Στη μεταπολίτευση, με την Ελλάδα ακόμα ρημαγμένη από τις πολιτικές διαφορές αλλά και τις κοινωνικές ανισότητες, τρεις φίλοι-ήρωες της καθημερινής ζωής κάνουν όνειρα-διαβατήρια για ένα καλύτερο μέλλον, τα οποία όμως χάνονται και σβήνουν αργά όσο οι ανθρώπινες σχέσεις δείχνουν τη διαστρεβλωμένη τους αντανάκλαση στον κόσμο που ζουν.

Στις Τρεις ευχές του Κώστα Γραμματικόπουλου, όλοι βγαίνουν από τον δρόμο τους και όλοι πρέπει να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Να τη δομήσουν και να την ξαναχάσουν σε συνεχόμενο στρόβιλο από συναισθήματα και χαοτικές ανθρώπινες σχέσεις.

Και μέσα σε όλα αυτά, ένας σαλός μαγικός βοηθός που γνωρίζει εξαρχής τι πρόκειται να γίνει. Ψυχανεμίζεται την αλήθεια και τολμά να τη φωνάξει. Αλλά σε μιαν Ελλάδα αποπροσανατολισμένη, τέτοιες αληθινές φωνές έχουν το μειονέκτημα να μην ακούγονται και να χάνονται.

Από την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας μας, η μόνη αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος κάθε άλλο παρά το τέλειο ον είναι της δημιουργίας. Τρωτός και αδύναμος, μαστίζεται από την καθημερινότητα και χάνεται πριν ξανασταθεί στα πόδια του και πριν χαθεί για μια ακόμη φορά με την πρώτη αφορμή.

Ο Κώστας Γραμματικόπουλος γεννήθηκε το 1962 και ζει στη Νίκαια. Το 2012, συνέγραψε το θεατρικό έργο Το τελικό λάθος με τον Χρήστο Βογιατζή. Aπό τις εκδόσεις Βακχικόν κυκλοφορούν τα βιβλία του: Νεκρό φιλί (ποίηση, 2015), Οι απόκληροι (νουβέλα, 2017) και Ζήτω ο άνθρωπος (θέατρο, 2018), Τρεις ευχές (μυθιστόρημα, 2019).

Τι  είναι εκείνο που σας  ωθεί να γράφετε;
Δύο  είναι  οι  λόγοι. Ο πρώτος η μεγάλη αγωνία μου για το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας . Ο δεύτερος λόγος για να κατανοήσω και να διεισδύσω στα απόκρυφα της ανθρώπινης φύσης και επομένως να κατανοήσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Πόσο εύκολο η δύσκολο είναι για εσάς να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;
Το μεγάλο στοίχημα για ένα λογοτέχνη, είναι να θέλει να πει μια πρωτότυπη ιστορία.
Βέβαια  όλα τα θέματα που προβληματίζουν την ανθρωπότητα έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί, αλλά σημασία έχει η ματιά που θα τα επεξεργαστεί ,ένας συγγραφέας.
Ο μεγάλος κίνδυνος για κάθε καλλιτέχνη(και κυρίως για τον συγγραφέα) είναι να μιμείται τον εαυτό του, να επαναλαμβάνεται. Αυτός είναι ο πνευματικός του θάνατος και είναι ένας κίνδυνος που τις περισσότερες φορές δεν είναι ορατός από τον ίδιο.
Σε ότι με αφορά αυτή είναι η δυσκολία μου. Να μην επαναλαμβάνομαι. Όταν βρω ένα θέμα που θα με συγκινήσει και ήρωες δυνατούς και στέρεους και όχι χάρτινους και προσχηματικούς ,όπως συμβαίνει συχνά στις μέρες μας, τότε η ‘’έμπνευση’’ έρχεται απρόσκλητη και καλοδεχούμενη και η διαδικασία της γραφής είναι ευχάριστη και ρέουσα.
Από την άλλη μεριά ,η ποίηση επειδή είναι συμπυκνωμένη γνώση ,αφού μέσα σε λίγους στίχους πρέπει να εκφράσεις ένα ολόκληρο σύμπαν, είναι το δυσκολότερο λογοτεχνικό έργο. Η ποίηση είναι πόνος και ο πεζός λόγος χαρά (εννοώ την συγγραφή).

Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου διάβαζα. Για μένα ήταν ένα φωτεινό παράθυρο στον κόσμο, αλλά και μια ενδοσκόπηση στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής .Αγαπούσα από έφηβος την κλασσική λογοτεχνία και την αγαπώ ακόμα.
Κυρίως την γαλλική και ρώσικη μυθιστοριογραφία . Συγγραφείς όπως ο Τολστόι , ο Ντοστογιέφσκι και ο Τουργκένιεφ από την μια πλευρά ,ο Μπαλζάκ ,ο Σταντάλ, ο Ουγκώ από την άλλη, με συγκινούσαν βαθιά. Η μεγάλη διαφορά όλων αυτών των μεγάλων συγγραφέων από όλους τους υπόλοιπους ,είναι η σκέψη ,ο στοχασμός.
Ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι πρωτογενή σκέψη παράγουν μόνο οι σοφοί και οι φιλόσοφοι.
Όλοι οι άλλοι άνθρωποι αυτό που κάνουν είναι να αναπαράγουν σκέψεις και απόψεις άλλων.
Όσον αφορά την ποίηση, συγκλονίστηκα με τα ‘’ Άνθη του κακού του Μπωντλέρ’’.
Εντυπωσιάστηκα από το βάθος και τον στοχασμό του ποιητή ,τον λυρισμό και την λογοτεχνική του γραφή Από τους έλληνες ποιητές με κέρδισε ο Τάσος Λειβαδίτης ,για την απλότητα και την ευαισθησία των στίχων του.

