Όλα ξεκινάνε από πολύ παλιότερα, από την περίοδο που προσλαμβάνονται ως ειδικοί φρουροί και οπλοφορούν άτομα χωρίς να έχουν περάσει από μια στοιχειώδη βασική εκπαίδευση και χωρίς να έχουν περάσει από μια σχολή Αστυνομίας έστω διετούς φοίτησης. Βέβαια μπορεί αρχικά το σώμα ειδικών φρουρών να συστάθηκε για τη φύλαξη στόχων, κτιρίων κτλ, ωστόσο στη συνέχεια απέκτησαν όλες τις αρμοδιότητες ενός κανονικού αστυνομικού πλην εκείνων που έχουν να κάνουν με προανακριτικά καθήκοντα. Έτσι λοιπόν σε ανθρώπους που καθημερινά φλερτάρουν λόγω της δουλειάς τους με την προσβολή βασικών ατομικών ελευθεριών του πολίτη πώς είναι δυνατόν να τους έχουν ανατεθεί τόσες εξουσίες, όταν καλά-καλά δεν έχουν διδαχθεί τι σημαίνει ατομικό δικαίωμα και ελευθερία, όταν δεν ξέρουν ποια είναι τα όρια και το περιεχόμενο της εξουσίας που τους δίνεται; Προφανώς οι 2 έως 4 μήνες της εκπαίδευσης κατά την οποία φέρουν οπλισμό δεν είναι ικανό χρονικό διάστημα για να εμπεδώσει κανείς τι σημαίνει ατομικές ελευθερίες και ποια είναι τα όρια που ορίζει ο νόμος για τις ενέργειες ενός αστυνομικού. Αμφιβάλλω αν είναι αρκετά και τα 2 χρόνια της φοίτησης στις Αστυνομικές σχολές για κάτι τέτοιο αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Να προσθέσω εδώ ότι πριν την πρόσληψη του κάθε ειδικού φρουρού ο υποψήφιος περνάει από διάφορες δοκιμασίες και τεστ. Περνούν από ψυχοτεχνικές επιτροπές και υποβάλλονται σε ψυχομετρικό έλεγχο, ο οποίος περιλαμβάνει ψυχοτεχνικές δοκιμασίες (τεστ προσωπικότητας), καθώς και συνέντευξη ενώπιον της αρμόδιας επιτροπής. Με τις εξετάσεις αυτές ερευνάται κυρίως η κρίση, η προσαρμοστικότητα στις μεταβαλλόμενες καταστάσεις και απαιτήσεις, η αυτοκυριαρχία, η συναισθηματική σταθερότητα, η σκέψη, η αντίληψη και η εν γένει προσωπικότητα του υποψηφίου. Θα ήταν ενδιαφέρον να βλέπαμε κατά την περίοδο πρόσληψης του ειδικού φρουρού Επ. Κορκονέα ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτών των εξετάσεων και τι πραγματικά διείδαν αυτοί που τον εξέτασαν. Μάλλον τίποτα το ανησυχητικό. Να προσθέσω επίσης ότι στην προκήρυξη για την πρόσληψη ειδικών φρουρών δεν απαιτείται να είναι κανείς κάτοχος πτυχίου Ανώτερης βαθμίδας, αρκεί να είναι απόφοιτος λυκείου και ότι 1 από τα 7 κριτήρια που συνυπολογίζονται για την πρόσληψη του υποψηφίου είναι και το αν είναι τέκνο προσωπικού της Ελληνικής Αστυνομίας που δολοφονήθηκε ή τραυματίστηκε θανάσιμα κατά την εκτέλεση του καθήκοντος και εξαιτίας αυτού.

