Πολλές φορές έχουμε τονίσει στο παρελθόν την ανάγκη συνεύρεσης καλλιτεχνών από διαφορετικούς χώρους.  Το παρελθόν απέδειξε ότι η τακτική επαφή εκπροσώπων διαφορετικών τεχνών προωθεί την τέχνη και ωθεί την καινοτομία και τον καλλιτεχνικό ριζοσπαστισμό των δημιουργών. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που δημιουργοί αναζήτησαν διεξόδους έκφρασης σε δύο ή τρεις τέχνες (βλ. Εγγονόπουλος και αρκετοί ακόμα).

Σε μία τέτοια οδό κινείται και ο Φώτης Γαλανόπουλος που παράλληλα με τη ζωγραφική (με πολλές διακρίσεις) πειραματίζεται και με τον ποιητικό λόγο. Ήδη εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές, τις «επιστολές» (Ιωλκός, 2012) και την «οδύσσεια στο βυθό των κόσμων» (2015).

Η «Οδύσσεια» ξεχωρίζει από τη δημιουργική πνοή του καλλιτέχνη τόσο με τα έργα ζωγραφικής όσο και με τα ποιητικά του. Κάθε ποίημα συνοδεύεται από ένα σχέδιο. Όλα τους διακρίνονται από ένα ύφος στην απόδοση της εικόνας, αλλά και τις πολλές απεικονιστικές λεπτομέρειες, σε αδρές γραμμές καμπυλόμορφης σουρεαλιστικής παραμόρφωσης. Πρόσωπα και τοπία υπερρεαλιστικής φύσης εναλλάσσονται με ποιητικές συνθέσεις στις σελίδες σε έναν ιδιότυπο καλλιτεχνικό μονόλογο.

Οι ίδιες οι συνθέσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και ως ποιητική ερμηνεία των εικαστικών δημιουργιών. Στο υπερρεαλιστικό υπόβαθρό της η ποίησή του ερμηνεύει και “αναλύει” την εικαστική του, αλληλοσυμπληρώνοντας η μία την άλλη. Όπως οι τίτλοι των ποιητικών του έργων είναι αναπόσπαστο μέρος της σύνθεσης (που συχνά λειτουργεί ως κλειδί για την ερμηνεία του ή την εκ νέου προσέγγισή τους) έτσι και τα ποιήματα ξεκλειδώνουν τους ερμηνευτικούς διαδρόμους της υπερρεαλιστικής δαιδαλώδους εικαστικής του.

Στην ουσία είναι μία δημιουργική «οδύσσεια στο βυθό των κόσμων» της εικαστικής και της ποίησης. Ο Γαλανόπουλος παλεύει σε μία καλλιτεχνική θάλασσα με κατάρτι τα μολύβια και πανιά τις λέξεις στη σχεδία του δικού του εκφραστικού μονολόγου.

Η ποιητική του, μελωδική και λυρική, αντιστέκεται στις Σειρήνες. Συνθέσεις -σύντομες ή μέσης έκτασης- δίνουν ήχο και μουσική στα βουβά, μα γεμάτα κίνηση, εικαστικά του. Με τη συνοδεία των ποιητικών συνθέσεων η ζωγραφική του μοιάζει να αποκτά φωνή. Η ομοιοκαταληξία αγκαλιάζει την κίνηση των μολυβιών, τα φωνήεντα κυματίζουν ηχητικά δίπλα στις ασπρόμαυρες γραμμές.

Η ποίηση του Γαλανόπουλου είναι υπαρξιακή με χαρακτηριστικές υπερρεαλιστικές πινελιές. Λιτά μιλά για τη μνήμη, το ταξίδι στο χρόνο, στο αιώνιο, την αποτυχία. Σα θάλασσα σε συνεχή κίνηση οι ποιητικές συνθέσεις λικνίζονται στα ίσαλα του στιχουργικού ρυθμού με αποφθεγματική λιτότητα.

Ο λυρισμός και ο δεμένος ρυθμικά στίχος αποτρέπει τις έντονες συναισθηματικές εξάρσεις. Γοητεύει ακόμα και στα σκοτεινά μηνύματα, μαγεύει με το σουρεαλιστικό του λόγο και τις μετωνυμικές και μεταφορικές χρήσεις λέξεων σε ονοματικά σύνολα.

Αυτό τον εικαστοποιητικό διάλογο τον είχε ήδη εισαγάγει το 2012 με τις «επιστολές», αν και προηγήθηκε ανάλογη έκδοση άλλου έργου στο εξωτερικό («ματιά του σύμπαντος στο χρόνο το δικό μας»).

Οι «επιστολές» είναι μία ιδιαίτερη συλλογή εικαστικών, ποιημάτων και πρωτοπρόσωπων επιστολών προς τον αναγνώστη με τις οποίες επιχειρεί να ανοίξει έναν μονόπλευρο διάλογο με τον αναγνώστη για την τέχνη, τον κοινωνικό κομφορμισμό και τον καταναλωτισμό, το λαϊκισμό και την πολιτική… Γραμμένες πριν ακόμα την κρίση, όταν ο «καυτός  ήλιος της ευδαιμονίας του χρήματος και του πλουραλισμού των ηδονών που αντανακλά,  σκέπαζε με την ανούσια θαλπωρή του τις γειτονιές του πνεύματος.  Ίσως γι’ αυτό να φαντάζουν ιδιαίτερα σκληρές σήμερα»…

Η συνάντηση των τεχνών δεν προσφέρει απλά χρώμα και μελωδία. Ξεπερνώντας τη λογική του διαλόγου εμπλουτίζουν η μία την άλλη. Ειδικά σε έναν πολιτισμό που έφερε τη μουσική στις ταβέρνες και τις μπουάτ, η σημασία τούτου του παντρέματος γίνεται αξιωματική κι αυταπόδεικτη. Είναι λοιπόν ανάγκη να χαράξουμε καινοτόμους δρόμους επεκτείνοντας τις επαφές μεταξύ των τεχνών. Να αναζητήσουμε ριζοσπαστικούς καλλιτεχνικούς ορίζοντες σε καλλιτεχνική συνισταμένη.

το βιβλίο “κατεβάστε” τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη, «κατάστιχα» από την cosmotebooks ή από το myebooks.gr