Σαράντα δύο χρόνια ολοκληρώνονται σήμερα από το πρώτο «μπεντ-ιν» για την ειρήνη. Στο Χίλτον του Άμστερνταμ, ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο παρέμειναν στο κρεβάτι για μέρες, ζητώντας κατ’ αυτό τον τρόπο ειρήνη για το Βιετνάμ. Στο παρακάτω κείμενο, που δημοσιεύθηκε στους New York Times, η Γιόκο Όνο ανακαλεί προσωπικές στιγμές απ’ την κοινή ζωή της με το διάσημο «Σκαθάρι».

Ads

Εγώ κι ο Τζον βρισκόμαστε στην κουζίνα του διαμερίσματός μας, στο κτίριο Ντακότα, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Τρεις γάτες, που ακούν στα ονόματα Σάσα, Μίσα και Τσάρο, παρατηρούν τον Τζον που φτιάχνει τσάι για μας τους δυο.

Ο Σάσα είναι κάτασπρος, ο Μίσα κατάμαυρος. Και οι δύο είναι υπέροχοι, αριστοκρατικοί περσικοί γάτοι, αλλά η Τσάρο είναι αλητόγατα. Ο Τζον αγαπούσε την Τσάρο ιδιαίτερα. «Έχεις αστεία μουρίτσα, Τσάρο!» της έλεγε και τη χάιδευε.

«Γιόκο, Γιόκο, πρώτα βάζεις το σακουλάκι κι έπειτα το ζεστό νερό». Ως Άγγλος, ο Τζον είχε αναλάβει τον ρόλο του «τεϊοπαρασκευαστή». Έτσι, εγώ σταμάτησα να φτιάχνω το τσάι. Ήταν ωραία να ξαγρυπνάμε την ώρα που είχε ησυχία, πίνοντας το τσάι που έφτιαχνε ο Τζον.

Ένα βράδυ, ωστόσο, ο Τζον είπε: «Το απόγευμα μίλησα με τη θεία Μίμι και λέει πως πρώτα βάζεις το ζεστό νερό και μετά το σακουλάκι. Έπαιρνα όρκο ότι μου έμαθε να βάζω πρώτα το σακουλάκι, αλλά…»
«Δηλαδή τόσα χρόνια το κάνουμε λάθος;»
«Ναι…»

Και σκάσαμε κι οι δυο στα γέλια. Αυτό έγινε το 1980. Κανένας από τους δυο μας δεν φανταζόταν πως αυτή θα ήταν η τελευταία χρονιά της κοινής μας ζωής.

Αν δεν είχε φύγει ο Τζον, φέτος θα έκλεινε τα 70, όμως τον κόσμο δεν τον νοιάζει που έχει φύγει. Απλώς συνεχίζουν να τον αγαπάνε και να τον κρατάνε ζωντανό με την αγάπη τους. Δέχτηκα γράμματα από ανθρώπους σε κάθε γωνιά του κόσμου. Μου γράφουν ότι γιόρτασαν αυτή την επέτειο για να ευχαριστήσουν τον Τζον, που μας έδωσε τόσα πολλά στη σύντομη ζωή του των 40 χρόνων.

Το πιο σπουδαίο δώρο που πήραμε από τον Τζον δεν ήταν τα λόγια, αλλά οι πράξεις του. Πίστευε στην Αλήθεια και τολμούσε να την υπερασπίζει. Όλοι γνωρίζαμε πως έτσι αναστάτωνε κάποιους ισχυρούς. Όμως αυτός ήταν ο Τζον, δεν μπορούσε να φερθεί αλλιώς. Αν ήταν εδώ τώρα, πιστεύω πως ακόμα θα βροντοφώναζε την αλήθεια. Χωρίς αλήθεια, δεν θα μπορέσει ποτέ να επικρατήσει στον κόσμο η ειρήνη.

Από τη μέρα εκείνη, τη μέρα που τον δολοφόνησαν, εγώ θυμάμαι το προηγούμενο βράδυ, όταν σκάσαμε στα γέλια την ώρα που πίναμε τσάι.

Λένε πως οι έφηβοι γελάνε με το τίποτα. Σήμερα βλέπω πως μεταξύ των εφήβων επικρατεί θλίψη και οργή. Εγώ κι ο Τζον μόνο έφηβοι δεν ήμασταν, κι όμως, η ανάμνηση που μου έχει μείνει είναι ότι ήμασταν γελαστό ζευγάρι.

Η Γιόκο Όνο είναι καλλιτέχνης.

Η μετάφραση έγινε από τη Ζωή Σιάπαντα, για το μεταφραστικό project του Tvxs.