Και μιας και αναφέρθηκα σε ψυχομετρικό έλεγχο. Πόσοι αστυνομικοί και ανά τι χρονικό διάστημα περνάνε από διάφορα ψυχομετρικά τεστ για να κρίνεται αν είναι κατάλληλοι να φέρουν οπλισμό; Είχα διαβάσει την ίδια με τώρα περίοδο πέρσι δημοσίευμα σε εφημερίδα που ανέφερε ότι από τους 50000 αστυνομικούς στην Αθήνα είχαν περάσει από ψυχομετρικό έλεγχο μόνο οι 50 από τους οποίους οι 3 βρέθηκαν ακατάλληλοι (ποσοστό 6%, βέβαια οι 50 αστυνομικοί ίσως δεν αποτελούν ικανό δείγμα για να κάνουμε αναγωγές ωστόσο αν το ποσοστό επαληθευθεί μιλάμε για 3000 αστυνομικούς). Στο ίδιο δημοσίευμα στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ –χωρίς να αναφέρει όνομα το δημοσίευμα- έλεγε τότε με αφορμή την έναρξη ψυχολογικών τεστ στους αστυνομικούς σε ευρεία κλίμακα

Φοβάμαι ότι μόλις ολοκληρωθούν τα τεστ θα βρεθούμε στην πολύ δυσάρεστη θέση να πάρουμε τα όπλα από μεγάλο αριθμό αστυνομικών. Αυτό θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην κάλυψη υπηρεσιών. Ακόμη και ένας στους 15 να βρεθεί ότι αντιμετωπίζει προβλήματα περισσότεροι από 3.000 αστυνομικοί θα πρέπει να αποσυρθούν από μάχιμες υπηρεσίες. Αν σ’ αυτούς συνυπολογίσουμε και όσους δεν έχουν ανάλογη εκπαίδευση στα όπλα, τότε ο καθένας καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα αποκτά τεράστιες διαστάσεις για ένα Σώμα στο οποίο υπηρετούν περίπου 50.000 αστυνομικοί.

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι από τα υποχρεωτικά τεστ θα πρέπει να περάσουν και οι αξιωματικοί για τους οποίους η απόφαση δεν το ορίζει με σαφήνεια. Ωστόσο η απόφαση για το αν κάποιος είναι ικανός ή όχι δεν θα ληφθεί τελικά μόνο από τους ψυχολόγους αλλά από ειδική επιτροπή με τη συμμετοχή και του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. Είχε γραφτεί τότε –Φεβρουάριο 2009- ότι θα χρειαστεί περίπου ένας χρόνος μέχρι να ολοκληρωθούν τα ψυχολογικά τεστ στους αστυνομικούς της πρωτεύουσας. Γνωρίζει κανείς άραγε να μας πει αν όντως έγιναν και ποια είναι τα αποτελέσματα; Έπρεπε να σκοτωθεί ένα 15χρονο παιδί για να ξεκινήσουν οι έλεγχοι σε ευρεία κλίμακα στο σώμα της Αστυνομίας;

Υπόψην ότι σύμφωνα με το άρθρο 4 του Ν. 3169/2003 οι αστυνομικοί υποβάλλονται σε εξέταση για τον έλεγχο της καταλληλότητας τους να φέρουν πυροβόλο όπλο. Η εξέταση αυτή διενεργείται μέσα σε ένα έτος μετά τη συμπλήρωση πενταετίας από την αποφοίτησή τους από τις Σχολές Αστυφυλάκων και Αξιωματικών. Η εξέταση γίνεται από ειδική επιτροπή της Υγειονομικής Υπηρεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας. Οι αστυνομικοί που δεν έχουν υποβληθεί σε ψυχοτεχνικές δοκιμασίες για την εισαγωγή τους στην Αστυνομία, σύμφωνα με τις διατάξεις του N. 2226/1994,υποβάλλονται στις δοκιμασίες αυτές μέσα σε πέντε έτη από την έναρξη ισχύος του νόμου αυτού.

