Πέντε νεαρά παιδιά παγιδευμένα στον κόσμο των ψευδαισθήσεων που δημιουργούν τα ναρκωτικά. Πέντε ιστορίες ενώνονται σε μία. Μία ιστορία σε μια ζωή. Μία ζωή που ξέρεις ότι δεν είναι ζωή όταν σπαταλάς το είναι σου στο λευκό θάνατο. Κι όλη η απόγνωση βγαίνει σε μια ερώτηση: Άραγε, Μ’ αγαπάει κανείς; Σε σκηνοθεσία Ναταλίας Δραγούμη.

Ads

*Το tvxs προσφέρει στους αναγνώστες του 5 διπλές προσκλήσεις για να παρακολουθήσουν την παράσταση.

Της Γεωργία-Άννας Βοϊλη

Σύγχρονο και άκρως ρεαλιστικό το «Σουσού, μ’ αγαπάει κανείς» αφηγείται την ιστορία πέντε νέων που έχουν βυθιστεί στον όλεθρο των ναρκωτικών και αναζητούν μια ελπίδα για ζωή. Όταν όμως τη βρίσκουν, αυτή απομυθοποιείται και τους οδηγεί στην απόλυτη ψευδαίσθηση όπου όλα μπορούν να συμβούν. Ο θεατής παρακολουθεί σκηνές ωμές μέσα από τις οποίες όλα τα δεδομένα ανατρέπονται κι έρχεται η συνειδητοποίηση, η εξάρτηση κι ο πόνος. Τότε η μόνη ελπίδα είναι ο θάνατος. Εξάλλου, όπως λέει και η σκηνοθέτιδα, «άμα ζουν αυτή την παρακμή, έχουν πεθάνει έτσι κι αλλιώς».

Το σενάριο είναι καλογραμμένο, (το υπογράφει ο Χρήστος Γεωργοπάλης ο οποίος και πρωταγωνιστεί), η σκηνοθεσία είναι ευρηματική, καθώς έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ έξυπνα διάφορα απλά υλικά και μέσα, που με τον ανάλογο φωτισμό αποδίδουν με την ίδια δυναμική τις διαφορετικές σκηνές. Οι εναλλαγές είναι συνεχόμενες κι οδηγούν το θεατή από την ψευδαίσθηση στην ελπίδα, από το αστείο στο τραγικό και από το αδιέξοδο στα πιο αισιόδοξα μηνύματα.

Την παράσταση κλέβουν οι ερμηνείες των πέντε πρωταγωνιστών: Χρήστος Γεωργοπάλης, Όλγα Θανασιά, Δημήτρης Μαγκλάρας, Ελευθερία Παπαδοπούλου και Ίανος Σβάρνας. Επαγγελματίες ηθοποιοί, οι οποίοι γνωρίστηκαν στη δραματική σχολή όπου φοιτούσαν κι έγιναν φίλοι. Όπως μου εξηγεί ο Ίανος «είναι σημαντικό αυτό για να φτιάξεις σχέσεις πάνω στη σκηνή. Το ότι είμαστε δεμένοι, και νομίζω ότι βγαίνει, είναι ότι είμαστε φίλοι».

Η παράσταση «Σουσού μ’ αγαπάει κανείς» αποτελεί και την πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της ηθοποιού Ναταλίας Δραγούμη. Όπως τόνισε στο tvxs.gr, οι λόγοι που την έσπρωξαν να πει το ναι στη σκηνοθεσία αυτής της παράστασης είναι το ότι πίστευε πολύ σε αυτά τα παιδιά, από τότε που ήταν μαθητές της στη δραματική σχολή, ενώ τη συγκίνησε «η αλήθεια που είχε το σενάριο. Τη δεύτερη φορά που το διάβασα, δάκρυσα. Έχει κάτι πολύ αληθινό, εσωτερικό, παιδικό, κάτι νοσταλγικό». Επίσης, η ίδια είχε ανέκαθεν την επιθυμία να σκηνοθετήσει κάποια στιγμή.

Όσο για τις δυσκολίες που ενείχε η σκηνοθεσία, παραδέχεται ότι συνάντησε αρκετές. «Με δυσκόλεψε το πώς θα συνδυάσω τον ποιητικό λόγο με τον καθημερινό λόγο και το αλληγορικό με το πάρα πολύ καθημερινό, ρεαλιστικό στοιχείο που έχει το έργο. Η μεγάλη σπαζοκεφαλιά του έργου ήταν να βρω ποιό είναι το πραγματικό και ποια η φαντασία. Αυτό είναι θέμα ερμηνείας νομίζω, σκηνοθετικής και από εκεί και πέρα και του θεατή».

