Η Λετονία αποτελεί αρχετυπικό δείγμα αποτυχημένου κράτους για όλους – τον πληθυσμό της, το διεθνές περιβάλλον – εκτός από την πολιτική της ηγεσία… Το μέγεθος της αποτυχίας της, όπως επισημοποιήθηκε με την προσφυγή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους εξοντωτικούς όρους που επέβαλε, βεβαιώνεται από τις πλέον επίσημες στατιστικές. Πρώτο παράδειγμα: η Λετονία, με βάση έρευνα της Γιουροστάτ με ημερομηνία 29 Ιανουαρίου, είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ανεργία εντός της ΕΕ. Επισήμως πάντα, το 23% του πληθυσμού της είναι άνεργοι, ενώ στη νεολαία ειδικότερα η ανεργία φθάνει το 44%. Δεύτερο παράδειγμα: η Λετονία, ελέω ΔΝΤ και της ντόπιας ληστρικής αστικής τάξης, διατηρεί το πανευρωπαϊκό ρεκόρ στη φτώχεια. Το 26% του πληθυσμού της, με βάση τους πολιτικά ουδέτερους επιστημονικούς ορισμούς της Γιουροστάτ, βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας. Ειρήσθω εν παρόδω, το αργυρό μετάλλιο φτώχειας ανήκει στη Ρουμανία που κι αυτή γνώρισε την περιποίηση του μισητού διεθνούς οργανισμού. Το τρίτο παράδειγμα που δείχνει τον αποτυχημένο χαρακτήρα του λετονικού κράτους αναφέρεται στην συνεχή πολιτική αστάθεια, όπως εκφράζεται με τις διαρκείς αλλαγές στη σύνθεση της κυβέρνησης συμμαχίας. Η κυβερνητική αστάθεια είναι αποτέλεσμα δύο αιτιών: Πρώτα και κύρια του νεοφιλελεύθερου εξτρεμισμού τους. Τι διάρκεια ζωής να έχει μια κυβέρνηση που μειώνει τους μισθούς των δασκάλων κατά 30% και μετά από δύο μήνες ξανά κατά 50%; Η δεύτερη αιτία της συνεχούς πολιτικής αστάθειας προέρχεται από τις ανοιχτές φιλοφασιστικές τάσεις του κυβερνώντος κόμματος, Νέα Εποχή, που έφθασε ακόμη και να εφεσιβάλει απόφαση του ανώτατου συνταγματικού δικαστηρίου να απαγορεύσει παρέλαση των Ες Ες. Για την κυβέρνηση της Λετονίας (που είναι το αγαπημένο παιδί του Τζορτζ Σόρος και προς απόδειξη η χορηγία της ανακαίνισης των προσόψεων όλων των παραδοσιακών κτιρίων στο κέντρο της πρωτεύουσας Ρίγα από το ίδρυμα του ουγγρο-εβραίου μεγιστάνα) η παρέλαση των συνεργατών των χιτλερικών με τις σβάστικες αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα…

Παρόλα αυτά η κυβέρνηση της Λετονίας νιώθει περήφανη και το δείχνει. Μπαίνοντας κανείς στο υπουργείο Εξωτερικών της Λετονίας, αντικρίζει μια στοίβα από καρτ – ποστάλ, η κάθε μία από τις οποίες έχει τέσσερις φωτογραφίες. Οι δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο κάτω μέρος της καρτ – ποστάλ είχαν τραβηχτεί το 1987, επί «υπαρκτού». Δεξιά, μια απελπισμένη οδηγός ενός Λάντα μπροστά στην αντλία ενός βενζινάδικου που έγραφε «μπενζίνα νιετ». Στη διπλανή, επίσης ασπρόμαυρη, φωτογραφία μια τροφαντή μεσήλικας μπροστά στο άδειο ψυγείο ενός κρεοπωλείου, με την ίδια έκφραση απόγνωσης. Στο πάνω μέρος οι δύο φωτογραφίες προέρχονται από τη σύγχρονη Λετονία, προφανώς την Λετονία για την οποία καμαρώνει η σημερινή πολιτική της ηγεσία. Στα δεξιά μια φωτογραφία από σούπερ – μάρκετ με γεμάτα ράφια κι αριστερά λετονοί στρατιώτες στο Αφγανιστάν, με γυαλιά ηλίου και μπαντάνες παραλλαγής!

Τι κι αν οι μισοί Λετονοί είναι άνεργοι και πεινάνε, με αποτέλεσμα τα σούπερ – μάρκετ να τους είναι το ίδιο ξένα όπως κι επί «υπαρκτού»; Το όνειρο του καταναλωτισμού κι η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες έρχονται να διασκεδάσουν την εξόφθαλμη οικονομική χρεοκοπία και την καταφανή πολιτική αποτυχία μιας φασιστικής αστικής τάξης.

του Λεωνίδα Βατικιώτη (ΠΡΙΝ, 3/10/2010)

Πηγή: leonidasvatikiotis.wordpress.com

Προωθεί στο σχολιασμό ο χρήστης no_longer_safe