Απορίας άξιον φυσικά γιατί αυτοί οι έλεγχοι δε γίνονταν περιοδικά τόσα χρόνια. Την απάντηση κατά μία έννοια την έδωσε το στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ σε εκείνο το δημοσίευμα. Είναι δυνατόν να ζητήσει συνάδελφος από συνάδελφο να παραδώσει το υπηρεσιακό του όπλο γιατί κρίθηκε ακατάλληλος να το φέρει; Αυτή είναι μια άλλη όψη της στρεβλής έννοιας της συναδελφικής αλληλεγγύης, η απουσία ελέγχων. Παρόμοιο και συναφές θέμα είναι η κατά γενική ομολογία αποτυχία τον πειθαρχικών συμβουλίων να επιβάλουν σοβαρές ποινές σε συναδέλφους τους και αυτό δεν αφορά τους αστυνομικούς αλλά σχεδόν το σύνολο των επαγγελματικών κλάδων… Και πιστεύω εδράζεται στην αντίληψη ότι τους συναδέλφους μας δεν τους «δίνουμε», αλλά τους καλύπτουμε γιατί ποιος ξέρει, μπορεί καμιά φορά να βρεθούμε στη θέση τους. Και αν πρέπει να τιμωρηθούν πειθαρχικά, φροντίζουμε η τιμωρία να είναι απαλή… από μετάξι… Να υπενθυμίσω ότι για την υπόθεση της ζαρντινιέρας ο ένας από τους βασικούς πρωταίτιους μετατέθηκε αλλού μεν σε άλλη πόλη αλλά πήρε προαγωγή.

Τώρα θα αναρωτιούνται ορισμένοι γιατί τα αναφέρω όλα αυτά. Τα αναφέρω γιατί σύμφωνα από μαρτυρίες συναδέλφων του ειδικού φρουρού Επ. Κορκονέα με βάση δημοσιεύματα εφημερίδων ήταν γνωστός με το παρατσούκλι «Ράμπο» στο Αστυνομικό Τμήμα των Εξαρχείων, θεωρείτο από τους σκληρούς ειδικούς φρουρούς με ιδιαίτερα υπερβολικές αντιδράσεις στην υπηρεσία που υπηρετούσε.

Ήταν το όνειρο του. Ήθελε να γίνει κάτι ανάμεσα σε «βρώμικο Χάρι» και «Τζών Ράμπο»,

είχε πει στο protothema.gr άνθρωπος που τον γνωρίζει καλά και προσθέτει

Όταν το 1999, με την πρώτη φουρνιά πέρασε στους ειδικούς φρουρούς, το όνειρο του έγινε πραγματικότητα.

Οι πληροφορίες λένε πως είχε τον τελευταίο χρόνο ανοίξει «βεντέτα» με τους αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων. Τον περασμένο Ιανουάριο, πάλι στην οδό Μεσολογγίου, πάλι με το περιπολικό ήρθε σε αντιπαράθεση με τους αναρχικούς. Μάλιστα, το περιπολικό έπαθε μικρές ζημιές και ο ίδιος λίγη ώρα αργότερα, ξαναπέρασε από το σημείο για να επιβάλλει την τάξη» λέει συνάδελφος του 37χρονου ειδικού φρουρού και προσθέτει «Και πριν δύο – τρεις μήνες τον περασμένο Σεπτέμβριο δηλαδή, είχε και πάλι προκληθεί μικροένταση με τους αντιεξουσιαστές στο ίδιο σημείο. Ο συγκεκριμένος ειδικός φρουρός μάλιστα, που φαινομενικά έδειχνε να κάνει καλή δουλειά είχε τιμηθεί και με εύφημο μνεία από τους ανωτέρους του, ενώ αρκετές φορές είχε έρθει σε κόντρα με τους προϊσταμένους του καθώς διαφωνούσε με την τακτική τους οι αστυνομικοί να μην προκαλούν και να μην αντιπαρατίθενται με τους αντιεξουσιαστές.
Συνάδελφοί του, ειδικοί φρουροί, αναφέρουν ότι ο Κορκονέας ήταν από εκείνους που όχι απλά δεν απέφευγε, αλλά συχνά προσπαθούσε να μπλέξει σε καβγά στα καθημερινά τετ-α-τετ με τους λεγόμενους «γνωστούς – αγνώστους». Παρά τον απρόβλεπτο χαρακτήρα του, ο Κορκονέας είχε καταφέρει να λάβει μέχρι και εύφημο μνεία από την ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας το καλοκαίρι του 2007 για την καταδίωξη και την υποδειγματική σύλληψη ενόπλου ληστή. Επίσης ήταν συχνά επιφορτισμένος με την «εκπαίδευση» νέων συναδέλφων του, οι οποίοι είχαν μόλις μετατεθεί στα Εξάρχεια.

