O Δημήτρης Ζερβουδάκης δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Απρόβλεπτος, με ήχο ιδιαίτερο και διαχρονικά τραγούδια που γνωρίζουν όλες οι γενιές. Η αισθαντική του φωνή και η χαρακτηριστική ερμηνεία του άλλωστε μας συντροφεύουν για πάνω από 30 χρόνια. Το μουσικό του«ταξίδι» ξεκίνησε το 1985 με τους Νέους Επιβάτες. Έκτοτε οι live εμφανίσεις, η δισκογραφία και οι συνεργασίες, έκαναν μεγάλη αίσθηση.

Με αφορμή την τελευταία του εμφάνιση στον Σταυρό του Νότου στις 9 Νοεμβρίου, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μίλησε στο Tvxs.gr για τη μουσική του πορεία, τις συνεργασίες του, την κοινωνία, το προσφυγικό αλλά και τη συναυλία που δεν θα ξεχάσει ποτέ.

• Πριν λίγο καιρό ανανεώσατε το ραντεβού σας με τους φίλους σας στην Αθήνα. Τι διαφορετικό βλέπουμε φέτος στον Σταυρό του Νότου;

Καταρχάς μια πλήρως ανανεωμένη μπάντα. Η έλευση του παλιού μου φίλου και συνεργάτη Διαμαντή Καραγιαννακίδη στο πόστο του πιάνου και των πλήκτρων μας χάρισε μια νέα σύγχρονη ματιά για το ίδιο μας το υλικό. Παράλληλα τα δύο νέα τραγούδια “Abo Johnny” σε στίχους δικούς μου και μουσική του Θέμη Μπέκου (Μ.Ο ΝΟΜΑD) (https://open.spotify.com/album/6KwjvOY31h7fQnHcCevTs4) &

Επίσης και «Του τρελού η ανάσα» των Θωμά και Ευριπίδη Μπέκου (σύντομα στις πλατφόρμες) από την νέα δισκογραφική μου πρόταση ήδη από την πρεμιέρα βρίσκονται στα χείλη των φίλων μας. Ελπίζω σιγά σιγά και στις καρδιές σας. Επιπρόσθετα εστιάζουμε αποκλειστικά στο υλικό μου μέσα στα χρόνια. Χωρίς δεύτερες σκέψεις δουλέψαμε επάνω σε τραγούδια που ο κόσμος μας, μας τα ζητούσε επίμονα όλα αυτά τα χρόνια. Πρέπει να σας πω πως το απολαύσαμε στην πρεμιέρα. Ρυθμός, μελωδία, συναίσθημα, δύναμη και διαδραστικότητα με τον κόσμο. Ανυπομονούμε για την συνέχεια!

• Παρόλο που ξεκινήσατε να κυκλοφορείτε προσωπικούς δίσκους , κάνατε κάποια «διαλείμματα» τραγουδώντας σε δίσκους άλλων. Με ποια κριτήρια επιλέγετε τις εκάστοτε συνεργασίες;

Καταρχάς να δύναμαι να αποδώσω το συναίσθημα του δημιουργού μέσα από μια δική μου προσέγγιση, άρα κατά μία έννοια από μια οικειοποίηση του τραγουδιού. Πράγμα που σημαίνει να είναι κοντά μου θεματολογικά. Να διέπεται από μια αρτιότητα σε ότι αφορά τις ανάγκες, αλλά και τους κανόνες του γραπτού κυρίως λόγου. Τέλος να υπάρχει η δυνατότητα μέσα του κάποια στιγμή να το υποστηρίξω «ζωντανά» έστω και στιγμιαία.

