Η Παναγιώτα Παρασκευοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Με σπουδές στη μετάφραση και τη διερμηνεία στο Πανεπιστήμιο Marc Bloch του Στρασβούργου και την ικανότητα να μιλά επτά γλώσσες, ήταν ζήτημα χρόνου για την ίδια να ασχοληθεί και με τη συγγραφή βιβλίων. Έχει στο ενεργητικό της μυθιστορήματα, παιδικά παραμύθια και ποίηση, ενώ το 2015 τιμήθηκε με έπαινο στον πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης που προκήρυξε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης, με θέμα το κατοχικό εβραϊκό ολοκαύτωμα. Το TVXS.gr μίλησε μαζί της με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα, «Η ζωή μου τη δεύτερη φορά».

-Σπουδάσατε μετάφραση και διερμηνεία στο Πανεπιστήμιο Marc Bloch. Πώς πήρατε την απόφαση να κάνετε το επόμενο βήμα και να γράψετε εσείς αυτή τη φορά;
 
Έγραφα από πολύ μικρή, ακόμα και στους τοίχους του σπιτιού μου στα έξι μου χρόνια. Δεν είχα σταματημό. Θυμάμαι την μητέρα μου να τρέχει από πίσω να καθαρίζει κι εγώ να γράφω ιστορίες. ‘Όταν μεγάλωσα λοιπόν, από το 1999 και μετά αποφάσισα να ασχοληθώ με την συγγραφή. Πρόκειται για ένα όνειρο ζωής, ένα είδος κάθαρσης που κρατάει την ψυχή μου και το πνεύμα μου ζωντανά.
 
-Έχετε γράψει ένα παιδικό παραμύθι, ποίηση και δύο μυθιστορήματα. Τι από τα τρία όμως είναι πιο κοντά σε εσάς και πόσο διαφορετική είναι η διαδικασία συγγραφής του καθενός από αυτά;
 
Το καθένα από αυτά έχει την δική του ομορφιά και διαφορετικότητα. Το παιδικό παραμύθι είναι εξίσου δύσκολο όσο και το μυθιστόρημα, καθώς τα παιδιά αποτελούν ένα απαιτητικό και αυστηρό κοινό. Για να προβείς λοιπόν σε κάτι τέτοιο πρέπει να μπεις στον κόσμο τους και να περπατήσεις μέσα από τα θέλω τους και τα όνειρά τους. Η ποίηση είναι μια ψυχοθεραπεία, εμένα μου έρχεται αυτόματα, δεν το ελέγχω. Κάθομαι κάπου, μου έρχεται κάτι, παίρνω ένα κομμάτι χαρτί και το γράφω. Αν δεν το κάνω, μπορεί να το ξεχάσω την αμέσως επόμενη στιγμή. Όλο αυτό όμως είναι μαγικό έτσι δεν είναι; Όσο για το μυθιστόρημα αυτό είναι ένα είδος γέννησης. Γεννάς, δημιουργείς τους ήρωές σου και ζεις μ αυτούς ακόμη και όταν εκδοθεί το μυθιστόρημα. Δεν σε αφήνουν και δεν τους αφήνεις ποτέ. Σαν να είσαι με το ένα πόδι στον δικό σου κόσμο και με το άλλο στον δικό τους. Από τη στιγμή της έκδοσης δε και μετά, νιώθεις μια εσωτερική αναταραχή, όπως ακριβώς και την στιγμή που πατήθηκε το τελευταίο πλήκτρο και γράφτηκε η λέξη «τέλος».
 
-Τι σας ενέπνευσε για τη συγγραφή του νέου σας βιβλίου «Η ζωή μου τη δεύτερη φορά»;

Ο έρωτας και η τεράστια δύναμή του. Οι κύκλοι που δεν κλείνουν ποτέ. Οι κύκλοι που πρέπει να κλείσουν. Όλοι οι έρωτες πρέπει να σωθούν. Ακόμη κι αυτοί που πιστέψαμε κάποτε ότι δεν άξιζαν.
 
-Πείτε μας μερικά λόγια για το βιβλίο.

Ο Δημήτρης και η Εμμέλεια προσπαθούν απεγνωσμένα να βγουν από έναν φαύλο κύκλο και να δημιουργήσουν μια πραγματική σχέση. Ο έρωτάς τους είναι από αυτούς τους αδηφάγους που σε εξουθενώνουν προτού καλά καλά αρχίσει. Ποια είναι όμως η  «πραγματική σχέση» που προσπαθούν να δημιουργήσουν; Αυτό που επιθυμεί η κοινωνία για εκείνους ή αυτό που χρειάζονται πραγματικά για να επιβιώσουν των συναισθημάτων τους; Και ποιο ρόλο παίζει το κάρμα σε όλα αυτά; Καθοδηγεί πράγματι τις ζωές τους;
 
-Θα βλέπατε μια θεατρική μεταφορά του βιβλίου σας, μιας που έχετε ασχοληθεί ενεργά με την παραγωγή στο χώρο;

Με μεγάλη χαρά, αλλά μεγάλο άγχος συγχρόνως. Προς το παρόν, περιμένω με αγωνία να δω την πορεία του στα βιβλιοπωλεία. Και στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τις εκδόσεις Κέδρος που με στήριξαν σ’ αυτό μου το εγχείρημα.
 
-Αυτή τη στιγμή δουλεύετε πάνω σε κάτι καινούριο, κι αν ναι, μπορείτε να μας πείτε μερικά λόγια για αυτό;

Εδώ και λίγες μέρες με τριγυρίζουν κάποιες ιδέες, αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα να μιλήσω γι αυτό.