Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τί πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο της ακτιβιστικής έρευνας για την κρίση της Κρυσταλίας Πατούλη -από τον Αύγουστο του 2010 μέχρι σήμερα- ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις της μουσικοσυνθέτριας Ευανθίας Ρεμπούτσικα.

Ads

Είμαστε πάρα πολλά χρόνια σε φάση παρακμής όπως και μάρτυρες ενός θολού τοπίου και ιδίως τα τελευταία χρόνια ζήσαμε καιρούς περίεργους. Ειδικά στον πολιτισμό και στις τέχνες που παρατηρούσαμε και προβληματιζόμαστε μεταξύ μας ότι αυτό όλο θα καταλήξει κάποια στιγμή σε ένα τέλμα. Σε τέτοιες περιόδους πρέπει οι άνθρωποι να είναι μαζί, να έχουν ώριμη σκέψη και να παίρνουν αποφάσεις μόνο πρόσωπα που έχουν εκλεχθεί με την αξία τους. Να υπάρχει δηλαδή αξιοκρατία, αλλά και σύμπνοια, ώστε να δεθούμε για να βρούμε τον τρόπο να βγούμε από τέτοιου είδους κρίσεις καταστροφής.

Αν και είμαι αισιόδοξος άνθρωπος από τη φύση μου, έχω γίνει απαισιόδοξος. Γιατί όλο αυτό το ανεξέλεγκτο τοπίο που παρατηρούμε και ακούμε γύρω μας, με λυπεί πλέον. Και πέρα από τη λύπη και τη στενοχώρια έχω και μεγάλο θυμό! Δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Υπάρχει τρομερή σύγχυση. Ακούς τόσα, που λες «πόσα αλλά άραγε να είναι και πίσω από όλα αυτά;». Και μιλώ για άσχημα πράγματα. Έχουμε συνέχεια απρόοπτα και εκπλήξεις στη ζωή που ζούμε. Κάθε τόσο μαθαίνουμε και τρελαινόμαστε για το μπορεί να συμβαίνει από «πίσω»μας: Λαμογιές, κλεψίματα και χίλια άλλα δυο. Μέσα από την καθημερινότητά μου και τις βόλτες και τις κουβέντες με φίλους, βλέπω ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά απ ότι πιστεύουμε και αν μπορεί να γίνει κάτι δεν το ξέρω.

Όλα αυτά είναι οργανωμένα σχέδια και αποφάσεις κάποιων άλλων και δεν υπάρχει πια ούτε Δημοκρατία γιατί είμαστε η «χώρα των κομμάτων». Όταν βλέπεις στην εξουσία πρόσωπα που δεν έχουν καμία αξία και ποιότητα απορείς. Κι όταν από την άλλη, η τηλεόραση που είναι σε όλα τα σπίτια, είναι μια τηλεόραση που κατάφερε να υπνωτίζει, πάλι απορείς: «Που φτάσαμε!». Γιατί σε όλη αυτή την ιστορία η τηλεόραση έπαιξε μεγάλο ρόλο.

Ads

Και έτσι φτάσαμε σε αυτό το σημείο! Υπήρξε πολύ βρωμιά και παιχνίδια πίσω από όλο αυτό που καταλαβαίνουμε, όπως και ψέμα. Βαρέθηκα να ακούω συνέχεια ψέματα. Κι όταν αρχίζουμε και κλείνουμε τα σπίτια μας, γιατί φοβόμαστε μη μπει κάνεις μέσα, ενώ κάποτε τα σπίτια ήταν όλα ανοιχτά, χωρίς θωρακισμένες πόρτες, πάει να πει ότι ζούμε σε μια κοινωνία βρώμικη και επικίνδυνη!

Αν μιλήσουμε και για την οικονομία; Δεν παράγουμε πια τίποτα, ενώ έχουμε τόσα πράγματα να εξάγουμε. Τίποτα δεν κάνουμε. Υπήρχε τρομερή τεμπελιά όλα αυτά τα χρόνια. Χαϊλίκι και κάθισμα: μη μας πάρει κάνεις την καρέκλα αλλά και πώς να τα «πάρουμε» με προχειρότητες! Τίποτε άλλο.

Φοβάμαι επίσης, πραγματικά, να πω ότι είμαστε έλληνες. Γιατί και η γλώσσα μας έχει χαθεί και οι ιδέες και τα ιδανικά. Και φοβάμαι ότι αν καταρρεύσει και η παιδεία και ο πολιτισμός θα φτάσουμε σε πολύ άσχημες καταστάσεις. Έτσι βλέπω να βαδίζουμε.

Όταν κοιτάζω παλιές φωτογραφίες, βλέπω καθαρά πρόσωπα. Όταν κοιτάζω σημερινές, βλέπω ανθρώπους με μια σκληράδα, μουντάδα. Και το βλέμματά τους είναι θολά. Δεν σε βλέπουν κανονικά όπως δεν είναι κανονικές και οι ανθρώπινες οι σχέσεις πλέον.

Αν όλοι εμείς θέλαμε να φυλάξουμε τον τόπο αυτόν που ζούμε θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει ήδη. Τώρα φτάσαμε εκεί που δεν πάει άλλο! Ούτε μια καλή νεράιδα με το ραβδί της δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Όταν κάνω βόλτες στην Αθήνα, και βλέπω όλη αυτή τη βρώμα στην Ομόνοια, το Συνταγμα, το Μοναστηρακι και τις πλατείες να έχουν μεταμορφωθεί σε τέρατα, τι να πω; Ότι θα πάμε μπροστά; Ούτε πίσω δεν είμαστε! Γιατί τα παλιά τα χρόνια ήταν καλύτερα!

Αυτό που θα θελα, λοιπόν, να κάνουμε, είναι να κοιτάξουμε και μαζί και πιο μόνοι, να αγαπήσουμε τη ζωή και τον τόπο μας, και να κάνουμε κάποια πράγματα μόνοι μας, μήπως το ξαναφέρουμε εκεί που ήτανε…. Γιατί αυτό που περνάμε είναι αρρώστια.

Απαντήστε στο tvxs: *Εσείς από ποιον θα θέλατε να ακούσετε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα; Στείλτε μας τις προτάσεις σας στο [email protected] με θέμα «Για το Τι πρέπει να κάνουμε;».