Ένα τέτοιο σύνθημα με το συνθετικό «είμαστε όλοι…» που έχει αξιοποιηθεί στη διεθνή κοινότητα τα τελευταία χρόνια για να δείξει συναισθήματα αλληλεγγύης σε περιπτώσεις ωμής παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ένα τέτοιο σύνθημα θα έπρεπε να ακούγεται παντού στην Ελλάδα μετά τα γεγονότα της Μανωλάδας. Εκεί που το ρολόϊ γύρισε πίσω αιώνες στις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας, το Μεσαίωνα της Ευρώπης, τη δουλεία στο Νότο της Αμερικής, τις εποχές των τσιφλικάδων και των κολίγων στη Θεσσαλία των αρχών του 20ου αιώνα. Του Παναγιώτη Μιχαήλ Παναγιωτίδη

Ads

Διαβάζω στην Καθημερινή ότι ο ετήσιος κύκλος εργασιών στην παραγωγή της φράουλας σε Ηλεία και Αχαϊα πλησιάζει τα 100 εκ. ευρώ, ότι αξιοποιούνται εκτάσεις 12.000 στρεμμάτων δεκαπλάσιες σε σχέση με 10 χρόνια πριν, με εξαγωγές 26.000 τόνους και αξίας πάνω από 40 εκ. ευρώ. Μια περιοχή επομένως που παράγει πλούτο, με αγροτική παραγωγή επικεντρωμένη σε προϊόντα ποιότητας, με εξαγωγικό προσανατολισμό, που συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα έπρεπε να αποτελούν πρότυπα επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ελλάδα και για τα οποία οι 6 βουλευτές του Νομού Ηλείας (4 από τη ΝΔ, 1 από τον ΣΥΡΙΖΑ και 1 από το ΠΑΣΟΚ, μεταξύ τους και ο Αναπλ. Υπουργός Πολιτισμού !) οι δήμαρχοι και οι τοπικές αρχές φαντάζομαι ότι θα πρέπει να νοιώθουν περήφανοι.

Το γεγονός βεβαίως ότι αυτή η δραστηριότητα βασίζεται κυρίως στη μαύρη εργασία σε συνθήκες περίπου σύγχρονης δουλείας, στην άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών από το Μπαγκλαντές, σε μεροκάματα πείνας όταν βεβαίως αυτά πληρώνονται από τους επιτυχημένους εξωστρεφείς επιχειρηματίες – αγρότες, στη βία και στον τρόμο, είναι μάλλον δυσάρεστες λεπτομέρειες κανένα δεν απασχολούσαν.

Να μην γνώριζαν όλοι αυτοί ; βολική ερμηνεία αλλά μη πιστευτή. Μάλλον ο νόμος της ομερτά ίσχυσε στην περιοχή για πολλά χρόνια. Μέχρι που ήρθαν στην επιφάνεια οι φρικιαστικές λεπτομέρειες της ζωής αυτών των ανθρώπων με τα πρόσφατα γεγονότα. Και τότε όλοι ταράχθηκαν, οι ανθρώπινες χορδές τους ξαφνικά ευαισθητοποιήθηκαν, έτρεξαν σε επισκέψεις κομματικών κλιμακίων να δηλώσουν συμπαράσταση, έκαναν δηλώσεις αποτροπιασμού των φαινομένων, ενεργοποιήθηκε η δικαιοσύνη, η Δημόσια Τάξη, όλη η Δημοκρατική οργάνωση αυτής της χώρας … που μέχρι προχθές σιωπούσε, ανεχόταν, αδιαφορούσε. Επομένως συμμετείχε.  

Διαβάζω και την ανακοίνωση των παραγωγών που καταγγέλλουν τα γεγονότα, υποστηρίζουν ότι δεν είναι παρά μεμονωμένα περιστατικά, παραδέχονται όμως ότι οι άνθρωποι που απασχολούν στις καλλιέργειες ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες. Και βέβαια επικαλούνται το πιο ισχυρό Ελληνικό επιχείρημα : «Όλοι όμως γνωρίζουμε πως η αγροτική οικονομία στηρίζεται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα σε μετανάστες. Το ίδιο δεν συμβαίνει άλλωστε και σε άλλες καλλιέργειες; Οι μετανάστες δε συγκομίζουν ελιές, εσπεριδοειδή, μηλοειδή, πυρηνόκαρπα ;». Ζητούν άμεσα από την πολιτεία να δει το πρόβλημα για να μην οδηγηθεί σε μαρασμό η φράουλα, υποβάλλουν δε και πρόταση σε διαβούλευση. Τώρα όμως, μετά τις αποκαλύψεις, γιατί τώρα φοβούνται ότι η δύναμη της κοινωνικής δικτύωσης μπορεί να επιβάλει μποϋκοτάζ στα προϊόντα τους διεθνώς και βέβαια μπροστά σ’ αυτό το φόβο είναι τώρα έτοιμοι να συζητήσουν για κοντεϊνερς με προδιαγραφές υγιεινής και ασφάλειας για τους μετανάστες, χορήγηση βίζας για σε ένα αριθμό εργατών ανά παραγωγό κλπ.

Σε τέτοιες καταστάσεις απάνθρωπων συμπεριφορών και ρατσισμού, ποτέ στην ιστορία δεν έχουν όλοι την ίδια ευθύνη. Συνήθως είναι οι ελάχιστοι που επιδίδονται στη βία, που «βγαίνουν μπροστά». Πάντα όμως οι πολλοί ακολουθούν με τη σιωπή τους, βολεύονται και είναι συνυπεύθυνοι. Φαινόμενα τέτοιας μαζικής έκτασης εκμετάλλευσης ανθρώπων, βρίσκουν γόνιμα χώματα εκεί που λίπασμα είναι η βολική σιωπή, η συμβατική αδιαφορία και καρπός – μαζί με τη φράουλα – η συνενοχή.

Φράουλες και αίμα!