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας ;Συναίσθημα η λογική και γιατί;
Στην ποίηση μου το συναίσθημα είναι ο βασιλιάς και η λογική ο υπηρέτης του.
Στα πεζά μου έργα, ενώ διαπνέονται από ένα έντονο συναισθηματισμό ,εν τούτοις  περικλείονται μέσα σε μια τετράγωνη ,στέρεη λογική.
Η ανάπτυξη των θεμάτων είναι συγκροτημένη και δομημένη με την παραμικρή λεπτομέρεια.
Χωρίς να το συνειδητοποιήσω προσπάθησα όταν έγραφα ,να συνταιριάξω, να ομονοήσω αυτές τις δύο ετερόκλητες δυνάμεις της ανθρώπινης φύσης , το συναίσθημα και την λογική. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα πλήρως. Ο αναγνώστης έχει το λόγο.

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας;
Αυτή  την εποχή κυκλοφορεί το μυθιστόρημά μου ‘’Τρεις ευχές’’ , με έντονο υπαρξιακό υπόβαθρο. Το έργο αναφέρεται στη δεκαετία του ’70 , μιας εποχής που αγγίζει τα όρια της απώλειας .
Είναι η ιστορία τριών φίλων . Τρεις νέοι ιδεολόγοι ,οραματιστές , γεμάτοι όνειρα και ιδανικά, που πιστεύουν βαθιά μέσα τους ότι μπορούν να αλλάξουν αυτή την κοινωνία. Το βιβλίο χαρτογραφεί την ελληνική κοινωνία λίγο μετά την μεταπολίτευση, μιλά για αξίες όπως η φιλία , η δικαιοσύνη ,η ελευθερία ,η κοινωνική ισότητα ,η αθωότητα , η αγάπη και ο έρωτας , που όμως ποδοπατούνται κάτω από την αμείλικτη και ατελή ανθρώπινη φύση.
Είναι ένα έργο τρυφερό και συνάμα σκληρό ,όπως άλλωστε είναι η ζωή και οι άνθρωποι.

Συγγραφέας γεννιέσαι η γίνεσαι;
Νομίζω και τα δύο. Ο συγγραφέας γεννιέται με το ταλέντο, αλλά δεν αρκεί.
Πρέπει να καλλιεργήσει το ταλέντο του και το κυριότερο να επιβληθεί σε αυτό διότι τις περισσότερες φορές ταλαντούχοι άνθρωποι καταπιέζονται απ’ αυτό με δυσάρεστα αποτελέσματα. Το ταλέντο υπερβαίνει την ανθρώπινη φύση τους ,τους καταδυναστεύει και τους συντρίβει.
Ο συγγραφέας οφείλει να μορφωθεί να έχει ευρυμάθεια και κλασσική παιδεία να έχει επιρροές και προσλαμβάνουσες από άλλους συγγραφείς , να ζήσει μέσα στην κοινωνία να την αφουγκραστεί και να νιώσει τον παλμό και τα προβλήματά της ,και να αποτραβηχτεί από αυτή όταν έρθει η ιερή στιγμή της συγγραφής.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας ,τι θα ήταν αυτό;
Να την επινοήσουμε και πάλι. Να επανέλθουμε στις αρχέγονες πηγές της λογοτεχνίας.
Το ποτάμι της λογοτεχνίας πηγάζει από την πηγή της αλήθειας και εκβάλει στην θάλασσα της ομορφιάς. Οφείλουμε να ζητήσουμε την αλήθεια και αφού την κατανοήσουμε να την εγκαταλείψουμε για πάντα. Μια άλλη αλήθεια μας περιμένει.
Επιστροφή στις ρίζες της λογοτεχνίας: την αλήθεια και την ομορφιά.

Όλο και περισσότεροι νέοι συγγραφείς εμφανίζονται στον ορίζοντα. Αν έπρεπε να συνομιλήσετε μαζί τους τι θα ήταν αυτό που θα τονίζατε περισσότερο;
Στο συγγραφικό πεδίο θα ήθελα να τους προτρέψω να πουν την αλήθεια τους άφοβα, όσο κόστος κι αν έχει το γεγονός αυτό, και στο λογοτεχνικό τους έργο να έχουν συνέχεια και συνέπεια.
Στο ανθρώπινο πεδίο να αποποιηθούν οτιδήποτε παρωχημένο , αναχρονιστικό και διεφθαρμένο υπάρχει στον κοινωνικό ιστό. Να απαρνηθούν την προηγούμενη γενιά που τόσα δεινά τους κληρονόμησε.

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Εδώ και αρκετούς μήνες ασχολούμαι με την συγγραφή κάποιων διηγημάτων με τον τίτλο ‘’Η ακοίμητη κοιλάδα’’. Θα είναι μια συλλογή με είκοσι περίπου διηγήματα και θα είναι αφιερωμένη σε ένα σπουδαίο συγγραφέα και ποιητή ,τον Έντγκαρ Αλαν Πόε  και αυτό γιατί ενώ ήταν ένα φωτεινό πνεύμα ,ένας μεγάλος λογοτέχνης ,εν τούτοις πέθανε φτωχός και αλκοολικός.