Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τί πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο της ακτιβιστικής έρευνας για την κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη -από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα- ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης, των επιστημών και των γραμμάτων. Σήμερα δημοσιεύουμε τις απαντήσεις της συγγραφέως και δημοσιογράφου Αμάντας Μιχαλοπούλου.

Ads

Τα τελευταία επτά χρόνια ζούσα στο Βερολίνο, παρακολουθώντας την κρίση απ’έξω. Η απόσταση δημιουργεί μια συνθήκη ψυχρότητας που προσωπικά με οδήγησε στα εξής συμπεράσματα:

Η κρίση είναι κατασκευασμένη στο βαθμό που παρουσιάζεται ως ανακάλυψη της Αμερικής. Ήταν μαθηματικά βέβαιο το ξέσπασμά της. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση σοκ, εξ ου και η σπασμωδικότητα των κινήσεων, η έλλειψη συντονισμού. Η νέα συλλογικότητα που εμφανίζεται ακόμη σποραδικά ελπίζω ότι –και πρέπει να πάρει- τη μορφή ειρηνικής εξέγερσης.

Κι ενώ μιλάμε για το ελληνικό ζήτημα πρέπει ταυτόχρονα να μη χάσουμε από τα μάτια μας τη συνολική εικόνα: ζούμε σε μια Ευρώπη που αφού αξιοποίησε τα φτηνά εργατικά χέρια Ασίας και Αφρικής αποφάσισε τώρα να εφαρμόσει και στην αυλή της το μοντέλο λιτότητας, πολιτικής και κοινωνικής χειραγώγησης και εξαθλίωσης. Είναι ένα μοντέλο φοβερής ανακολουθίας με αυξανόμενη φορολογία, απολύσεις και πάγωμα μισθών.

Ads

Ο παραλογισμός αυτής της νέας φιλοσοφίας φαίνεται στα μικρά και στα μεγάλα. Ας δούμε για παράδειγμα πώς αντικατοπτρίζεται η νέα φιλοσοφία στη δική μας αύξηση της τιμής εισιτηρίου στο μετρό. Έρχεται σε μια στιγμή όπου ο μέσος Έλληνας πολίτης έχει γονατίσει από τους φόρους, την ακρίβεια και τα κάθε λογής μέτρα. Έρχεται σε μια στιγμή έντονης περιβαλλοντικής κρίσης όπου το κοινό αίτημα θα έπρεπε να είναι η ενθάρρυνση της χρήσης δημόσιων συγκοινωνιών. Η σχιζοφρένεια είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. Το μήνυμα είναι: κερδίζετε λιγότερα και πληρώνετε περισσότερα. Θεωρώ ότι η ανυπακοή, αυτή τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, είναι μια πολιτική θέση. Η άρνηση του πλαισιού είναι ο μόνος τρόπος για να δείξει η ελληνική κοινωνία ότι έχει συνειδητοποιήσει τον παραλογισμό των νέων μέτρων.

Στο εγγύς μέλλον θα χρειαστεί να ελέγχουμε όλο και πιο συστηματικά την εξουσία. Έξοδος από την κρίση δεν σημαίνει τυφλή αποδοχή της νέας πρωτοφανούς ευρωπαικής τάξης που κατασκευάζει με μεγάλη επιμέλεια την ολοσχερή καταστρατήγηση των δικαιωμάτων Ευρωπαίων πολιτών. Σκόπιμα μιλάω για Ευρωπαίους και όχι για Έλληνες πολίτες. Η Ευρώπη κατασκευάζει αυτή τη στιγμή τη νέα τάξη, ένα είδος καθημερινού πολέμου με τους πολίτες, όπως φαίνεται και από το νέο γερμανικό πακέτο.

Έχουμε λοιπόν να αντιμετωπίσουμε δύο διαφορετικής τάξης προβλήματα: την ελληνική κρίση, αποτέλεσμα συστηματικής πολιτικής διαφθοράς και την επιβεβλημένη, προγραμματική ευρωπαϊκή κρίση που αγωνίζεται να δημιουργήσει μια κοινωνία πληβείων. Καλό θα είναι να ξεχωρίσουμε τα δύο ζητήματα- να πολεμήσουμε δηλαδή το ελληνικό τοπίο διαφθοράς και ταυτόχρονα να αντισταθούμε στο ευρωπαικό μοντέλο λιτότητας- απόγειο του παραλογισμού.

Αυτή η διπλή διαδικασία δεν είναι καθόλου εύκολη. Είναι σαν να προσπαθούμε να ξαναπαίξουμε εκείνο το παλιό παιδικό παιχνίδι όπου με το ένα χέρι χτυπάς το στήθος ενώ ανεβοκατεβάζεις το άλλο χέρι στο στέρνο, δουλεύοντας και με το αριστερό και με το δεξί κομμάτι του εγκεφάλου. Πιστεύω ωστόσο ότι το κλειδί βρίσκεται στη διαχείρηση αυτής της διπλής συνθήκης: ποιοί είμαστε, γιατί γίναμε έτσι και τί μάς ζητούν να γίνουμε. Το δεύτερο κομμάτι της συνάρτησης συνδέεται όχι μόνο με το παρόν μας αλλά και με το μέλλον της κοινωνίας στην οποία θα ζήσουμε- όχι μόνο εμείς αλλά και τα παιδιά μας. Μια “αφρικανοποιημένη” Ευρώπη με δημοκρατικών αποχρώσεων δικτατορίες είναι ουσιαστικά η ακύρωση όλων των μεγάλων ιστορικών επαναστάσεων στην Γηραιά Ήπειρο.

Απαντήστε στο tvxs: *Εσείς από ποιον θα θέλατε να ακούσετε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα; Στείλτε μας τις προτάσεις σας στο [email protected] με θέμα “Για το Τί πρέπει να κάνουμε;”.