• Σίγουρα κάθε συνεργασία είχε κάτι ξεχωριστό να σας δώσει. Υπάρχει όμως κάποια συνάντηση που σας επηρέασε περισσότερο;

Έχω απολαύσει τις συνεργασίες μου μέσα στα χρόνια που ήταν αρκετές μα όχι με ίσους όρους μιας και γίνανε κυρίως στα πιο νεανικά μου χρόνια. Τιμώ όλους τους ομότεχνους που βρέθηκα δίπλα τους σαν νέος καλλιτέχνης. Πήρα πολλά, ελπίζω παράλληλα να άφησα κι εγώ με τη σειρά μου αυτό που έπρεπε, αυτό για το οποίο με καλέσανε τότε. Έχω δρόμο μπροστά μου νομίζω. Κάτι που θα σε επηρεάσει σημαντικά, νομίζω πως είναι κάτι που θα γίνει με ίσους όρους και κυρίως θα στηρίζεται επάνω σε εκτίμηση και πίστη. Θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε λοιπόν και για αυτό.  

• Πότε αποφασίσατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με την μουσική; Υπήρξε κάποιος άνθρωπος που σας παρακίνησε;

Εσωτερική μου παρόρμηση ήταν και συνεχίζει να είναι η ενασχόλησή μου με την Μουσική. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα και κάποια ψήγματα κοινωνικοποίησης τα οποία είχα ανάγκη, όταν στα μάτια μου και μέσα μου, άρχισαν να φθίνουν οι συλλογικές κοινωνικές διεργασίες της εποχής μου. Δεν άντεχα την μη επικοινωνία η την χωρίς λόγο μοναξιά. Όχι την μοναχικότητα. Την μοναξιά. Την αποξένωση. Η ανάγκη μου για συγχρωτισμό με φίλους, με ανθρώπους, σε μικρές η μεγαλύτερες στιγμές χαράς η λύπης. Η μουσική σαν μέσο με επανατοποθέτησε και στην κοινωνικοποίηση μου, με νέους όρους πιο προοδευτικούς, πιο εναλλακτικούς, πιο ελευθεριακούς, χαρίζοντάς μου ικανοποίηση και χαρά. Όχι ότι λείψανε και οι απογοητεύσεις αλλά και αυτές είναι απαραίτητο συστατικό της ζωής. Ο αείμνηστος Π. Σιδηρόπουλος σε μια πρώιμη επαφή μας με ενθάρρυνε και πάντα, μέσα στα λίγα χρόνια της επικοινωνίας και της σύντομης δυστυχώς φιλίας μας, είχε κάτι καλό να μου πει. Κάτι υποστηρικτικό και γλυκό. Καλή του ώρα.

• Το μουσικό «ταξίδι» ξεκίνησε το 1985 με τους Νέους Επιβάτες. Τι έχετε να θυμάστε από εκείνη την εποχή; 

Από το ταξίδι των Νέων Επιβατών θυμάμαι την έξαψη της ηλικίας και της στιγμής. Επίσης την χαρά της ευκαιρίας που μας δόθηκε από την προηγούμενη γενιά μουσικών και δημιουργών της Θεσσαλονίκης οι οποίοι μας ανακάλυψαν στο ιστορικό «Τήνελα» και μας στήριξαν, οργανώνοντας την πρώτη μας δισκογραφική δουλειά. Τους θυμάμαι με ιδιαίτερη αγάπη. Θυμάμαι την στιγμή του αδιέξοδου της παρέας και την διάλυση του συγκροτήματος, καθώς και την αγωνία της αρχής της μοναχικής μου πορείας. Όλα γύρω μας ήταν και είναι μουσική. Μια τέχνη μοναδική, θαυμαστή, αρκεί κάποιος να το δει!  

• Από που αντλείτε την έμπνευση σας; Τι σας ωθεί να γράψετε ένα τραγούδι; Σας έχει εμπνεύσει η κοινωνική και πολιτική κατάσταση;

Η χαρά, η λύπη, ο θυμός, είναι συναισθήματα που σε ωθούν να γράψεις. Ο Έρωτας σαν κινητήρια δύναμη της ζωής. Από την άλλη οι καιροί δεν αφήνουν έναν δημιουργό διψασμένο από ερεθίσματα. Όλο αυτό το πισωγύρισμα στην πολιτιστική εξέλιξη του ανθρώπου, οι συνεχείς πόλεμοι και ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής μα και αξιοπρέπειας δεν μπορούν να αφήσουν αδιάφορο έναν δημιουργό, σε οποιονδήποτε τομέα της τέχνης και αν βρίσκεται και δρα.

