Είδαμε την παράσταση «Ιππόκαμπος»  σε κείμενο – σκηνοθεσία Θύμιου Διαμάντη , Κώστα Κουτρούλη, από την Ομάδα Θεάτρου Ε.Α.Ν.  που παρουσιάζεται για 2^η χρονιά στον Χώρο Κ4. Μια παράσταση – καθρέφτης του σύγχρονου  ποιοτικού ελληνικού θεατρικού  «γίγνεσθαι».

Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός. Αναπνέει, τρέφεται , αναπαράγεται και γενικά έχει όλα τα χαρακτηριστικά των έμβιων όντων. Ως εκ τούτου γερνάει. Με ένα εντελώς μοναδικό τρόπο, κάθε φορά που αρχίζουν τα σημάδια της παρακμής του να γίνονται ορατά και όλοι να ανησυχούν, κυρίως οι εκάστοτε «ειδήμονες», για το «μέλλον» του ή για την «κατάντια» του, έρχεται ο καινούριος άνεμος γραφής, σκηνοθεσίας, υποκριτικής και το θέατρο πάλι αναζωογονείται  και συνεχίζει πιο δυνατά από πριν να «θεραπεύει» τις ψυχές μας. Η παράσταση «Ιππόκαμπος»  σε κείμενο – σκηνοθεσία Θύμιου Διαμάντη , Κώστα Κουτρούλη, από την Ομάδα Θεάτρου Ε.Α.Ν.  είναι η αναζωογόνηση. Είναι από τις παραστάσεις,  που έχει ανάγκη το θέατρο, για να σταματήσει το « μη αναστρέψιμο γήρας», όπως λένε όσοι με κάποιο τρόπο δεινοσαυρίζουν ή στρουθοκαμηλίζουν γύρω από την ποιότητα της νέας γενιάς καλλιτεχνών. Η νέα γενιά δημιουργών  βρίσκει τρόπους, να ξεπερνά τα όποια εμπόδια των «κεκλισμένων των θυρών» θεαμάτων και να  βροντοφωνάζει  ηχηρά «παρών».

Το έργο

«Όταν πιστεύουμε σε κάτι ανύπαρκτο με πάθος, τελικά το δημιουργούμε. Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν το ποθήσαμε αρκετά.» Τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη αποτυπώνουν τη δύναμη του έρωτα και της αγάπης, που αλλάζει το σύμπαν, που όλα τα κερδίζει, που όλα τα μπορεί και τα αντέχει, αν υπάρχει το πάθος γι΄ αυτήν. Αποτυπώνουν όμως και τη δύναμη της λήθης  του έρωτα και της έλλειψης της όποιας αγάπης θεωρούσαμε ως πραγματική, αλλά χάθηκε , ακριβώς γιατί μόνοι μας την είχαμε δημιουργήσει, και στην πραγματικότητα ή ποτέ δεν υπήρξε ή ποτέ δεν την ποθήσαμε αρκετά, ώστε να ζήσει. Η  παράσταση «Ιππόκαμπος» στο χώρο Κ4, αρχίζει την αφήγηση της λίγο πριν την καταστροφή των συναισθημάτων, λίγο πριν η λήθη τα περάσει όλα στην λησμονιά. Η αγάπη που έρχεται σαν κύμα, σβήνει σαν ίχνος στη βρεγμένη άμμο. Πολλή πικρία και γιατί αναπάντητα κουβαλούν όλοι μέσα στο μονοπάτι των προσωπικών τους σχέσεων, μετά το χωρισμό. Σκληρή πραγματικότητα μάς προσγειώνει, όταν συνειδητοποιούμε ότι ο σύντροφός μας δεν είναι ο εαυτός μας. Ο Δημήτρης και η Βερόνικα είναι οι ήρωες του έργου. Δύο άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν και πια δεν είναι μαζί. Όμως ο καθένας κουβαλά μέσα στον «Ιππόκαμπο» του μυαλού του, ένα κομμάτι από τον άλλον. Οι κοινές αναμνήσεις έρχονται μπροστά και τους αναγκάζουν να δουν την αλήθεια της αγάπης που κάποτε έζησαν , πριν την αφήσουν πίσω, πριν την ξεχάσουν για πάντα.  Υπάρχει λόγος, αν αυτό που ζήσαμε δεν σβήνει από το μυαλό μας. Υπάρχει λόγος, αν τελικά, όταν έχουν όλα  σβηστεί από το χρόνο , το όνομα του ανθρώπου που αγαπήσαμε, έρχεται και ξανάρχεται στη σκέψη μας. Ίσως να μην έχουν όλα τελειώσει κι ο χρόνος από «τιμωρός» γίνει «λυτρωτής» και μας δώσει μία δεύτερη ευκαιρία.

