Η Αγγελική Δημουλή γεννήθηκε στο Μοσχάτο, το 1980. Εργάζεται στην Αθήνα ως φιλόλογος. Διδάσκει, επίσης, ελληνικά σε μετανάστες. Είναι ποιήτρια και μεταφράστρια. Με την πρώτη της ποιητική συλλογή Έρδυλον (εκδόσεις Ποιήματα των Φίλων 2011) συμμετείχε στο 1ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών του Ε.ΚΕ.ΒΙ. Το ποίημά της Λόγια κεχριμπάρι ήταν η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στις εκδηλώσεις της Ρίγας ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 2014, και το οποίο επίσης μελοποιήθηκε και κυκλοφόρησε σε ψηφιακό δίσκο.

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, στα μαλτέζικα, στα ουκρανικά, στα σλοβένικα, στα ουγγρικά και σε άλλες γλώσσες. Αρθρογραφεί τακτικά σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, κρατώντας τα τελευταία χρόνια σταθερή στήλη με τίτλο «Διακοπές στην ποίηση» στο περιοδικό Vakxikon.gr.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις ομώνυμες εκδόσεις, η δεύτερη ποιητική της συλλογή Τα ετερόφωτα, τα οποία παρουσιάστηκαν στο βιβλιοπωλείο Σπόρος, στην Κηφισιά, τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου.

Μιλήστε μας για τo τελευταίο σας βιβλίο, «Τα ετερόφωτα» και για τις άλλες σας εκδοτικές συμμετοχές…

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις αρχές του Οκτώβρη από τις εκδόσεις Vakxikon.gr Πρόκειται για μια συλλογή με την αρχετυπική έννοια της λέξης, δηλαδή, τα ποιήματα άπτονται ενός κοινού άξονα· εκείνου της αδυναμίας των σωμάτων (με την ευρεία έννοια του όρου) να υπάρξουν μόνα τους και της διαρκούς ανάγκης τους να λαμβάνουν στήριξη και φως από εναλλακτικές πηγές-σώματα. Έτσι, ο χρόνος μπορεί και λαμβάνει φως απ’ τη μνήμη, η πόλη απ’ τις περιπλανήσεις μας, οι ποιητές απ’ τις λέξεις τους, οι απόκληροι απ’ όσους επιλέγουν να προσφέρουν.

Τους τελευταίους μήνες έχω μεταφράσει επίσης, από την αγγλική γλώσσα, το βιβλίο του ποιητή Αντώνη Βερούχη, Τα χρόνια της κρίσης (εκδόσεις Vakxikon.gr) και έγραψα το επίμετρο σ’ ένα πολύ ιντριγκαδόρικο θεατρικό κείμενο, της Στέργιας Κάββαλου, Άλκηστις-ο μονόλογος της εξώπορτας (εκδόσεις Vakxikon.gr).

Συμμετείχα επίσης, με το ποίημά μου, Λόγια Κεχριμπάρι, στο διεθνές πρότζεκτ Ο δρόμος του κεχριμπαριού που παρουσιάστηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ρίγας. Το ποίημα μελοποιήθηκε από την Gudenga Smite και τραγουδήθηκε από την Εθνική χορωδία της Λετονίας.

Πώς αναζητάτε την έμπνευση μες στα χρόνια της κρίσης;

Όπως την έβρισκα και πριν την κρίση· παρατηρώντας, κρίνοντας και ερμηνεύοντας όλα όσα η πραγματικότητα και τα βιώματά μου μού προσφέρουν ή μου επιβάλλουν. Κάθε εποχή, έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορούν να προβληματίσουν, να εμπνεύσουν, να ενθαρρύνουν ή να αποθαρρύνουν έναν άνθρωπο είτε είναι καλλιτέχνης είτε όχι.

Ποια είναι η σχέση σας με τη λογοτεχνία;

Σχέση εκμετάλλευσης. Την αποδομώ, τη βασανίζω, την μαθαίνω και με μαθαίνει. Κι εκείνη πάντοτε απλόχερα μου δίνεται χωρίς δυστροπίες. Γι’ αυτό και όλες μου οι σπουδές και στην Αθήνα και κυρίως στο Παρίσι, στράφηκαν γύρω απ’ αυτή. Μια απόπειρα να καθησυχάσω το ‘’ τέρας’’ των λέξεων μέσα μου.

Μπορεί ένα καλό βιβλίο να «σώσει» την ψυχή μας;

Να τη σώσει από τι; Νομίζω ότι ένα καλό βιβλίο μπορεί να κάνει το μυαλό μας να ξεχάσει τη θνητότητα και ταυτόχρονα να βρίσκει τρόπους να επιβιώνει όταν η γνώση αυτή επανέρχεται. Ευτυχώς που υπάρχουν καλά βιβλία σε όλες τις γλώσσες  και μπορούμε να ακολουθούμε τη διδικασία του διαβάζειν  εις το διηνεκές.

Τα επόμενα εκδοτικά σχέδιά σας;

Σε βάθος χρόνου η επόμενη ποιητική συλλογή. Ολοκληρώνω επίσης ένα παιδικό βιβλίο με θέμα τη μετανάστευση. Το αμεσότερο πλάνο είναι η συμμετοχή μου σε μια διεθνή ανθολογία ποίησης που ετοιμάζεται από το Σλοβένικο Κέντρο Βιβλίου.