Άραγε ήθελε πολύ μυαλό να σκεφτεί κανείς ότι το κακό δε θα αργήσει να συμβεί κάποια στιγμή; Τι έκαναν οι προϊστάμενοί του όταν έβλεπαν όλες αυτές τις συμπεριφορές που ακολουθούσαν μια επικίνδυνη κλιμάκωση;

Και ας έρθουμε στο μοιραίο εκείνο βράδυ –ένα δυο κείμενα έχω γράψει και έχω αποκτήσει φρασεολογία σόμπολου, τα χειρότερα έπονται- κατά το οποίο σύμφωνα με μαρτυρίες οι δύο ειδικοί φρουροί πέρασαν από το επίμαχο σημείο με το περιπολικό και μετά από λίγο το παρκάρουν, περπατούν 30 μέτρα προς μια παρέα νεαρών που βρίσκονταν στο δρόμο και διασκέδαζαν και ακούγονται 2 πυροβολισμοί από το υπηρεσιακό όπλο του ειδικού φρουρού Επ. Κορκονέα. Όλο αυτό το διάστημα όλα τα φώτα ήταν στραμμένα στον ειδικό φρουρό, πολλά τα ερωτήματα και οι απορίες. Αναρωτιέμαι όμως γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε καθόλου με τον δεύτερο ειδικό φρουρό. Και αναρωτιέμαι γιατί ο λόγος που οι αστυνομικοί ενεργούν πάντα ανά 2 δεν είναι μόνο για να υπάρχει αλληλοβοήθεια κατά την τέλεση του καθήκοντος αλλά και γιατί η παρουσία του άλλου μπορεί να δράσει αποτρεπτικά –στη θεωρία τουλάχιστον- όταν ο ένας από τους δύο σκοπεύει να αυθαιρετήσει. Το ερώτημα λοιπόν είναι τι έκανε ο έτερος ειδικός φρουρός για να αποτρέψει τον Επ. Κορκονέα να τελέσει την άδικη πράξη στην οποία προέβη. Γιατί από τη στιγμή που σταματά το περιπολικό μέχρι τη στιγμή που περπατούν οι 2 ειδικοί φρουροί 30 μέτρα και ακούγονται οι 2 πυροβολισμοί, μεσολαβούν αρκετά δευτερόλεπτα. Δεν είναι άνευ ουσίας το ερώτημα, γιατί ό,τι κι αν έκανε ή δεν έκανε ο έτερος ειδικός φρουρός εκ του αποτελέσματος κρίνοντας το μόνο που δεν έκανε ήταν το καθήκον του. Γιατί αν είχε διαπράξει το καθήκον του, θα είχε εμποδίσει τον συνάδελφο του να πυροβολήσει. Γιατί όμως κάτι μου λέει ότι είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν αστυνομικό να προσπαθεί να αποτρέψει ένα συνάδελφο του από το να προβεί σε καταφανή κατάχρηση εξουσίας;

Δεν είχαμε ένα μεμονωμένο περιστατικό συνεπώς αλλά δύο περιστατικά που συνέβησαν ταυτόχρονα, δύο αστυνομικοί ήταν και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας ο ένας έδρασε χειρότερα από τον άλλο.

Ο δεύτερος αστυνομικός λοιπόν αντί να προστατεύσει τόσο τον ανυποψίαστο πολίτη όσο και το συνάδελφό του αποτρέποντάς τον να κάνει ό,τι έκανε, απέτυχε τελείως στην αποστολή του. Άραγε ποια ήταν η αποστολή του;

Όπως γίνεται αντιληπτό όσες δικλείδες ασφαλείας κι αν θεωρητικά το σύστημα θα μπορούσε να ενεργοποιήσει προκειμένου να αποφευχθεί ένα τέτοιο περιστατικό όλες μα όλες ήταν απενεργοποιημένες.