Η παράσταση

Η παράσταση  «Ιππόκαμπος» σε κείμενο – σκηνοθεσία Θύμιου Διαμάντη, Κώστα Κουτρούλη, από την Ομάδα Θεάτρου Ε.Α.Ν. (Ελεύθεροι Αυτοσχέδιοι Ναυαγοί) που παρουσιάζεται για 2^η χρονιά στον Χώρο Κ4, πραγματεύεται τη δύναμη των αναμνήσεων  ενός ζευγαριού μέσα στο χρόνο και την πάλη τους να συγκρατήσουν  τις κοινές τους  αναμνήσεις. Οι ήρωες της πρωτότυπης αυτής αυτοσχεδιαστικής γραφής, δεν είναι άλλοι,  παρά ο καθένας από μας, που κάποια στιγμή, συνειδητοποιήσαμε ότι  «ο μεγάλος έρωτας της ζωής μας», ο «πολλά υποσχόμενος και γεμάτος προσδοκίες έρωτας»,  μεταμορφώθηκε σε μια κουκίδα αναμνήσεων μέσα στο μυαλό μας, στην  περιοχή του ιππόκαμπου, που εδρεύει πίσω χαμηλά στον εγκέφαλό μας και ελέγχει τη μνήμη μας.  Ο ιππόκαμπος του εγκεφάλου ελέγχει το κέντρο της μνήμης. Ονομάστηκε έτσι επειδή το σχήμα του μοιάζει με τον θαλάσσιο οργανισμό. Είναι υπεύθυνος για την κωδικοποίηση, την «αποθήκευση» αλλά και τη «διαγραφή» της μακροπρόθεσμης μνήμης του ανθρώπου. Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα φυλογενετικά τμήματα του εγκεφάλου και αποτελεί μέρος του μεταιχμιακού συστήματος. Μεταφέρει πληροφορίες όσο μακρινές κι αν είναι. Αλλά και κοντινές.

Ξεκινώντας λοιπόν από αυτήν την αντικειμενική επιστημονική γνώση, οι συγγραφείς της παράστασης Θύμιος Διαμαντής και Κώστας Κουτρούλης, δημιούργησαν ένα φανταστικό σύμπαν. Μέσα σ΄ αυτό τοποθετούνται άχρονα  οι ήρωές μας. Χωρίς άλλες παράπλευρες καταστάσεις, ανιχνεύουν τα συναισθήματα που είχαν βιώσει κάποτε , όταν ο έρωτας τους είχε ενώσει και η αγάπη, τούς είχε κρατήσει μαζί, για όσο την ένιωθαν. Μέσα σ΄αυτήν την χωροχρονική «κάψουλα», ο Δημήτρης κι η  Βερόνικα, εγκλωβισμένοι, πρέπει όχι μόνο να ανασύρουν από το υποσυνείδητό τους τις κοινές τους αναμνήσεις, αλλά  υποχρεούνται να το πράξουν γρήγορα, καθώς ο χρόνος περνά και οι αναμνήσεις σβήνουν. Το δύσκολο παρόν της σχέσης τους, είναι μη αναστρέψιμο. Ο χρόνος έχει αποφασίσει ότι οι αναμνήσεις τους θα διαγραφούν. Υπαίτιοι είναι οι ίδιοι, καθώς κατά τη διάρκεια της κοινής τους ζωής δεν προστάτεψαν την αγάπη, που τους είχε δοθεί απλόχερα. Από το ίδιο το θέμα λοιπόν του έργου, κατανοούμε τη δύναμη της παράστασης. Μέσα από τον αυτοσχεδιασμό, δημιουργήθηκε όχι μόνο το φανταστικό σύμπαν των ρόλων επί σκηνής, αλλά και το σύμπαν των θεατών, που την βιώνουν. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο στοίχημα που καταφέρνει να κερδίσει η παράσταση.

