Το έκτακτο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, τελείωσε .. και αυτό. Ο Φώτης Κουβέλης παρότι πέρασε δύσκολες ώρες αμφισβήτησης επανεξελέγη με ένα αξιοσέβαστο ποσοστό που τον εδραιώνει στην ηγεσία του κόμματος. Αποδεικνύει πώς αυτός είναι η σημαία της ΔΗΜΑΡ, όσο και αν έχει οδηγήσει το κόμμα του από ήττα σε ήττα. Η μειοψηφία του «αριστερού δικτύου» και πάλι δεν κατάφερε να δώσει επαρκώς το στίγμα της, ψηφίζοντας τις θέσεις της πλειοψηφίας, αποτελώντας και αυτή μέρος της παρόλες τις διαφοροποιήσεις στελεχών όπως ο Βαγγέλης Ζορκάδης. Έτσι χωρίς στίγμα και χωρίς σαφείς διαφοροποιήσεις παρέμεινε στο ίδιο ποσοστό που είχε και κατά την διάρκεια του προηγούμενου συνεδρίου. Όλα αυτά όμως πόσο ενδιαφέρουν την χειμαζόμενη Ελληνική κοινωνία; Πόσο ενδιαφέρει όλη αυτή διελκυστίνδα για την εκλογή του προέδρου ενός κόμματος που όλες οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν, μετά τις ευρωεκλογές σε ποσοστά κοντά στο 1%. Καθόλου θα έλεγα.

Για όλους εμάς που μαζικά αποχωρήσαμε από την ΔΗΜΑΡ, την κατάλληλη, ιστορικά, πολιτικά και προσωπικά στιγμή, το συνέδριο της προκάλεσε λύπη, λύπη για την κατάληξη της, λύπη για την συρρίκνωση του ρόλου αξιόλογων στελεχών που κουβαλούν χρόνια κομματικής ιστορίας και που καλούνται μετά από όλη αυτή την διαδρομή  να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Για όλους εμάς που παλεύουμε από τότε με απόλυτη συνέπεια και ανιδιοτέλεια για να γίνει πράξη αυτό που ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ δεν έκανε όταν είχε την ευκαιρία, όταν αρνήθηκε την πρόταση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από τις εκλογές του Μάη του ’12, για το όραμα της κυβέρνησης της αριστεράς.

Από τότε που ακόμα και ως διαφωνούντα, τότε, μέλη της ΔΗΜΑΡ, αλλά πολύ περισσότερο όταν αποχωρήσαμε, κουβαλώντας την καταισχύνη για επιλογές που αγωνιστήκαμε όμως για να μην περάσουν, παλεύουμε για να συμβάλλουμε και εμείς στην πορεία για την συγκρότηση αριστερής, προοδευτικής και δημοκρατικής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Παλεύουμε δηλαδή ως αριστεροί για το αυτονόητο. Παλεύουμε για την ενότητα, παλεύουμε για την συνεργασία. Αυτό ελπίζαμε ότι θα ήταν το διακύβευμα του εκτάκτου, αυτού, συνεδρίου.

Πιστεύαμε ότι θα μπορούσε η ΔΗΜΑΡ, να πάρει μια γενναία απόφαση, αγνοώντας τα κελεύσματα των κάθε λογής γυρολόγων, και να διαλέξει χωρίς αμφισημίες, στρατόπεδο. Να διαλέξει στρατόπεδο, όχι ως το εκκρεμές της πολιτικής ζωής, αλλά με μια γενναία επανεκτίμηση της στάσης που ακολούθησε το 2012. Πιστεύαμε ότι η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να ενταχθεί, με το σύνολο των σημερινών δυνάμεων της στον «χώρο διαλόγου» για την αριστερή διακυβέρνηση που συγκροτήθηκε μόλις πριν από 10 μέρες, μετά από αρκετό καιρό συζητήσεων και κοινών εκδηλώσεων.

