Σεπτέ ελέβεν, το ντούο μίλε ούνο, έμεινα κι εγώ ξυπνητός να δω τι γενότανε στας Αμέρικας. Πήρα τελεφούνγκεν ούνο φιλαράκι μου κεικάτωνε. Κι αυτός και το γκομενάκι του είχανε τζάσει το κλακάζο. Ο δάκρυς κορόμιλος…άστα χέστα. Φέτονες οι χειμώνες γένονται δέκα από κείνη τη μέρα που χάθηκε τόσος κοσμάκης. Κάθε χρόνο τα ίδια παντελάκι μου, τα ίδια παντελή μου. Με τσι αμερικλάνους στη βιζιόν να μου κουνάνε στη μούρη σημαιούμπες, να με λένε αυτό το συχαμένο “ο θεός βλογάει την Αμερική” (που θα πρεπε να ναι god belch america) και να στείνουν το ίδιο πανηγύρι που με κάνει να πιστρέψω στο πιατί το φαγί μου. Α, να μη ξεχάσω. Είν κι αυτοίθενες με τσι θεωρίες συνωμοσίας. Άρες, μάρες, παραπονιάρες.

Ads

Του αναγνώστη του Tvxs, Pidestroika

Το λεπόν, δέκα νια φανατίκλες αφού μπήκανε κυριλέ στας Αμέρικας, μάθανε να δηγάνε αεροπετούμενα, καβατζώσανε κουάτρο και ρείξανε ντούο στους μπύργους, ούνο στο πεντάγωνο και ούνο έφιγε ξόφαλτσα και πείγε για βρούβες. Έδιατς μας τα λέει η αμερικλάνικη κυβερνούμπα, τα ξέρεις κι εσύ να μη κάνουμε μαθηματάκι στορίας τώρα. Αυτά τα δέκα χρόνια όμως είναι πολλά αυτά που δε μας έχουνε πει οι αμερικάνοι, και ναι φιλαράκι, ούτε αναμεταξύ τους δε τα σπρεχάρουνε. Γιατί πέφτει φούμαρο με την οκά και το πόπολο βλέπει όνειρα γλυκά και απονήρευτα. Τα μύδια βλέπεις εκείθενες είναι σα το λιβανιστίρι του παπά στην εκκλησιά. Μυρίζει εύμορφα μεν αλλά σου αμολάει μπόλικη θολούρα στη μάπα. Στας Αμέρικας ούλα είναι εμπόριο. Ο μπερντές να κυλάει. Εκείθε δε χρειάζεται να σκέφτεσε, σκέφτουντε άλλοι για τη πάρτη σου. Βολεύει. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους τα σκας. Και φυσικώς οι διασκεδαστές που σκέφτουντε για σένα πρέπει να σε λυβανίζουνε. Όχι μια και τελέψανε. Κάθε φορά που ανοίγεις τη βιζιόν ή τη φημιρίδα. Και στο νέτι μαζεύουντε ούλ οι ζαβλακουμένοι να τα πούνε. Τι να πούνε; Τη τύφλατς. Ε, τώρα μη μου πεις ότι σε θυμήζει λαδίτσα! Για αυτούτουνους μλάμε τώρα. Ντάξει; Πάμ παρακάτωνε.

Οι ντούο μπύργοι στη Νιού Γιόρκη που τους λέγανε “Κέντρο Διεθνούς Εμπορίου” (ΚουΔουΕ) πέσανε φόρτσα μόστρα στη βιζιόν. Δέκα χρόνους μετά, το πόπολο κει κάτω ασχολείτε ολημερίς με το πώς και γιατί πέσανε. Σε πόσους βαθμούς λιώνει το ατσάλι και σε πόσους καίει η μπενζίνα του πετούμενου. Γιατί ζαβρουντιχτίκανε έτσι κι όχι στα πλάγια. Ρε, μπας και ο καπνός μοιάζει με δαίμονα; Και δώστου οι συνομολόγιοι να βγάνουνε ντουζίνε τα λίμπρα και να κονομάνε. Η γενική αποβλάκω είναι τέτοια που κανείς δεν αναρωτιέται πια τι ήτανε το ΚουΔουΕ και γιατί τους βάνανε στόχους. Τετρακό και τριάντα εταιρίες από κοσιοχτώ χώρες ήτανε κείθενες (λίστα εδώθενες: #1). Τι κάνανε μαθές; Απολάμβαναν τη θέα ή κουνούσανε τα νήματα της διεθνούς οικονομίας που λένε κάποιοι; Και να στην κάνω κι αλλιώτικα την ερώτηξη. Τελικά ο Λάδις έβαλε τους μπύργους στο μάτι γιατί ήτανε βαρβάτοι κι έκανε έτσι απλά μια κατεδάφισης ενός σύμπολου ή πραγματικά χτύπησε τη καρδιά της αμερικάνικης οικονομίας;

