Τρία περίπου χρόνια πριν η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου ζήτησε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Ήταν Νοέμβριος του 2011 και ο Γ.Α. Παπανδρέου απειλείτο με ανατροπή από τους προσκείμενους στους Ευ. Βενιζέλο και Α. Λοβέρδο βουλευτές. Είχε προηγηθεί στις 2 Νοεμβρίου η τραγική επίσκεψη στις Κάννες όπου έθεσε θέμα δημοψηφίσματος για να δεχτεί τρομερή επίθεση από τους υπασπιστές της Ανγκελα Μέρκελ με επικεφαλής τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί και άλλους που είδαν το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημά τους να απειλείται από την εκτός προγράμματος πρόθεση του ΓΑΠ. Στις 4 Νοεμβρίου η κυβέρνησή του έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης με 153 ψήφους υπέρ και 145 κατά. Δύο μέρες μετά εξαναγκάστηκε σε παραίτηση.

Στις 6 Νοεμβρίου2011 ο Γ.Α. Παπανδρέου οδηγήθηκε σε σύσκεψη με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια. Αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας η οποία ανακοινώνεται στις 11 Νοεμβρίου με συμμετοχή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ με πρωθυπουργό τον διεθνή τραπεζίτη και παλαιό στενό συνεργάτη του Κων. Σημίτη, Λουκά Παπαδήμο. Η κυβέρνηση Γ.Α. Παπανδρέου τελειώνει και η χώρα μπαίνει και επίσημα στην εποχή της διάλυσης των αυτοδυναμιών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, την εκλογική καταστροφή του ΠΑΣΟΚ και τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας. Τώρα, τρία χρόνια μετά, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ζητά (και μάλλον θα λάβει) ψήφο εμπιστοσύνης απο τη Βουλή την ώρα που τα πάντα οδηγούν σε εκλογές τόσο λόγω δυσαρμονίας λαού και κυβέρνησης όσο και επειδή απλώς οι ζωές των ανθρώπων δεν αντέχουν συνεχείς μειώσεις εισοδημάτων, ενφια/χαράτσι ΔΕΗ, ανασφάλεια, ανεργία, ακραία φορολογία και υποθήκευση του μέλλοντος. Θα μπορούσε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να περιμένει τον προϋπολογισμό όπου είθισται η ψήφισή του να αποτελεί και ψήφο εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Όμως φαίνεται ότι επειγόταν να κάνει κάτι τώρα, δεν είχε περιθώρια αναμονής ούτε ενός μήνα. Ο εφιαλτικός ορίζοντας των αναγκαστικών εκλογών αν δεν υπάρξει πλειοψηφία 180 εδρών για την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας πριν το Μάρτιο που λήγει η θητεία του σημερινού προέδρου, υποχρεώνει τους δύο εταίρους να εφευρίσκουν τρόπους παράτασης της παραμονής τους στην εξουσία.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν έχει μεγάλη σχέση με εκείνο του 2011 (που είχε εκλέξει 160 βουλευτές ενώ σήμερα έχει στη Βουλή μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012 μόλις 28!) και επιβιώνει μέσω της συμμετοχής σε κυβέρνηση με κορμό της Νέα Δημοκρατία. Το πιο πιθανό είναι να μειωθεί ακόμα περισσότερο εκλογικά (12,28% στις βουλευτικές εκλογές Ιουνίου 2012, 8,02% στις ευρωεκλογές Μαίου 2014) και αυτό είναι κάτι που θέλει με κάθε τρόπο να αποφύγει ο σημερινός αρχηγός του Ευ. Βενιζέλος. Η απομάκρυνση των εκλογών όσο γίνεται, μεταθέτει την ήδη υπάρχουσα κρίση για αργότερα, οπότε η ψήφος εμπιστοσύνης στη Βουλή συμβάλλει μια χαρά στην παράταση της πολιτικής ζωής τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και του αρχηγού του.

Η Νέα Δημοκρατία πάσχει απο το σύνδρομο ΠΑΣΟΚ, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της πολιτικής καταστροφής : να δει το 35-45% που παγίως έπαιρνε σε εκλογές να γίνεται 18 ή 25% (ήδη συνέβη αυτό) κι απο εκεί ποιός ξέρει που να φτάσει. Σωστά πάντως σημειώνεται διαχρονικά απο αναλυτές ότι δυσκολότερα θα κινδυνέψει με αφανισμό η συντηρητική παράταξη που ιστορικά βρίσκει τρόπους και αναφορές στο ψηφοφορικό της σώμα για να σταθεί. Κανονικά ο Α.Σαμαράς θα έπρεπε να πάει σε εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές του Μαίου, ή έστω τώρα, προκειμένου να μειώσει την έκταση της ήττας, να αποφύγει τη συντριβή της ΝΔ που παραπέμπει ευθέως σε δική του απομάκρυνση απο την ηγεσία και να βρεί χρόνο αναδιοργάνωσης του κόμματος όσο, καιρό θα διαρκεί «η αριστερή παρένθεση» διακυβέρνησης της χώρας όπως εκτιμούν αρκετοί στη Δεξιά και όχι μόνο. Δεν το κάνει. Προσπαθεί να παρατείνει την υπάρχουσα κατάσταση ελπίζοντας ότι «κάτι θα γίνει» (;) αλλά και ότι θα αποδώσει η νέα εκστρατεία φόβου που σχεδιάζεται και ήδη δοκιμάζεται (συχνά με χουλιγκάνικο τρόπο) από προσκείμενα στην κυβέρνηση ΜΜΕ σε βάρος των πολιτών/ψηφοφόρων. Πέρα απο αυτή την εκστρατεία (αδειάζουν οι τράπεζες αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, τέλος τα καύσιμα και τα φάρμακα, τέλος η χρηματοδότηση απο τους εταίρους, γυρίζουμε στη δραχμή-λες και είναι απειλή αυτό!, και άλλα συναφή) έχει ήδη ξεκινήσει μια διαδικασία αντιπαράθεσης δύο κόσμων, η εθνικόφρων Δεξιά με την αντεθνική αριστερά, προσπαθώντας η ΝΔ να επαναφέρει στις τάξεις της έστω και προσωρινά όσους διέφυγαν προς άλλες δεξιές κατευθύνσεις. Ο εορτασμός των 40 χρόνων της το Σάββατο 4 Οκτωβρίου με το προσκλητήριο ενότητας του Α.Σαμαρά και (ακόμα και !) τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη παρόντα που ως γνωστόν δεν λατρεύει τον σημερινό αρχηγό της ΝΔ, οδηγούν στο συμπέρασμα της δεξιάς πανστρατιάς. Κι ότι βγει.                             

Χρόνος λοιπόν. Το παν είναι ο χρόνος και πως αυτός γεμίζει, ποιά «ατζέντα» φτιάχνουμε, τι εικόνα παρουσιάζουμε, ως που μπορεί να φτάσει η στήριξη των ΜΜΕ στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα. Μα, ο χρόνος είναι λίγος και συγκεκριμένος ως τον Μάρτιο του 2015, θα πείτε, τι να κερδίσει, 4 μήνες; Σωστά. Αλλά κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει μέσα σε αυτό το διάστημα. Και το άγνωστο περιεχόμενο των τεσσάρων μηνών είναι προτιμότερο από μια βέβαιη ήττα τώρα.