Για τα φαινόμενα αστυνομικής αυθαιρεσίας ωστόσο υπάρχει κι άλλη μια δικλείδα ασφαλείας που σε αρκετές περιπτώσεις δε λειτούργησε τόσο αποτελεσματικά όσο θα έπρεπε. Είναι αλήθεια ότι αρκετοί αστυνομικοί έχουν πέσει στα μαλακά από αποφάσεις δικαστηρίων, γιατί σε ορισμένους δικαστές υπάρχει η αντίληψη ότι λόγω της φύσης του επαγγέλματος του αστυνομικού είναι εύκολο αυτός να διολισθήσει προς την κατάχρηση εξουσίας (τα έχει πει και ο Πολύδωρας άλλωστε, άνθρωποι είναι και αυτοί και έχουν νεύρα) αλλά και από μια στρεβλή αντίληψη ότι οι αστυνομικοί είναι συν-αρωγοί μαζί με τους δικαστές στο μηχανισμό απονομής δικαιοσύνης και καταπολέμησης του εγκλήματος και για αυτό καταχρήσεις κατά την τέλεση του καθήκοντος τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης. Έτσι σε ορισμένες περιπτώσεις οι ποινές είναι υπερβολικά επιεικείς ενώ σε περιπτώσεις που οι δράστες ανήκουν σε άλλες κοινωνικές ομάδες για παρόμοια εγκλήματα οι ποινές μπορεί να είναι εξοντωτικές. Αυτό κάλλιστα μπορεί να δημιουργήσει το αίσθημα στους ίδιους τους ένστολους ότι ακόμα και αν ξεπεράσουν τα εσκαμμένα δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν βαριές ποινές. Και όχι μόνο αυτό, καλλιεργείται έντεχνα η αντίληψη ότι επειδή ο εγκληματίας είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από τον αστυνομικό, ο δεύτερος δικαιολογείται να κινείται στις γκρίζες ζώνες της νομοθεσίας και να παραβιάζει κόκκινες γραμμές προκειμένου να εκτελέσει το καθήκον του. Έτσι το βήμα από την νομιμότητα προς την κατάχρηση δεν είναι και τόσο μεγάλο.

Άραγε πόσες δικλείδες ασφαλείας δε λειτούργησαν στις περιπτώσεις των δομημένων ομολόγων, του Βατοπεδίου, των πακιστανών, των υποκλοπών και τόσων άλλων υποθέσεων… Αντί να αναρωτιούνται ορισμένοι αν πρέπει να κοπεί ο 14ος μισθός ας αρχίσουν να αναρωτιούνται γιατί σε αυτή τη χώρα όλες οι δικλείδες ασφαλείας είναι απασφαλισμένες ή γιατί δεν ενεργοποιήθηκαν ποτέ.

Σαν επίλογο θα ήθελα να αναφερθώ σε 2 αντικρουόμενες εικόνες που ίσως δείχνουν την αντιφατικότητα των Ελλήνων ή ίσως της ίδιας της ζωής. «Μαθήματα αλληλεγγύης» Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου στα Εξάρχεια από έναν εκπρόσωπο της κρατικής εξουσίας γίνεται το έναυσμα μιας γενικευμένης μορφής διαμαρτυρίας που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της. Ήταν ένα μήνυμα με αποδέκτη την κρατική εξουσία ότι όποιος τολμάει να δολοφονήσει έναν από εμάς, θα μας έχει όλους αντιμέτωπους. Και από την άλλη δεν ξέρω γιατί μού ήρθε στο μυαλό η εικόνα των εργαζομένων της Ρικομέξ –όσων εξ αυτών επέζησαν του σεισμού- να προσέρχονται στο δικαστήριο να καταθέσουν ως μάρτυρες υπέρ της εταιρίας προκειμένου να μην επιδικαστούν οι υπέρογκες αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων από την πλευρά της εταιρίας με τη δικαιολογία-το φόβο ότι η εταιρία μπορεί να βρεθεί σε δεινή οικονομική θέση και να απειληθούν οι θέσεις εργασίας τους…

Toυ χρήστη j4nus