Είδαμε την παράσταση «Υπόθεση Παραντάιν» (The Paradine Case) του Βρετανού συγγραφέα Robert Hichens σε μετάφραση-θεατρική διασκευή της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου και σκηνοθεσία του Αλέξιου Κοτσώρη στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα Θεματική ενότητα: Τα VINTAGE που Αγαπάμε

Το έργο
Η νουβέλα «Υπόθεση Παραντάιν» (The Paradine Case) του Βρεττανού συγγραφέα Robert Hichens, είναι ένα courtroom drama. Αν και είναι μυθοπλασία, οι πηγές αναφέρουν ότι ο πολυγραφότατος αυτός συγγραφέας, έγραψε το συγκεκριμένο έργο το 1933, επηρεασμένος από δύο σύγχρονές του υποθέσεις δολοφονιών. Ο Alfred Hitchcock μετέτρεψε το 1948, την Υπόθεση Παραντάιν, σε μια από τις πιο διάσημες δικαστικές ταινίες, με τον Gregory Peck και την Alida Valli.

Παρακολουθούμε την εξέλιξη της δίκης της κυρίας Παραντάιν, μιας πολύ όμορφης και αινιγματικής γυναίκας, η οποία κατηγορείται ότι δολοφόνησε με δηλητήριο τον τυφλό σύζυγό της. Ο δικηγόρος, που αναλαμβάνει την υπεράσπισή της, σίγουρος για την αθωότητά της, την ερωτεύεται παράφορα, και η υπόθεση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, καθώς όλα τα στοιχεία, οδηγούν το δικαστικό αυτό δράμα σε απρόοπτο τέλος.

https://www.youtube.com/watch?v=ARzLMHY11vk&feature=youtu.be

Η παράσταση
Συνήθως σε μια δίκη, οι θεατές δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο, πέρα από το ίδιο το γεγονός της δίκης. Στην Υπόθεση Παραντάιν, ο συγγραφέας Robert Hichens και η εξαιρετική μετάφραση και θεατρική διασκευή της Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου, μας δίνουν την ευκαιρία να γνωρίσουμε τα πρόσωπα που εμπλέκονται στην υπόθεση από πριν. Αυτό το τέχνασμα της μυθοπλασίας έχει ως αποτέλεσμα, σαν φτάσει η ώρα της δίκης και η σκηνή γίνει δικαστήριο, όλοι εμείς να έχουμε ήδη δικάσει ή αθωώσει την κατηγορούμενη, καθώς το ίδιο το θέμα των δυνάμεων του έρωτα και του θανάτου, ασκεί στους θεατές, ιδιαίτερη επιρροή, λόγω του αβυσσαλέου χαρακτήρα τους.

Είναι το ίδιον του ανθρώπου θαρρώ, να επιλέγει πάντα τη μεριά κάποιου και ανάλογα τα βιώματα και την κριτική του σκέψη, να «εμπλέκεται» με τις «υποθέσεις» γενικότερα και να γίνεται ο καθένας από εμάς δικαστής, δικηγόρος υπερασπίσεως ή κατήγορος, με τη σιγουριά που μας δίνουν τα στοιχεία, τα ντοκουμέντα που μας έχουν παρατεθεί.

Αν ήταν τόσο απλό όμως, και η συμπεριφορά των ανθρώπων ήταν άσπρο ή μαύρο, τότε δε θα υπήρχε ανάγκη δικαστηρίων και πόσο μάλλον δικαστών. Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για μια δολοφονία εκ προθέσεως, με δηλητήριο. Νομίζουμε λοιπόν, ότι ο συγγραφέας σ΄ αυτό το δικαστικό δράμα, στις πρώτες σκηνές της παράστασης, απλά μας συστήνει τους πρωταγωνιστές της δίκης που έπεται. Αν όμως ήταν αυτή η πρόθεσή του, δεν υπήρχε λόγος, να δούμε από τόσο κοντά την ψυχοσύνθεση των ηρώων, με καλά κρυμμένη αυτήν που μας ενδιαφέρει πιο πολύ, της κυρίας Παραντάιν.

