https://christiannaloupa.wordpress.com/

Με τον νόμο 3459/2006 κωδικοποιείται όλη η ισχύουσα νομοθεσία περί ναρκωτικών στη χώρα μας. Βασικός άξονας τόσο της επιστήμης όσο και του νόμου είναι η διάστιξη μεταξύ εμπόρων και χρηστών. Κοινό τόπο αποτελεί πλέον η πεποίθηση ότι ο έμπορος είναι εγκληματίας του κοινού Ποινικού Δικαίου, ενώ ο χρήστης είναι ένα άτομο άρρωστο, που χρήζει ιατρικής και ψυχολογικής βοήθειας.

Πράγματι, όπως επισημαίνει ο Υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Καστανίδης, οι βαρυποινίτες, δηλαδή οι μεγαλέμποροι που εκτίουν ποινή ισόβιας κάθειρξης είναι 343, οι έγκλειστοι με ποινές άνω των 10 ετών είναι 1.028 και οι έγκλειστοι με ποινές κάτω των 10 ετών, τα λεγόμενα «βαποράκια», είναι 3.500. Στο πλαίσιο αποσυμφόρησης των φυλακών άλλωστε, αλλά και με το σκεπτικό ότι ο εξαρτημένος χρήστης πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ασθενής με την επιείκεια που απαιτείται και όχι ως σκληρός παραβάτης του κοινού Ποινικού Δικαίου, πρόσφατα προωθήθηκαν κάποιες αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο, βάσει των οποίων οι καταδικασθέντες για ναρκωτικά – όχι όμως οι ισοβίτες – θα μπορούν να αποφυλακισθούν υπό όρους και με σύμφωνη γνώμη του Δικαστικού Συμβουλίου, εφόσον έχουν εκτίσει τα 3/5 της ποινής τους και όχι τα 4/5, όπως ίσχυε μέχρι τώρα.

Το βασικότερο πρόβλημα ωστόσο, που εμποδίζει τη σωστή εφαρμογή του νόμου, είναι με ποιο τρόπο θα διαπιστώνεται αν κάποιος είναι έμπορος ή χρήστης. Αν και προβλέπεται μια σειρά διαδικασιών για να διαπιστωθεί αν υπάρχει εξάρτηση, ουδέποτε εφαρμόζεται, λόγω ελλείψεως υποδομών. Ο πραγματογνώμονας καλείται να διαγνώσει την εξάρτηση ενός κατηγορουμένου, βάσει ερωτηματολογίου που περιλαμβάνει εννέα ερωτήσεις. Εάν τρεις απαντήσεις είναι θετικές, η βεβαίωση της εξάρτησης θεωρείται δεδομένη.

Ο ιατροδικαστής Κρήτης Αντώνης Παπαδομανωλάκης, που ήρθε στην Ελλάδα το 2000 ύστερα από τέσσερα χρόνια ιατροδικαστικής εμπειρίας στην Γερμανία, έκπληκτος είδε τον τρόπο που ακολουθείται στην χορήγηση βεβαιώσεων εξάρτησης ατόμων από ναρκωτικές ουσίες: «Από την ώρα που ήρθα στην Ελλάδα μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που δίνονται αυτές οι γνωματεύσεις», παρατηρεί ο κ. Παπαδομανωλάκης. «Προσωπικά, δεν εξετάζω τέτοιες περιπτώσεις, διότι σε αυτές τις πραγματογνωμοσύνες, με τον τρόπο που γίνονται, δεν υπάρχει καμία επιστημονική κατοχυρωμένη άποψη. Μία βελονιά στο μπράτσο ή μια ουσία στα ούρα, σε μένα δεν λέει τίποτα. Αυτό μπορεί να έχει γίνει και καθ’ υπόδειξιν. Δεν μπορώ ούτε με την μέθοδο των ερωτήσεων να χαρακτηρίσω κάποιον εξαρτημένο.
Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά. Για να διαπιστωθεί αν κάποιος είναι εξαρτημένος ή όχι, πρέπει να εισαχθεί σε κλινική, σε τμήμα βραχείας νοσηλείας, επί πέντε μέρες για να δει ομάδα γιατρών την έκτη μέρα αν παρουσιάζει συμπτώματα εξάρτησης και σύνδρομο στέρησης. Στις ευρωπαϊκές χώρες, ένα ολόκληρο τημ γιατρών ασχολείται με τέτοια περιστατικά…». Πηγή: ΕΞΑΡΤΗΣΗ – ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ(https://clubs.pathfinder.gr/Apeksartisi18ANW__/1184966)

Λαμβανομένης επομένως υπ’ όψη της ανεξέλεγκτης μάστιγας των ναρκωτικών, που παίρνει διαστάσεις όλο και μεγαλύτερης πανδημίας, ιδιαίτερα ανάμεσα σε νεαρά άτομα και συνυπολογίζοντας το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που συνεπάγεται, η Ελληνική πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει κατεπειγόντως για την εφαρμογή του πνεύματος του νόμου, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την εφαρμογή του, προσλαμβάνοντας ειδικευμένο προσωπικό και διαθέτοντας ένα αξιοπρεπές κονδύλι για την αντιμετώπιση ενός τόσο σοβαρού ζητήματος.

*Η Χριστιάννα Λούπα είναι δικηγόρος και συγγραφέας