O Νάσος Αθανασίου γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα. Σπούδασε Εφαρμοσμένη Στατιστική και εργάζεται ως μαθηματικός στη Μέση Εκπαίδευση. Το βιβλίο Εν υπνώσει είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Vakxikon.gr (2015).

 
To βιβλίο του Νάσου Αθανασίου παρουσιάζεται το Σάββατο 27 Ιουνίου, στις 21.00, στο καφέ Soiree de Votanique, Καστοριάς 37 Βοτανικός. Θα μιλήσουν η δρ. Νομικής του Α.Π.Θ. Σοφία Γιοβάνογλου και η ποιήτρια Ειρήνη Καραγιαννίδου. Ποιήματα θα απαγγείλουν οι ηθοποιοί Αννίτα Καπουσίζη και Βασίλης Ζαϊφίδης.

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο… 
 
Το βιβλίο μου με τίτλο Εν Υπνώσει, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Vakxikon.gr είναι η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα. Αποτελείται από 21 ποιήματα, όλα εξ ‘ αυτών γραμμένα μέσα στο 2014. Η συλλογή είναι τρόπον τινά ιλιγγιώδης, γιατί προήλθε από μία εσωτερική μου ανάγκη την οποία δεν κατάφερα να παρακούσω. Πραγματεύεται έναν έρωτα, έναn θάνατο και μια αμνησιακή παιδική ηλικία.
 
Πώς αναζητάτε την  έμπνευση μέσα στα χρόνια της Κρίσης;

Δεν  νομίζω πως η έμπνευση και η κρίση είναι δύο έννοιες συνυφασμένες. Απλά η κρίση μάς έχει κάνει εσωστρεφείς και η εσωστρέφεια ομολογουμένως μπορεί να οδηγήσει σε κάτι τέτοιο. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε πει, πως σε έναν αληθινό ποιητή, η έμπνευση μπορεί να έρθει ακόμα και στο αποχωρητήριο. Θα συμφωνήσω, και με τη σειρά μου θα πω πως η έμπνευση είναι γυναίκα. Πρέπει  να την περιμένεις καρτερικά όταν αργεί και να την καλοσωρίζεις καχύποπτα μα και ευλαβικά όταν έρχεται.
 
Ποια είναι η σχέση σας με τη λογοτεχνία;

Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και πιο συγκεκριμένα με την ποίηση είναι κάπως παράξενη. Εγώ την ποίηση την άκουγα. Θυμάμαι από μικρός να ακούω με τις ώρες μουσική, από Μάνο Χατζιδάκι και  Ξαρχάκο μέχρι Rammstein και  Sepultura και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όλα αυτά τα ακούσματα και τις μελωδίες να τις μετουσιώνω σε στίχους  και κείμενα. Το διάβασμα ήρθε μετά, μέσα  στα πανεπιστημιακά μου χρόνια, εκεί που είχα και πολύ χρόνο να ψαχτώ και πιο εποικοδομητικά. Με τα βιβλία ήμουν πάντα αρκετά φοβικός. Κατά καιρούς παθαίνω κάποιες ποιητικές εμμονές και διαβάζω για μεγάλα διαστήματα έναν συγκεκριμένο ποιητή. Καταλύτης στο ποιητικό μου έναυσμα ήταν ο Κώστας Βάρναλης.
 
Μπορεί ένα βιβλίο να σώσει τη ψυχή μας;

Αν διαβάσει κανείς το Τυχεροί  Άτυχοι του Γρηγόρη Ξενόπουλου και τον Φύλακα στη Σίκαλη του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ  η ερώτηση νομίζω πως θα είναι πια ρητορική.
 
Τα επόμενα σχέδια σας;

Αρχικά να το χαρώ, να καταλάβω και εγώ ο ίδιος τι βγήκε από όλο αυτό, να υποστώ τις συνέπειες του και δευτερευόντως να καταλάβει και ο κόσμος λίγο καλύτερα τον Νάσο. Συγγραφικά, ετοιμάζω ένα βιβλίο με παιδικά παραμύθια.