Όταν σκριβάρω «αμερικάνοι» εσύ καταλαβαίνεις γιατί πράμα σου μλάω. Οι έτσι που φωνάζουνε “φονιάδες των λαών, αμερικάνοι” έχουνε μια συγκεκριμένη κόνα στη κουρούπα. Υποθέτω ότι στους “φονιάδες” δεν βάζουνε τους αμερικάνους αριστερούς πουχού. Ή τους άστεγους ή τους μετανάστες που δουλεύουνε παράνομα ή τους μαύρους που ζούνε στα γκέτα ή τους αγρότες που χρωστάνε και τα κόκαλα της γιαγιάς τους στις τράπεζες. Την εικόνα του ασπρουλιάρη γαμήκου Ράμπο μόνοι τους τη βγάλανε και τη πουλήσανε. Ναι, καλά, τότενες η εθνική ενότης ήτανε σπουδαίο πράμα, αλλά δέκα χρόνους μετά γιατί μαθές κανείς δε μλάει για τους μουσουλμανέους φεριπιπίν που χάθηκαν. Ή για τους Έλληνες (λίστα εκείθενες: #2). Όσο οι αμερικάνοι προβάλουνε την εικόνα αυτή του γαμπουργκερά Ράμπου και όχι την πολυπολητισμική, πολυφιλετική, πολυγενικόθενες που είναι πίσω απ τη βιτρίνα, τόσο ο παγκόσμιοι Λάδιδες θα χουνε πεντακάθαρο στόχο.

Τότενες που ο κόσμος ούλος ψυχοπόνεσε τους αμερικάνους. Πριν τα ματακάνουνε σκατούλες μελάτες.

Πρόεδρος ήτανε ο Θαμνούλης. Τούρμπο απτάλης με άι κιού χαλικιού. Μετά το 9/11 ξεκίνησε αυτό που πε “πόλεμο ενάντια στη τρομοκρατία”. Για την Αμερικάνικη τρομοκρατία ξέχασε να μιλήσει. Κι έτσι με μια σφουγκαριά το παρελθόν έγινε αόρατο και σαν να παρθενωγενέθηκε, η Αμερική γίνηκε αυτή η καλή χώρα με τους ωραίους ανθρώπους που τους τη πέσανε κάτι παλαβοί. Και οι μπόμπες που βρέχανε τους Ιρακινούς πουχου, γένανε μια παρένθεση που κανείς δε θέλει να θυμάται. Όπως και κανείς Αμερικάνος δεν γουστάρει να προβληματίζεται για τις πολιτικές επιλογές που οδήγησαν στο 9/11. Τη Γάζα, τη Γιουγκοσλαβία… Αυτό που πουλάει είναι η φουμαριά που παίζει απ τους συνομοσιολογέους ότι οι μπύργοι πέσανε επειδής τους βάνανε μπόμπες και τους κατεδαφήξανε. Ποιοι ακριβώς το κάνανε δε ξέρουνε να σου πούνε. Μπορεί λέει να ναι οι Δαβίδηδες, μπορεί να τανε και οι Κλίνγκον.

(Ο τσιμπικολητός τσιφ οφ σταφ σπρεχάρει τα μαντάτα στον Θαμνούλη που τότενες διάβαζε παραμυθάκια μ άλλα παιδάκια)

– Κύριε Πρόεδρε, σήμερα δε φοράω βρακάκι.

