«Αστερισμοί». Το έργο του Νικ Πέιν για τη γοητευτική θεωρία των παράλληλων συμπάντων και τις ανθρώπινες σχέσεις «κάνει στάση» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Οι δυο πρωταγωνιστές Στεφανία Γουλιώτη και Μάκης Παπαδημητρίου αλλά και ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μιλούν για το πολυσύμπαν της κβαντομηχανικής, για τον άνθρωπο όχι ως επίκεντρο του σύμπαντος αλλά ως μέρος ενός πολύπλοκου κόσμου και για τις χημικές αντιδράσεις στις ανθρώπινες σχέσεις. Της Νικολέττας Ρούσσου

Ads

 
«Οι αστερισμοί» είναι ένα έργο που βασίζεται στη θεωρία της κβαντομηχανικής για τα παράλληλα σύμπαντα, πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις στις διάφορες εκφάνσεις τους. Παράλληλες ιστορίες, εκδοχές της ιδίας πραγματικότητας ζωντανεύουν επί σκηνής, προσδίδοντας μια άλλη διάσταση στο τρόπο που αντιλαμβάνεται κανείς τον κόσμο.
 
Ένα φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι, μια θεωρητική φυσικός και ένας μελισσοκόμος γνωρίζονται, ερωτεύονται, χάνονται και επανασυνδέονται. Οι θεατές παρακολουθούν την ιστορία τους, όπως αυτή εκτυλίσσεται διαφορετικά σε παράλληλα σύμπαντα. Οποιαδήποτε επιλογή ή απόφαση που έχουν ή δεν έχουν λάβει, δεν μένει σε ένα υποθετικό επίπεδο, αλλά συνυπάρχουν σ’ένα πολύπλοκο σύστημα παράλληλων πραγματικοτήτων, φανερώνοντας το μεγαλείο ή την απόλυτη αδυναμία του ανθρώπου. Σύμφωνα και με την πρωταγωνίστρια του έργου, Στεφανία Γουλιώτη, που μίλησε στο tvxs.gr «η πρόκληση που είχαμε ήταν να αποφύγουμε την αναπαράσταση μιας θεωρίας που λέει ότι αν έκανα μια άλλη επιλογή θα συνέβαινε κάτι άλλο. Το έργο υποστηρίζει ότι όλες οι πιθανές επιλογές συνυπάρχουν ταυτόχρονα. Απλά εμείς αντιλαμβανόμαστε αυτό που είναι το πιο πιθανό να συμβαίνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι και οι υπόλοιπες πιθανότητες δεν υφίστανται…»
 
Τομή του έργου είναι η αρρώστια της γυναίκας, της Μάριαν, γεγονός που αλλάζει άρδην τις ισορροπίες στη ζωή του ζευγαριού. O σκηνοθέτης της παράστασης, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος εξηγεί: «ο συγγραφέας του έργου το έγραψε όταν πενθούσε για τον θάνατο του πατέρα του. Ωστόσο χωρίς να προσφέρει την κάθαρση μέσω του happy end ή ενός διδακτικού φινάλε, είναι στην ουσία ένα αισιόδοξο έργο, το οποίο φέρνει μια μοναδική γαλήνη και ηρεμία απέναντι σε αυτό που είναι ο θάνατος».
 
Το έργο μολονότι πραγματεύεται ένα θέμα πολύ δυσάρεστο και πολλές φορές ακατανόητο για την ανθρώπινη σκέψη, όπως είναι το τετελεσμένο του θανάτου, μέσω της θεωρίας των παράλληλων συμβάντων ξορκίζει τον φόβο μπροστά στην απώλεια. «…Αν και γνωρίζει ότι θα πεθάνει, η Μάριαν προσπαθεί να εξηγήσει στον σύντροφό της, ότι σε ένα άλλο σύμπαν είναι υγιής και ευτυχισμένη, πράγμα που μετριάζει την αγωνία και τη λύπη της για την σκληρή πραγματικότητα που ζει Αυτή η θεωρία σε κάνει να πιστεύεις ότι ο θάνατος είναι απλά ένα στάδιο, όχι κάτι το τελειωτικό. Πρόκειται στην ουσία για μια θεωρία που βάζει πιο ψηλά τον πήχη, μιλώντας για ένα σύμπαν, όπου ο άνθρωπος δεν είναι το επίκεντρο αλλά μέρος ενός πολύπλοκου κόσμου» λέει ανέφερε στο tvxs.gr o Μάκης Παπαδημητρίου.
 
Με βάση μια τόσο περίπλοκη θεωρία της φυσικής ο Νικ Πέιν προσπάθησε να δώσει θεατρική μορφή σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο δίλημμα, την επιθυμία να θυμόμαστε έναντι της ανάγκης να ξεχάσουμε. Αν και η επιστήμη και η τέχνη δεν έχουν προφανή σχέση, η τέχνη στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να αποδώσει πιο γλαφυρά τις θέσεις της φυσικής, και να τις μεταφέρει στο κοινό. Ο Μάκης Παπαδημητρίου, ο οποίος έχει σπουδάσει και φυσική εξηγεί «η τέχνη και η φυσική μπορούν να προσεγγίσουν τα ίδια θέματα αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η πρώτη με όρους πιο συναισθηματικούς και η δεύτερη με μαθηματικά και τύπους. Εντούτοις η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ πιο ακραία σε σχέση με τον τρόπο που τον αντιλαμβάνεται ένας φυσικός ή ένας καλλιτέχνης».
 
Στην ερώτηση αν δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν σε ένα ρεαλιστικό επίπεδο οι πρωταγωνιστές της παράστασης συμφώνησαν πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει και στη ζωή. «… Ακόμα και η συνύπαρξη αυτών των 2 ανθρώπων είναι μέρος της θεωρίας. 2 σωματίδια μεταξύ τους άσχετα, ξένα μάλλον, αλληλεπιδρούν με έναν τρόπο. Οπότε και η συνάντηση και η εξέλιξη της ιστορίας 2 ανθρώπων είναι η συνέχεια μιας χημικής αντίδρασης. Γίνεται και στην πραγματική ζωή, απλά μετά επιλέγεις αν θες να ζήσεις αυτή τη χημική αντίδραση ή κάποια άλλη…» τονίζει η Στεφανία Γουλιώτη.
 
Στο πολυσύμπαν της κβαντομηχανικής η συγκυρία είναι ταυτόχρονα λυτρωτική αλλά και αχίλλειος πτέρνα: είμαστε απεριόριστα αυτόνομοι, αλλά και τελείως ανίσχυροι. Ο θεωρητικός φυσικός Μπράις ΝτεΒιτ (Bryce DeWitt) είχε δηλώσει για την επικίνδυνη πολλαπλότητα του πολυσύμπαντος: «…Η ιδέα 10.100 και βάλε ατελών αντιγράφων του εαυτού μας που συνεχώς διασπώνται σε καινούργια αντίγραφα, μέχρι που γίνονται αγνώριστα, δεν συμβιβάζεται εύκολα με την κοινή λογική. Μιλάμε για την τέλεια σχιζοφρένεια…»

Info
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Κεντρική Σκηνή
Από 27/11/2013 μέχρι 13/4/2014
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15. Κυριακή 19:00.
Συμπαραγωγή με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου

Συντελεστές της παράστασης
 
Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Βίντεο – Εικαστικό περιβάλλον: Παντελής Μάκκας
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Στεφανία Γουλιώτη, Μάκης Παπαδημητρίου