Όσο εξελίσσεται η ιστορία, ανακαλύπτουμε ότι όλοι έχουν στις μεταξύ τους σχέσεις, άλλος πιο ανεπτυγμένο, άλλος λιγότερο, το ένστικτο του ερωτικού πάθους, που κινεί την υπόθεση διάχυτα, προς όλες τις κατευθύνσεις. ‘Ολοι επικαλούνται τον Έρωτα, όταν πρόκειται για «Εγκλήματα Ερωτικού Πάθους». Ο καθένας όμως είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Η παράσταση οφείλει να παρουσιάσει επί ίσοις όροις τα τεκτενόμενα. Κι αυτό πετυχαίνει η σκηνοθεσία του Αλέξιου Κοτσώρη. Δημιουργεί μια απόλυτα ισορροπημένη εικόνα, με την αποστασιοποιημένη, σχεδόν ψυχρή, εστέτ παρουσίαση της κοινωνίας των ανθρώπων, γύρω από την κυρία Παραντάιν, αλλά και την ίδια.

Τίποτα δεν προμηνύει, δεν υποψιάζει τον θεατή για τη συνέχεια .Με την ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ, το κατάλευκο αστικό σκηνικό με υπογραφή Alkot, δημιουργεί μια μινιμάλ εικόνα, χωρίς σαφείς αναφορές χώρου και τόπου. Τα αψεγάδιαστα κοστούμια της Nora Ponti, η πρωτότυπη μυστηριακή μουσική του Φάνη Κακοσαίου, η επιμέλεια κίνησης του Χρήστου Νικολάου, ιδιαίτερα στην συμβολική χορογραφία της έναρξης και οι μοντέρνοι φωτισμοί του Αλέξανδρου Πολιτάκη, ακολουθούν άριστα τη σκηνοθετική γραμμή με βοηθό σκηνοθέτη τον Αριστείδη Βέβη και όλα μαζί δημιουργούν την ηρεμία πριν την καταιγίδα.

Ο χώρος πρωτοστατεί μέσω της αντίθεσης της κατάστασης των ηρώων. Η σκηνοθεσία, όσο ο χρόνος προς τη δίκη πλησιάζει, επιτρέπει καθένας από τους ρόλους να «ξεβράσει» πάνω στη σκηνή το μέσα του. Πού μπορεί να φτάσει η εμμονή του ερωτικού πόθου. Πόσο κοντά βρίσκονται όλοι στο να εγκληματίσουν για χάρη του ερωτικού τους πάθους. Γιατί παγιδεύονται οι άνθρωποι στα ένστικτά τους. Το πραγματικό, το συμβολικό, το φαντασιακό, η αντίσταση, η μεταβίβαση, ο ναρκισσισμός, η επιθυμία, η αγάπη, το μίσος, όλα αποκαλύπτονται πριν τη δίκη, από ένα καστ ηθοποιών που έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασης της Υπόθεσης της κυρίας Παραντάιν. Την υπερασπίζονται ως ρόλοι διότι στην πραγματικότητα υπερασπίζονται τον εαυτόν τους, τα δικά τους συναισθηματικά αδιέξοδα.

Σ΄αυτό το δικαστικό δράμα δεν ισχύει το άρθρο 11 «Αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου». Όλοι είναι ένοχοι, διότι όλοι, με κάποιο τρόπο, εμπλέκονται στη δίνη ΄της ζήλιας , της προδοσίας, της εμμονής, του δικού τους ερωτικού αντικειμένου του πόθου τους. Όλοι έχουν άλλοθι. Και όλοι και όλα εξαρτώνται από την κυρία Παραντάιν. Η Μαρίνα Παντελάκη, δημιούργησε μια σαγηνευτική femme fatale, δυναμική και απόμακρη στο πρώτο μέρος αλλά βαθιά συναισθηματική κι ανθρώπινη στην απολογία της.

