Γιώργος Λίλλης, «Αρλεκίνος»

Κυρίαρχο υποκείμενο είναι το ποιητικό  εγώ  που ταυτίζεται με τον ποιητή. Μολονότι   το  αυτοαναφορικό  υποκείμενο   εντάσσεται   στον   σκηνικό   χώρο, αποκαλύπτει  έναν  υποκριτικό  εγωκεντρισμό  που μέσα στο   μονολογικό  ύφος προσφέρει ξεχωριστή θεατρική ζωντάνια. Το άτομο είναι μέλος της κοινωνίας και   της   φύσης   παρά   την   ένταξή   του   στο   ποιητικό   επίκεντρο.  

Η   συχνή   δε εμφάνιση   ενός   βουβού  δεύτερου ενικού  προσώπου   ενισχύει   την   κοινωνική διάσταση   της   ποιητικής   σύνθεσης,   ενώ   ο   θεατρικός  ψευδοδιάλογος υποστηρίζει   τη   θεατρικότητα   απορρίπτοντας   εκφραστικά   την  τριτοενική αφήγηση. Η  προφορικότητα  της   γλώσσας   του   με   την   κυριαρχία   ρημάτων   και ουσιαστικών   ή   προθετικών   συνόλων   ενισχύει   την   ανεμπόδιστη   κίνηση   του στίχου.

Ο ποιητής ταυτίζεται με τους ανθρώπους, το περιβάλλον, τη φύση και τα πράγματα, με τον πόνο τους και τις αγωνίες τους χωρίς να πολιτικολογεί. Έτσι, η φωνή του ως αυτοαναφορικό επίκεντρο με τη γλωσσική της αμεσότητα εκθέτει όσα έζησε ή παρατηρεί ο δημιουργός χωρίς να σταματά στο στενό του χώρο. Ένα αίσθημα  ήττας  και μία ήπια μελαγχολία μοιάζουν να απλώνονται στις σελίδες της συλλογής.

Η απογοήτευση όμως  αυτή  ισορροπεί πλήρως με την ζωηρή εικαστική και τη σκηνική παραστατικότητα, δίχως να κυριαρχεί εκείνη, μα αφήνοντας να επικρατήσουν οι αισθήσεις και το στοχαστικό συναίσθημα. Η ζωηρή εικαστική του μοιάζει να συνδέεται με την ποίηση της περιφέρειας, την   οποία   φαίνεται   να   αφουγκράζεται   χωρίς   όμως   να   υιοθετεί.  

Το φυσιολατρικό στοιχείο κυριαρχεί στην ποιητική του Λίλλη εκτεθειμένο με έναν τρόπο   αβίαστο.   Η  εικονοπλασία  όμως   δεν   “ντύνει”  μόνο  σκηνογραφικά  τον καμβά του, αλλά συμβάλλει στη διαμόρφωση του συναισθήματος μέσα από την υπερρεαλιστική φυσικότητά της.  Άλλωστε η πίεση του  Λίλλη  δεν είναι στενά ανθρωποκεντρική, μα βαθιά οικουμενική απλώνοντας στιχουργικά κλαδιά σε όλη την πλάση με μία αειφορική λογική συνύπαρξης.

Με την ασφάλεια της απόστασης ο Λίλλης ξεπερνά το στενά τοπικό και το επίκαιρο.   Συνδέει   το   υπαρξιακό   και   το   κοινωνικό   με   τη   δύναμη   μιας σκηνογραφικής εικαστικής μακριά από στεγανά συνθέτοντας την υπαρξιακή αγωνία   και   την   κοινωνική   κριτική   μέσα   σε   ένα   πρίσμα   υπερρεαλιστικού χειμαρρώδους λυρισμού.