Οι συντελεστές έχουν επιμεληθεί την κάθε λεπτομέρεια, ώστε να δημιουργήσουν ένα ζεστό και φιλικό περιβάλλον για τους θεατές τους. Κατεβαίνοντας τη σκάλα που οδηγεί στο φουαγιέ, θα βρεθείτε σε ένα χώρο όπου η «υποδοχή» θα περιλαμβάνει σούσι κι ένα ποτήρι λευκό κρασί, το οποίο σημειωτέον μπορείτε να πάρετε μαζί σας την ώρα της παράστασης. Ενώ στο τέλος, οι ηθοποιοί είναι ανοιχτοί για φιλική κουβεντούλα.

Λίγα Λόγια για το Έργο

Ο Χρήστος (Ίανος Σβάρνας) είναι ένας αδίστακτος έμπορος ναρκωτικών που, εν αντιθέσει, αγαπά πολύ τους φίλους του κι εξοργίζεται όταν βλέπει τους δύο φίλους και συγκατοίκους του, Θοδωρή (Δημήτρης Μαγκλάρας) και Γιώργο (Χρήστος Γεωργοπάλης) να είναι επικίνδυνα εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά. Μία νέα γειτόνισσα έρχεται να δώσει την ελπίδα στους τρεις νέους ότι ίσως εκείνη να είναι το διαβατήριό τους για την επιστροφή ζωή. Η ελπίδα γκρεμίζεται και οι τέσσερις νέοι μπαίνουν σε ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων όπου όλα ανατρέπονται, μέχρι να έρθει η λύτρωση. Ποια είναι όμως η Σουσού; Είναι το καλό, είναι η αιτία του κακού ή είναι η λύτρωση;

Πίσω από το προφανές θέμα των ναρκωτικών ωστόσο, κρύβεται το πραγματικό που είναι η αγάπη. «Σημασία δεν έχει αν πονάω. Θέλω να μ’ αγαπούν» είναι μια ατάκα του έργου.

«Το βασικό θέμα είναι η αγάπη, η έλλειψη της αγάπης. Όπως όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν την αγάπη, τα παιδιά αυτά δεν τη βρίσκουν και νομίζουν ότι μπορούν να τη βρουν στα ναρκωτικά», σημειώνει η κ.Δραγούμη. Ενώ φαίνεται να συμφωνεί μαζί μου ότι είναι «πάρα πολύ συγκινητικό οι νέοι να ψάχνουν την αγάπη, γιατί το έργο είναι γραμμένο από νέους. Το αναλύσαμε πάρα πολύ το θέμα της αγάπης και ιδιαίτερα την οικογενειακή αγάπη, όχι τόσο τη συζυγική όσο την αγάπη των γονιών. Από εκεί ξεκινούν όλα», καταλήγει.

«Ρωτάμε τον κόσμο την ώρα της παράστασης τι είναι η αγάπη; Μια συχνή απάντηση είναι η απάντηση δεν ξέρω, το οποίο από τη μια μπορεί να είναι αμηχανία, από την άλλη όμως είναι πολύ συγκεκριμένη απάντηση», λέει ο Δημήτρης. «Κατά την άποψή μου μια πολύ καλή απάντηση που έχει δώσει πάλι θεατής είναι ότι η αγάπη είναι ανιδιοτέλεια, το οποίο νομίζω ότι είναι το πιο ιδανικό. Ότι αυτό είναι η αγάπη τελικά. Γι’ αυτό ρωτάμε κι αν υπάρχει γιατί είναι λίγο σπάνιο στην εποχή μας», προσθέτει η Όλγα, «και πολύ συχνή απάντηση είναι ότι ακόμη την ψάχνω την αγάπη» συμπληρώνει η Ελευθερία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί θεατές, εκ των οποίων και γονείς, ζητούν από τους συντελεστές να δείξουν την παράσταση και σε μικρά παιδιά 13-15 ετών, ώστε να παραδειγματιστούν και να ψάξουν να βρουν το πραγματικό νόημα της ζωής.

Οι συντελεστές στέλνουν τα δικά τους μηνύματα μέσα από την παράσταση.
«Αυτό που δε σας δίνει αγάπη δε θα το βρείτε στα ναρκωτικά»
«Αν νιώθεις αγάπη τότε δε χρειάζεσαι τίποτα άλλο στη ζωή σου»
«Ας γυρίσουμε στην παιδική ηλικία, την ξεγνοιασιά, την αθωότητα και τη φιλία»
«Ζήστε όσο καλύτερα μπορείτε»

Πληροφορίες:

Μέχρι την 1η Φεβρουαρίου στο θέατρο Αργώ

Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30

Πληροφορίες – κρατήσεις: 210 5201684-5 , 697 5931047