Γιατί ενώ έχει χυθεί τόσο μελάνι (και όχι μόνο) για το γυναικείο ζήτημα, τους αγώνες και τις κατακτήσεις του, ακόμη ψάχνουμε να βρούμε αν η γυναίκα έχει τη θέση που της αξίζει στην κοινωνία και στην οικογένεια; Αν είναι ελεύθερη η κάθε επιλογή της ή εγκλωβισμένη από κοινωνικά στερεότυπα; Μπορούμε να μιλάμε, λοιπόν, για ισότητα ανερυθρίαστα;

Η Κάρολ Σίλντς (Η.Π.Α. 1935- Καναδάς 2003) στο βιβλίο της θέλοντας να μας ταρακουνήσει στα τρυφερά «Πέτρινα ημερολόγια», επιλέγει την ηρωίδα της, την Ντέιζι, να γεννιέται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και μας αφήνει να τη γνωρίσουμε από εκείνη τη στιγμή έως το θάνατό της, το 1990.

Η Ντέιζι είναι καρπός του έρωτα δύο ανθρώπων αταίριαστων μεταξύ τους. Χάνει τη μάνα της στη γέννα και μεγαλώνει στα χέρια μιας γειτόνισσας μέχρι τα 11 της, όταν και για πρώτη φορά συναντά τον πατέρα της. Ένα νέο επαγγελματικό του βήμα τον οδηγεί σ’ άλλη πολιτεία και αυτή τον ακολουθεί. Σύντομα, έρχεται στη ζωή τους ο πλούτος, καλύτερα σχολεία για την ίδια και ένας κύκλος γνωριμιών που την οδηγεί σ’ ένα γάμο που συζητιέται πολύ.

Χρόνια αργότερα οι συνθήκες την αναγκάζουν να φύγει ένα μακρινό ταξίδι που της χαρίζει έναν δεύτερο γάμο, τρία παιδιά και μια ζωή όπως την ονειρεύτηκε. Λατρεμένη ενασχόλησή της ο κήπος της, ένα χόμπυ που τη βοηθά ακόμη και στην περίοδο της χηρείας της. Όχι μόνο απαλύνει το πένθος της αλλά της δίνει, για πρώτη φορά, την ευκαιρία να εργαστεί.

Έτσι, ακολουθούν δέκα πολύ πετυχημένα και δημιουργικά χρόνια. Η απόλυσή της γίνεται με άσχημο γι’ αυτήν τρόπο και την οδηγεί στην κατάθλιψη. Παράλληλα, τα παιδιά μεγαλώνουν, φεύγουν κάνουν δικά τους παιδιά και λίγο πριν το γήρας χτυπήσει την πόρτα της, η Ντέιζι όχι μόνο ταξιδεύει πολύ αλλά φροντίζει να έχει έντονη κοινωνική ζωή.

Στο τελευταίο κεφάλαιο, εκεί όπου η ίδια αναμετριέται με την αρρώστια και τον θάνατο, απολαμβάνουμε τη σφραγίδα της στη ζωή και στη ζωή των παιδιών της.

Η Σίλντς δίνει φωνή σ’ όλους όσοι περιβάλλουν την ηρωίδα της και μέσα από ένα ψηφιδωτό μαρτυριών μάς βοηθά να συνθέσουμε το προφίλ της Ντέιζι.

Γνωρίζουμε μια γυναίκα που δεν άκουσε ποτέ «σ’ αγαπώ», που κανείς δεν της έμαθε να εκφράζει τα συναισθήματά της, να διεκδικεί τα όνειρά της, την απόλαυση στη σεξουαλική της ζωή αφού από συστολή δεν καταφέρνει ποτέ να μιλήσει γι’ αυτό με τις φίλες ή τον άντρα της. Μοναδική επιλογή της στάθηκε ο γάμος και τα παιδιά που, βέβαια, μεγαλώνοντας θεωρούν πως η μητέρα τους ξόδεψε άδικα τη ζωή της.

Τελικά, πώς μπορεί να ένιωθε η Ντέιζι; Πρόλαβε να χορτάσει τη ζωή; Βρήκε αυτά που λαχταρούσε; Αυτές τις γλυκόπικρες ανησυχίες και άλλες πολλές μας αφήνει να αναλογιστούμε η Σίλντς, στο βραβευμένο με Pulitzer (1995) βιβλίο της.

Μας προτείνει να δούμε τη ζωή σαν ασβεστόλιθο και να πελεκήσουμε προς όποια πλευρά θέλουμε. Υπάρχει επιλογή, αρκεί να σταθούμε δίπλα στην κάθε γυναίκα με αλληλεγγύη στις αποφάσεις της, να κρατήσουμε και εμείς τον πόνο και τη ντροπή, αν υπάρξει χέρι που θα σηκωθεί να τσακίσει την ψυχή, το σώμα και τα όνειρά της γιατί απλά, όπως λέει Σιμόν Ντε Μποβουάρ, «δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι».

ΠΕΤΡΙΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ/CAROL SHIELDS
Μετάφραση: Άγγελος Αγγελίδης & Μαρία Αγγελίδου /Εκδόσεις: GUTENBERG