Τι κοινό έχουν οι Charles de Croisset, πρώην διευθυντής της γαλλικής τράπεζας Crédit commercial de France (CCF), ο Λόρδος Griffiths, πρώην σύμβουλος της Margaret Thatcher, ο Mario Draghi, διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας Ιταλίας, o Πέτρος Χριστοδούλου του Ο.Δ.ΔΗ.Χ. και ο Omar Issing, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας;

Πρόκειται για μερικά μόνο ονόματα του ευρωπαϊκού δικτύου της ισχυρής Goldman Sachs, δηλαδή για νυν εργαζόμενους στην εταιρεία ή για πρώην στελέχη της, με τα οποία όμως διατηρεί ακόμα στενή σχέση. Και η λίστα της «κυβέρνησης Sachs», όπως την αποκαλούν για την μεγάλη επιρροή της στην Ουάσινγκτον, δεν φαίνεται να έχει τέλος.

Ένα όνομα ξεχωρίζει στη λίστα αυτή: αυτό του Πέτρου Χριστοδούλου, ο οποίος από τις 18 Φεβρουαρίου είναι γενικός διευθυντής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (Ο.Δ.ΔΗ.Χ). Ο κ. Χριστοδούλου, αναφέρει μάλιστα σχετική ανακοίνωση, «έχει διατελέσει Γενικός Διευθυντής Διαχείρισης Διαθεσίμων του Ομίλου της Εθνικής Τράπεζας και επί σειρά ετών εργάστηκε σε υψηλόβαθμες θέσεις σε εταιρείες του χρηματοπιστωτικού χώρου.» Αυτό που δεν αναφέρεται συχνά είναι η προϋπηρεσία του ίδιου επί σειρά ετών στην Goldman Sachs, η εμπλοκή του στην ίδρυση της λονδρέζικης Titlos και του σχετικού swap του δημοσίου χρέους της χώρας.

Πέρα από τα προφανή οφέλη διατήρησης ενός τέτοιου δικτύου επαφών και συνεργατών, η πρακτική αυτή έχει και ένα επιπρόσθετο όφελος για την Goldman Sachs: της επιτρέπει να εκφράζει τις απόψεις της και να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της με λιγότερο προφανή τρόπο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το άρθρο του Omar Issing στους Financial Times στις 15 Φεβρουαρίου, στο οποίο ο γράφων καταδικάζει κάθε πιθανή απόπειρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για «σωτηρία» της Ελλάδας. Αυτό που παρέλειψε, όμως, να αναφέρει ο κ. Issing είναι ότι από το 2006 διατελεί σύμβουλος της Goldman Sachs, η οποία έχει σημαντικά συμφέροντα σχετικά με τα οικονομικά αδιέξοδα της Ελλάδας.

Τέλος, σημειώνεται ότι η αμερικάνικη εταιρεία δεν ενδιαφέρεται να προσλάβει πρώην πρέσβεις και πολιτικούς. Το ενδιαφέρον της επικεντρώνεται σε οικονομολόγους, στελέχη κεντρικών ευρωπαϊκών τραπεζών ή διεθνών οικονομικών οργανισμών. Πρόκειται γι αυτούς που έχουν τις απαραίτητες επαφές και την προσοχή των λίγων εκλεκτών που παίρνουν τις αποφάσεις.