Στα τέλη του 19ου αιώνα η θαυματουργή συσκευή που ονομάζεται τηλέφωνο είχε ήδη εφευρεθεί από τον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, ωστόσο η υπογειοποίηση των τηλεφωνικών γραμμών, μια τόσο απλή ιδέα, είχε διαφύγει από τους μηχανικούς της εποχής.

Η λύση που είχαν βρει ήταν να στήνουν τεράστιους πύργους από όπου έφευγαν χιλιάδες καλώδια γραμμών προς τους κατόχους τηλεφωνικών συσκευών. Μόνο προς τα σπίτια των πλουσίων δηλαδή, οι οποίοι μπορούσαν να αντέξουν το υπέρογκο κόστος και της συσκευής και των υπηρεσιών.

Στη Σουηδία, το πρώτο δημόσιο τηλεφωνικό κέντρο άνοιξε στην Στοκχόλμη, το 1880, από την Bell Telephone Company.

Αρχικά είχε μόνο 121 συνδρομητές. Η τηλεφωνική εταιρεία τους χρέωνε από 160 έως 280 σουηδικές κορώνες, ανάλογα με την τοποθεσία του συνδρομητή και την απόσταση από το τηλεφωνικό κέντρο, ένα πανάκριβο αντίτιμο για την εποχή.

Σύντομα η Bell Telephone Company απέκτησε ανταγωνιστή. Την Stockholm General Telephone Company (SAT), η οποία ιδρύθηκε το 1883 από τον μηχανικό και επιχειρηματία Henrik Tore Cedergren.

Στόχος του ήταν να βάλει τηλέφωνο σε κάθε νοικοκυριό.

Οι χρεώσεις της συγκεκριμένης εταιρίας ήταν πολύ πιο χαμηλές και ως εκ τούτου ο αριθμός των συνδρομητών αυξήθηκε γρήγορα.

Μέχρι το 1886, η Στοκχόλμη είχε περισσότερα τηλέφωνα από οποιαδήποτε άλλη μεγαλούπολη, με 4.832 συνδρομητές εκ των οποίων οι 1.600 ήταν στην Bell Telephone Company, η οποία, στο μεταξύ, λόγω του ανταγωνισμού είχε κατεβάσει τις τιμές.

Το 1887, η SAT έγινε η μεγαλύτερη εταιρεία τηλεφωνίας στον κόσμο και το 1888 εξαγόρασε την Bell Company.

Υποσταθμοί δεν υπήρχαν και κάθε συνδρομητής ήταν συνδεδεμένος με ένα εναέριο καλώδιο. Το τηλεφωνικό κέντρο βρισκόταν μέσα σε έναν τεράστιο πύργο απ’ όπου «έφευγαν» χιλάδες καλώδια προς πάσα κατεύθυνση.

Αυτό το εμβληματικό Phone Tower, ή Telefontornet, άνοιξε το 1887 και είχε πάνω από 5.500 τηλεφωνικές γραμμές των οποίων το συνολικό μήκος έφτανε τα 5,5 χιλιόμετρα.

Όπως φαίνεται και στις εικόνες επικρατούσε πραγματικό χάος και επειδή τα καλώδια ήταν πυκνά, οι κάτοικοι διαμαρτύρονταν ότι ο πύργος και όλη αυτή η τεράστια κατασκευή τους έκρυβε τον ήλιο.

Εκτός αυτού, και ο πύργος αλλά κυρίως τα καλώδια ήταν εξόχως ευάλωτα στις καιρικές συνθήκες και πολύ συχνά τα χτυπούσαν ισχυροί άνεμοι, καταιγίδες και χιόνια.

Με τα χρόνια η εταιρεία άρχισε να υπογειοποιεί τις γραμμές και μέχρι το 1913 ο πύργος είχε παροπλιστεί εντελώς.

Το 1952 έπιασε φωτιά και ένα χρόνο αργότερα κατεδαφίστηκε.