Από το σχέδιο νόμου για το “ενιαίο μισθολόγιο”, την “εφεδρεία” και τις “συντάξεις” (διαβάστε ‘το εδώ, όπως κατατέθηκε στη Βουλή και … ψηφίστηκε (!!!!!)… κι εδώ, όπως αναλύθηκε από τη ΔΟΕ), προκύπτουν αβίαστα

• η αντίληψη της εξουσίας – ενιαία και παγκόσμια αντίληψη, όπως μαθαίνουμε από το Wisconsin, την Ισπανία και τη Γαλλία – για την “χρηματική αξία” της δημόσιας εκπαίδευσης,
• η “αγωνία” για την απαξίωση του “δημόσιου” και “κοινωνικού” και για την υφαρπαγή τους από τις “δυνάμεις της αγοράς”,
• η “κοινωνική αξία” – απαξιωτική όσο πάει – για το δικαίωμα της “συνταξιοδότησης”,
• η ασφυκτική όσο και απολύτως προσωρινή, αλλά και κοινωνικά αμετροεπής, ανάγκη της “αγοράς” να “χρηματοδοτήσει” την αναστολή της κατάρρευσής της, και, τέλος,
• η απόλυτη αδυναμία μας ν’ απαρνηθούμε τους διαχωρισμούς που επιβάλλει η “κοινωνία της αγοράς” και να σταθούμε αλληλέγγυοι και αυτονομημένοι από την αντίληψη της “κοινωνικής υπακοής” απέναντι στον – επιτέλους αποκεκαλυμένο – εχθρό της ανθρωπότητας και της ανθρωπινότητάς μας…