Δυστυχώς προτίμησε να παραμείνει και πάλι, κάνοντας μόνο πολύ δειλά βήματα, στην αμφισημία, δεν τόλμησε να αξιολογήσει την στάση της και την συμμετοχή της στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ίσα, ίσα ο πρόεδρός της την δικαιολόγησε απόλυτα, όπως δικαιολόγησε και την μετέπειτα αποχώρηση της. Μα όμως δεν μπορεί και οι δύο αυτές επιλογές να ήταν σωστές. Κάπου έγινε κάποιο λάθος. Η ηγετική ομάδα που έκανε αυτή την επιλογή δεν τολμά να δει τις ευθύνες της, διότι η κοινωνική κατακραυγή που φανερώθηκε από το 1,2% δεν προέρχεται από αυτούς που αποχώρησαν επειδή έφυγε από την συγκυβέρνηση, αλλά από την πλήρη αποκοπή της από το ρεύμα της αριστεράς όταν συναίνεσε με Σαμαράδες και όλους αυτούς. Αυτός ο ομφάλιος λώρος είχε μια και μοναδική ευκαιρία για να ξανασυνδεθεί. Την αποτίμηση της διακοπής του, που η ηγεσία της δεν τολμά να κάνει.

Από την άλλη μεριά, πάλι διαβάζοντας τις θέσεις και την εισηγητική ομιλία του προέδρου δεν μπορώ να μην επισημάνω μια μεγάλη εσωτερική αντίφαση. Η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι οι εκλογές βλάπτουν τον τόπο αλλά δεν θα συναινέσει στην προεδρική εκλογή για να αλλάξει η ασκούμενη πολιτική. Σωστό συμπέρασμα, από λάθος δρόμο. Γιατί αν πρέπει, που πρέπει, να αλλάξει η ασκούμενη πολιτική, εκλογές έπρεπε να έχουν γίνει από χθες, γιατί όσο περνά ο καιρός τόσο πιο πολύ καταβαραθρώνεται η χώρα.

Στο επίπεδο της κομματικής δεοντολογίας, η ηγεσία που έκανε όλες αυτές τις επιλογές παραμένει ισχυρή, χωρίς καμία εξήγηση. Αυτό όμως αποτελεί κομματικό παράδοξο. Εδώ αντιλαμβάνομαι απολύτως την αγωνιώδη προσπάθεια της Κ.Ο. της ΔΗΜΑΡ για ουσιαστικές αλλαγές στα πρόσωπα που είχαν καθοριστική ευθύνη γι αυτή τη κατάντια.

Δεν αποτελούν γκρίνια, ούτε είναι προϊόν χαιρεκακίας οι παραπάνω παρατηρήσεις. Εξάλλου και εγώ και όλοι όσοι έχουμε από τόσο καιρό αποχωρήσει από την ΔΗΜΑΡ και παλεύουμε με τις δικές μας θέσεις, με σαφήνεια για την αριστερή διακυβέρνηση, όλα αυτά τα είχαμε προβλέψει και ο χρόνος μας δικαίωσε.

Τα λέω λοιπόν αυτά γιατί θα επιθυμούσα η ΔΗΜΑΡ ,να είναι σαφής και κρυστάλλινη, θα επιθυμούσα να συμβάλλει μαζί μας σε αυτό τον μεγάλο αγώνα και να αφήσει τις κρυφές και ανούσιες πλέον προσδοκίες για τον, σήμερα τουλάχιστον, ανύπαρκτο τρίτο πόλο.

Διότι σήμερα δεν υπάρχει το «ανάμεσα», υπάρχει το «μαζί».

Τα λέω αυτά γιατί θα ήθελα η ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει στον «χώρο διαλόγου», να συμβάλλει και αυτή στην ανατροπή, έστω και με τις δικές της ιδιαιτερότητες.

Τα λέω τέλος γιατί φοβάμαι τα πισωγυρίσματα, τα πισωγυρίσματα που διευκολύνονται από τις πολιτικές αμφισημίες.

Ελπίζω λοιπόν ο τίτλος που επέλεξα για το κείμενο αυτό να διαψευστεί, θα χαρώ πολύ, γιατί η ιστορία φίλων και παλιών συντρόφων δεν μπορεί να σβηστεί από τα κορυφαία λάθη του πρόσφατου παρελθόντος. Εδώ είμαστε.

Ανδρέας Νεφελούδης, μέλος της γραμματείας της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