Τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που φέρνω στο νου μου τη βραδιά 41 χρόνια πριν που, μαθήτρια Γυμνασίου, καθόμουνα κολλημένη στο ραδιόφωνο και άκουγα τη φωνή «των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων», τη βραδιά που δεν μπορούσα να βγω ούτε στο μπαλκόνι γιατί έτρεχαν τα μάτια από τα δακρυγόνα και οι ελεύθεροι σκοπευτές έριχναν αδιάκριτα στο «ψαχνό», την βραδιά εκείνη που όλοι νιώσαμε ότι κάτι τεράστιο είχε συμβεί και επιτέλους είχε έρθει η αρχή του τέλους της χούντας των συνταγματαρχών, με πίκρα διαπιστώνω ότι τα χρόνια που έχουν παρέλθει από τότε έχουν επιδράσει στην μνήμη, προσωπική και ιστορική, αλλά και στην συγκλονιστική συγκίνηση εκείνου του Νοέμβρη του 1973.

Αναγνωρίζω ότι είναι πιθανά λάθος να επιτρέπω στον εαυτό μου αυτού του είδους την συναισθηματική αστάθεια, αυτού του είδους την ιστοριογραφική προσέγγιση, που αλλοιώνει στη συνειδησή μου ένα σημαντικό γεγονός που συνέβη σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή με εκ των υστέρων (ex post facto) εξελίξεις και πολιτικές διαδρομές αλλά, συγχρόνως, είναι αναπόφευκτο. Κι αυτό γιατί εμείς – η «γενιά του Πολυτεχνείου», η ηρωϊκή γενιά που αντιστάθηκε στη χούντα και ονειρευτηκε την ισότητα, την δημοκρατία και το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» – φέραμε τη χώρα στο σημερινό της χάλι. Όχι όλοι, σίγουρα όχι. Αλλά πολλοί, πάρα πολλοί, από τους φοιτητές που τότε κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, πολλοί, πάρα πολλοί, από τους νέους φερέλπιδες αγωνιστές είναι οι ίδιοι που όταν κάποτε ήρθε η σειρά τους και βρέθηκαν στην εξουσία, ξέχασαν ιδανικά και ιδεολογία, συμβιβάστηκαν με το σύστημα, έγιναν το σύστημα, βούτηξαν στην διαφθορά και τη διαπλοκή και έφεραν τη χώρα στο γκρεμό, την ξεπούλησαν και την ευτέλισαν και τωρα την παραδίδουν καμμένη γη στην επερχόμενη γενιά. Παραδίδουμε συγχρόνως σύμβολα και εορτασμούς στους σημερινούς νέους, την γενιά της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης και του μνημονίου, των οποίων την αξία και την σημαντικότητα εμείς οι ίδιοι πατήσαμε και ευτελίσαμε. Στους νέους που μας κρίνουν και, ορθώς, μας κατακρίνουν για όλα όσα τους κληροδοτήσαμε, εμείς η γενια του Πολυτεχνείου.

Δεν υποτιμώ την σημαντικότητα του Πολυτεχνείου. Ούτε την τεράστια συμβολική του αξία. Κάθε άλλο. Απλά η απογοήτευση έχει ξεθωριάσει την συγκίνηση και το δέος. Βλέπω πολλούς από τους ανθρώπους των οποίων τις φωνές άκουγε συγκλονισμένη όλη η Ελλάδα εκείνη τη νύχτα να κάθονται βολεμένοι στις θεσούλες τους. Τους έβλεπα τα τελευταία 40 χρόνια με τις Mercedes και τα πούρα τους, τους παχεις λογαριασμούς τους σε τράπεζες του εξωτερικού, τα σκάφη και τις πολυτελείς μονοκατοικίες τους, έβλεπα τους κόλακες που είχαν μαζέψει γύρω τους και την αλλαζονεία της εξουσίας που άστραφτε στα μάτια τους.

Ναι πρέπει να τιμάμε το Πολυτεχνείο. Πρέπει να αναγνωρίζουμε την σημασία του και την σημαντικότητά του ιδιαίτερα την χρονικά εκείνη στιγμή που έγινε η εξέγερση μέσα στο πλαίσιο των πολιτικών και ιστορικων συνθηκών του 1973. Αλλά ακόμα και τα πιο σημαντικά σύμβολα ξεθωριάζουν όταν η σύγχρονη πραγματικότητα κάνει επιτακτική την ανάγκη να προσδώσουμε νέα σημασία στους αγώνες, νέα σύγχρονη δυναμική στις όποιες διεκδικήσεις, νέα αλώβητα, άφθαρτα και «καθαρά» πρόσωπα στην εξουσία, πρωταρχική σημασία στην ανεργία (Ψωμί), στην Παιδεία και στην ελευθερη δημοκρατική διαδικασία (Ελευθερία) έτσι ώστε να μπορέσει να γίνει μια πραγματική επανεκκίνηση της κοινωνίας και της χώρας πάνω σε σταθερές αξιακές βάσεις.
ΕΔΩ Πολυτεχνείο…ΕΔΩ Πολυτεχνείο…