• Ποια συναυλία που έχετε πάει δεν θα ξεχάσετε ποτέ;

Στην Ειδομένη όπου στο στρατόπεδο των προσφύγων συναντήθηκαν οι Σύριοι πρόσφυγες μουσικοί με τους Πόντιους αντίστοιχα. Κάτι που μας σημάδεψε όλους όσους ήμασταν εκεί. Δείτε το…

• Τριάντα και χρόνια καριέρας είναι πολλά. Έχετε έρθει ποτέ σε αδιέξοδο που να σας κάνει να πείτε ότι «τα παρατάω», απογοητευτήκατε από κάτι που πήγε στραβά;

Σαφώς και πέρασα στα πρώιμα χρόνια της ενασχόλησής μου με την μουσική κάποια υπαρξιακή κρίση και αγωνία. Αυτό σε συνδυασμό και με  δυσκολίες του ξεκινήματος για έναν νέο, ναι με οδήγησαν σε τέτοιες σκέψεις. Η αγάπη μου όμως για την τέχνη μου με συνεπήρε και  στηριζόμενος πια στις δικές μου επιλογές μαζί και στα λάθη μου, συνέχισα τον δικό μου δρόμο που με έφερε ως εδώ. Ευτυχώς με ώριμο καρπό.

• Το Γράμμα σ’ έναν ποιητή είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο δημοφιλή παιδιά σας και έχει αγαπηθεί από πολλές γενιές; Τι πιστεύετε ότι το κάνει τόσο διαχρονικό;

Αρχικά πιστεύω η δύναμη του ποιήματος του αγαπημένου μας ποιητή Νίκου καββαδία. Δώσαμε κι εμείς ένα στίγμα σαν νεότερη γενιά τότε, με έναν πιο προοδευτικό ήχο και έτσι απλά συντελέστηκε αυτό το μικρό θαύμα. Η μελωδική του γραμμή εμπεριέχει την αίσθηση, την δύναμη του ταξιδιού. Της φυγής προς την ελπίδα. 

• Πριν κάποιον καιρό καταθέσατε ένα υπόμνημα για την υπεράσπιση των Μουσικών του Δρόμου που διώκονται από την πολιτεία σαν επαίτες. Πιστεύετε ότι σήμερα έχει απαξιωθεί το επάγγελμα του μουσικού;

Το επάγγελμα του Μουσικού δεν απαξιώθηκε ακόμη και στις πιο δύσκολες χρονικές περιόδους όπως π.χ ήταν η κατοχή στην Ελλάδα. Αυτό μου το είχε πει ο αείμνηστος Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε μια σύντομη συνάντησή μου μαζί του, στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης πριν από αρκετά χρόνια όταν ακόμη ζούσε. Η φασιστική οπισθοδρομική διάταξη που θέλει τον μουσικό του δρόμου παρία και φυγόπονο, είναι μια ακόμη ιστορία αναχρονιστικής, ρατσιστικής ανατριχίλας από αυτές που βασανίζουν την χώρα μας εδώ και χρόνια. Ελπίζω να μην έχουμε αλλαγές από την νέα κυβέρνηση επ΄αυτού του ζητήματος και βρεθούμε σε ευθεία αντίθεση με όλον το πολιτισμένο κόσμο, χωρίς αντίκρισμα, για μια ακόμη φορά.