Ο Γιώργος Λουράκης, μάς έδωσε όλη τη γκάμα των συναισθημάτων που χαρακτηρίζουν την κατάσταση του ανθρώπου, που προοδευτικά αυτοκαταστρέφεται στο όνομα όποιας εμμονής. Ο Στέφανος Κακαβούλης, εξαιρετικός ως πρόεδρος δικαστηρίου και ο Βαγγέλης Μάγειρος, ως δικηγόρος της κυρίας Παραντάιν υπογράμμισαν με την υποκριτική τους τα σημαντικά στοιχεία της υπόθεσης.

Ο Θάνος Κρομμύδας, ως ακόλουθος του Συνταγματάρχη Παραντάιν κατά τη διάρκεια της δίκης, λαμβάνει απρόοπτα πρωταγωνιστική θέση στην Υπόθεση Παραντάιν, δίνοντάς μας με υποκριτική μαεστρία, τη διφορούμενη προσέγγιση του πόθου και της δικής του εμμονής, που τον κρατούσε τόσα χρόνια πιστό δίπλα στον Συνταγματάρχη. Ο Απόστολος Μαλεμπιτζής, ιδιαίτερα στον μονόλογό του με καβαφικό ερωτισμό μας συγκίνησε. Η Φωτεινή Τεντολούρη, ως σύζυγος του δικηγόρου της κυρίας Παραντάιν ,κατέθεσε έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα επί σκηνής και η Ηλέκτρα Μαγγίνα ως Γκαίη, μας εντυπωσίασε με την εσωτερικότητά της και τις συναισθηματικές της μεταπτώσεις.

Όλοι οι ερμηνευτές, μέσα στις δικές τους στιγμές, μας δίνουν την αλήθεια των ρόλων τους. Μήπως ακόμα και το θύμα, ο κύριος Παραντάιν δεν έζησε κατευθυνόμενος από τον πόθο του; Τυφλός δεν ήταν μόνο ο Συνταγματάρχης. Όλοι είναι τυφλοί από τις εμμονές τους. Όταν φτάνει η ώρα της δίκης, γνωρίζουμε πως όποια και να είναι η έκβαση , οι ήρωες έχουν καταστραφεί. Αθώα ή ένοχη η κατηγορούμενη δεν κάνει διαφορά. Ο «Έρως ανίκατε μάχαν» μπορεί να υφίσταται, αλλά τα αρχέγονα ένστικτά μας, δεν είναι ακαταμάχητα πια. Πώς θα τα διαχειριστούμε, είναι ευθύνη δική μας. Κι αν δεν μπορούμε, υπάρχει πάντα το ντιβάνι του ψυχοθεραπευτή.

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Μαρίνα Παντελάκη, Φωτεινή Τεντολούρη, Ηλέκτρα Μαγγίνα, Βαγγέλης Μάγειρος, Γιώργος Λουράκης, Στέφανος Κακαβούλης, Απόστολος Μαλεμπιτζής, Θάνος Κρομμύδας

Αγγέλων Βήμα – Τόπος Συνάντησης Ανατολής-Δύσης Α.Μ.Κ.Ε

Διεύθυνση: Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια (πίσω από το Εθνικό Θέατρο Τσίλλερ)

Πληροφορίες-Κρατήσεις 210-5242211

Παραστάσεις: Σάββατο στις 21:00 & Κυριακή στις 18:00

Διάρκεια: 105 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 16 Ευρώ (Κανονικό), 12 Ευρώ (Μειωμένο), 5 Ευρώ (Ατέλεια)

Αγορά εισιτηρίων: www.more.com/theater/ypothesi-parantain/

www.aggelonvima.gr, και στο ταμείο του θεάτρου