– (Αχ κουνελάκι, κουνελάκι….)

– Επίσης κ. Πρόεδρε δύο αεροπλάνα πέσανε στο World Trade Center και γίνεται της πόπης.

– Για ξαναπές το πρώτο.

Το πρώτο πράμα που πε ο Θαμνούλης μετά το 9/11 ήτανε “ή είσαστε μαζί μας, ή με τους τρομοκράτες”. Το πόπολο στας Αμερικάς δε γουστάρει να του θυμήζεις ότι οι φανατίκλες που οδηγάγανε τ αεροπετούμενα ήτανε σχεδόν ούλοι από τη Σαουδαραβία, ούνος από τη Αίγυπτο και ντούο απ τα Εμιράτα. Ούτε απ το Ιράκ, ούτε απ το Αφγανιστάν. Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Ούτε πολυσκέφτουντε πώς γίνεται να γενίκανε αυτά στη χώρα τους που ξοδιέβανε τριακό δις ντολάρια το χρόνο για δαπάνες αμυντικές. Πάντα αμυντικές. Ποτές επιθετικές (όπως λέει και ο Φίσκ). Τώρα αυτό π ακούς στα Αμέρικας είναι “πάνω απ όλα να υποστηρίξουμε τους φαντάρους μας!”. Τα εγκλήματα στο Αμπού Γκρέιμπ (που παρεπιπί το χτείσανε οι Τζόνιδες) και στο Μπάγραμ δεν είναι πια τση μόδας. Οι άραβες και ο κόσμος ούλος δεν τα ξεχνάνε. Μόνο οι αμερικάνοι τα ξεχνάνε και μετά αναρωτιούνται γιατί κάποιοι τους μισούνε.

Πολλοί απ αυτοί που πεθάνανε και τραβματιστήκανε το 9/11 πείρανε ποζημίωση. Κι επειδή εκείθε είναι καρακαπιτάλες, όχι παίξτονε και γέλασε, ο παράς μοιράστηκε πάαααρα πολύ δίκαια. Ανάλογα με τη δουλειά που κανε το θύμα έπερνε κι η φαμίλια του. Ασούμε η φαμίλια μιας πλήστρας στα στιατώρια πείρε τετρακό χιλιά ντολάρια. Η φαμίλια ενός μανατζέρι σε πολυεθνίκα παίζει να τσέπωσε και φτα μιλιόνια. Κενονική δικαιοσύνη ντε λα κολ. Και πούσε, τα φράγκα τα πέρνανε άμα δεν μυνήανε τις αεροπορικές εταιρίες! Σακουλετζέμ; Αλλά τι περιμένεις; Το βρακί της Λαίδης Γκαγκά πουλάει πιο πολύ σαν είδηση από τους καρκινιασμένους πυροσβέστες.

Δέκα χρόνους μετά το 9/11 αυτό που εξυτάρει το πόμολο είναι οι συνομοσίες, τα μυστήρια, τα ούφα και τα πλαστικένια σημαιάκια. Ο μυαλός γένετε τοματοπελτές απ τα μοστραμπούκια και τους αϊπάτους. Κάποιοι σπρεχάρουνε αλλά χάνονται στο γενικό αχταρμομπάχαλο (εκεικάτωνες #3). Είναι πολλές οι ερωτήξεις που βγήκανε από το 9/11. Άλλο πράμα να ψάχνεσε και να μη τρως σα χάνος ό,τι σου σερβίρουνε κι άλλο να πιστεύεις τον καθείς γιουσουρουμτζή που λέει ότι τα αεροπετούμενα που πέσανε στους μπύργους δεν ήτανε αληθινά αλλά ολογράμματα. Και να τελέψω με κατιτίς που πε ένας απειροτεράστιος γιατί πολύ ξεχνιέται τελευταίως: “οφθαλμός αντί οφθαλμού, θα γκαβωθούμε όλοι”

Pidestroika

#1.https://edition.cnn.com/SPECIALS/2001/trade.center/tenants1.html #2.https://usa.greekreporter.com/2010/09/11/remembering-the-greek-american-victims-of-911/ #3.https://english.aljazeera.net/indepth/opinion/2011/09/20119775453842191.html