• Οι προσφυγικές ροές στο Αιγαίο συνεχίζονται σε απανωτά κύματα, στο φόντο των εκβιασμών του Ερντογάν προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και της εξαγγελθείσας πολιτικής της κυβέρνησης που βασίζεται στην καταστολή και την σκλήρυνση της διαδικασίας ασύλου. Ποια η γνώμη σας πάνω στο προσφυγικό ζήτημα; 

Ο παππούς και η γιαγιά μου από την μεριά της μητέρας μου ήρθαν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Η Θεσσαλονίκη είναι στην ψυχή της προσφυγούπολη. Τι περιμένετε λοιπόν να ακούσετε από εμένα; Να κάνω κριτική στην ανεπάρκεια του όποιου κράτους να μην γίνονται τα στρατόπεδα υποδοχής αποθήκες ψυχών με σκοπό την αποτροπή; Το κάνω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Πιστεύω σαν πολίτης, πως είναι χρέος των εκάστοτε κυβερνώντων και οφείλουν να το πράξουν στην κεραία, με συνέπεια και συνέχεια αυτό. Ας μην ξεχνούν ούτε μία στιγμή πως κρίνονται για αυτό και όχι για τους αφορισμούς και την αποφυγή των ευθυνών. Το οφείλουν στους νησιώτες, που από την πρώτη ώρα με γυμνά χέρια έσπευσαν να σώσουν κόσμο. Να περάσουν σοβαρές αρμοδιότητες στους Δήμους. Να διαχυθεί η προσπάθεια και το «πρόβλημα» να γίνει ωφέλεια. Να εντάξουν αυτόν τον κόσμο στην αγροτική μας παραγωγή για παράδειγμα η σε οτιδήποτε άλλο παραγωγικό όπου πραγματικά έχουμε τεράστιες ανάγκες από χέρια. Όχι να τους στοιβάζουν σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια ράκη.  Με όρους και συνθήκες απανθρωπιάς. Να γίνει προετοιμασία και σοβαρός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση μιας νέας ανθρωπιστικής κρίσης που ήδη ξεκίνησε πάλι στις μέρες μας. Πιο πολύ όμως θέλω να σταθώ σε αυτό που θα κάνουμε και πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς! Ο δρόμος είναι ένας. Αλληλεγγύη στους κατατρεγμένους, στους καταραμένους του πολέμου. Ας τελειώνουμε με τις απάνθρωπες κορώνες του φασιστικού χτικιού. Ας σκεφτούμε ότι απέχουμε μια μόλις τρίχα από τον ξεριζωμό. 

• Αποχαύνωση, υπερκατανάλωση, αλαζονεία, στενομυαλιά, είναι μόνο λίγες από τις λέξεις που χαρακτηρίζουν τη σημερινή μας κοινωνία. Τελικά αρκεί να ονειρευόμαστε για να επιβιώσουμε;

«Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν χαθούν τα όνειρά του».  Ας αναλογιστούμε τι επιλέγουμε σαν τρόπο ζωής, σαν πολιτισμό και κουλτούρα. Ας αναλογιστούμε γιατί μπροστά στην απειλή του πολέμου τρέχουμε στα Σούπερ Μάρκετ. Γιατί αυτή η πτώση; Ας αναζητήσουμε για μας και τους δικούς μας, μια πιο γενναία τύχη. Κυρίως για τα παιδιά μας. Κάτι που θα τους οδηγήσει στον άνθρωπο, μέσα από την εντός τους διαδρομή, αναζήτηση και ολοκλήρωση. Μας αξίζει. Έχουμε να επιδείξουμε επιτεύγματα, ας μην τα ξεχνάμε αυτό. Ας σταματήσουμε να διαλέγουμε τα σκουπίδια για να «σπάμε πλάκα». Κοστίζει όλο αυτό. Κοστίζει ένα μεγάλο κομμάτι από το μέλλον αυτού του τόπου. Ας σταθούμε. Μπορούμε.

• Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας κάποιους στίχους που πιστεύετε ότι σας αντιπροσωπεύουν αυτή την περίοδο;

«Άκου μάνα τα παιδιά που πεινάνε στα υπόγεια…
Και την πόρνη που γλυκά αναστενάζει πάντα πρόθυμα…
Άκου πάλι του τρελού την ανάσα, τον συλλογισμό…
Αλήθεια λέει πως κανένας δεν θέλει στον πόνο μερτικό…»
Θωμάς Μπέκος 

(Από την νέα μου δισκογραφική δουλειά «Του τρελού η ανάσα»)