενα.

Να μην ξεσπάει ο θυμός σε λέξεις αδύναμες και γκρίζες, για προσωπική κατανάλωση.  Και βέβαια δεν είναι πολυτέλεια το όνειρο, αλλά εκτός από φτερά χρειάζονται και παπούτσια, χρειάζονται χέρια ενωμένα να δείξουνε το φως έξω από το τούνελ.

Το «Κάντε κάτι επιτέλους!» καταδεικνύει τον εκμαυλισμό και το αδιέξοδο της κοινωνικής ζωής. Οι ήρωες παλεύουν με το τέλος της εφηβείας και με την κατάρα που βαραίνει την εποχή τους. Αναρωτιούνται τι κάνουν όλοι, χαμένοι και μουγκοί μες στην εχθρική πόλη, αντιδρούν στην τρομοκρατία, τολμούν να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη, να γελάσουν με τους αγέλαστους, να ερωτευτούν και ν’ αγωνιστούν για ν’ αλλάξουν το γκρίζο τοπίο του πλανήτη.-

Ελένη Ρουφάνη, Κάντε κάτι επιτέλους!, μυθιστόρημα, Κέδρος 2013, [κείμενα, εικονογράφηση], Παιδική και εφηβική λογοτεχνία