Η παράσταση Ιππόκαμπος «μοσχοβολάει» θέατρο. Με πάρα πολύ απλά σκηνικά, με κοστούμια καθημερινά, και χωρίς καθόλου «δεκανίκια» τεχνολογικά, μας προσφέρει ένα τόσο συγκινητικό έργο, με δύο ηθοποιούς που «ακουμπούν» ο ένας στον «άλλον», «κουμπώνουν» επί σκηνής και ερμηνεύουν για μας, τους ρόλους της δικής μας  ζωής . Μας αφορά στο έπακρον το έργο. Η αιώνια διαμάχη του έρωτα και του χρόνου. Του πόνου, του ερωτικού αποχωρισμού, της απώλειας της αγάπης, της απόρριψης, της μοναξιάς, της άρνησης, της ζωής χωρίς αγάπη. Τα συναισθήματα  όλα περνούν  μέσα από το έργο του  Θύμιου Διαμάντη  και Κώστα Κουτρούλη. Μέσα από φόρμες αυτοσχεδιαστικές  όλοι οι συντελεστές της παράστασης καταφέρνουν να μας δώσουν τη μία αλήθεια που έχουμε ανάγκη. Έχουμε ανάγκη να ξέρουμε αν υπάρχει  ελπίδα σε μια σχέση που έχουν σβηστεί οι αναμνήσεις της. Ο χρόνος για όποιο λόγο, σε άλλους πιο γρήγορα σε άλλους πιο αργά, αφήνει σημάδια. Η παράσταση  «Ιππόκαμπος» σε σκηνοθεσία του  Θύμιου Διαμάντη  και Κώστα Κουτρούλη με το σκηνογραφικό εύρημα  των λαμπτήρων, παρουσιάζει με υπέροχο  συμβολικό τρόπο  την απώλεια της μνήμης του έρωτα που υπήρξε. Όπως σβήνει ο  λαμπτήρας, έτσι χάνεται και η ανάμνηση για ό,τι ζήσαμε. Με την  πρωτότυπη μουσική και την επί σκηνής παρουσία του Βασίλη Ράλλη και την επιμέλεια κίνησης της Εύης Τσακλάνου  οι  ηθοποιοί Βερόνικα Μπακόλα και Δημήτρης Μπούρας, σε κάθε ανάμνηση που ζουν ως ρόλοι , μας ταξιδεύουν στις δικές μας αναμνήσεις και στα δικά μας, μικρά ή μεγάλα λάθη  στις σχέσεις μας.

Η φυσικότητα που υποδύονται τις καταστάσεις είναι αξιομνημόνευτη, καθώς αυτές οι καταστάσεις μπορεί να είναι οικείες, αλλά όταν η μία διαδέχεται την άλλη , καθίστανται υποκριτικά πολύ δύσκολες, λόγω των μεγάλων μεταπτώσεων που έχουν οι σκηνές. Χωρίς αυτήν την εξαιρετική επικοινωνία των ηθοποιών, το δέσιμο του ζευγαριού επί σκηνής, που απολαύσαμε , όλο το οικοδόμημα του  συγκεκριμένου έργου, που στηρίζεται στις ρεαλιστικές καταστάσεις των ηρώων,  δεν θα είχε καταφέρει να μας αγγίξει. Το σουρεαλιστικό τοπίο που τοποθετούνται οι καταστάσεις υπογραμμίζει ακριβώς τη δύναμη τους. Ο εξωγήινος που τους δημιουργεί το σύμπαν της επικοινωνίας τους , μια αφορμή , για το ξεδίπλωμα όλου αυτού του άπειρα δυνατού συναισθηματικού τους κόσμου, που μας καταθέτουν με τέτοια παρρησία.

Μια παράσταση καθαρή , ανοιχτή , ποιητική. Σ΄έναν χώρο, έξω από τους συνηθισμένους, καινούριο, πολλά υποσχόμενο. Γιατί τους χώρους της τέχνης τους κάνουν οι άνθρωποι και οι δημιουργίες τους. Και το κοινό, βρίσκει πάντα τον δρόμο του προς τους χώρους ειλικρινούς δημιουργικής κατάθεσης. Ό,τι κι αν παίζει στην TV, ό,τι κι αν δείχνει το «φουβου», ό,τι κι αν λένε οι κριτικοί, που πάντα τα ξέρουν όλα, το κοινό κρίνει στο φινάλε και  αγαπά το σύγχρονο ποιοτικό ελληνικό θέατρο.