Ο Σπύρος Στεριάδης σκηνοθετεί την παράσταση «Ματιέ», διασκευάζοντας την ομώνυμη νουβέλα της Αγγελικής Σπανού, και μας φέρνει αντιμέτωπους με τον καθρέφτη μας. Εκεί όπου στερεότυπα, μύθοι και ρόλοι που δεν αμφισβητούμε αποκαλύπτονται.

Ένας ληστής που λιντσάρεται μετά τον τραυματισμό του. Και οκτώ άνθρωποι που αποκαλύπτουν την αλήθεια τους κοιτώντας τον. Οκτώ διαφορετικές αναγνώσεις του ίδιου συμβάντος. Πώς άραγε διαμορφώνεται η αντίδρασή του καθενός και της καθεμιάς μας στη βία; Την καταδικάζουμε «από όπου και αν προέρχεται» και «σε όποιον και αν απευθύνεται»; Ή δεν μας ενδιαφέρει η εξόντωση κάποιου με τον οποίο δεν ταυτιζόμαστε σε κανένα επίπεδο;

Μιλήσαμε με τον Σπύρο Στεριάδη…

Γιατί ανεβάζετε κάτι τόσο dark;
Η βία είναι πλέον καθημερινότητα. Από τις αυλές των σχολείων έως τις κερκίδες των γηπέδων. Και από τις καφετέριες στην πλατεία έως το εσωτερικό των σπιτιών μας. Η βία λοιπόν είναι στο φως, δεν είναι πλέον στο σκοτάδι. Ούτε αφορά μόνο συγκεκριμένους ανθρώπους. Αυτούς που είναι στο περιθώριο ή αυτούς που δεν πρόσεξαν την πορεία τους. Ακριβώς λοιπόν επειδή η βία δεν είναι dark, οφείλουμε να την αντικρύσουμε. Και να αναρωτηθούμε εμείς, ως θεατές της βίας, πόσο εύκολο είναι να βρεθούμε στη θέση του θύματος ή του θύτη. Ο «Ματιέ» δεν ανεβαίνει για να δείξει τη βία, αλλά για να δείξει πώς αντιδρούν στη βία οι θεατές της.

Πόσο οικείος και πόσο ανοίκειος σας είναι ο Ματιέ;
Ένας ήρωας ελκύει έναν θεατρικό δημιουργό είτε γιατί του είναι πολύ οικείος, είτε γιατί του είναι εντελώς ανοίκειος. Ο Ματιέ με κέντρισε και για τα δύο. Είναι ένα πρόσωπο που δεν έχει αδικήσει, ένα πρόσωπο που δεν έχει ενοχλήσει. Προσωπικά, τέτοιοι άνθρωποι γύρω μου κερδίζουν την εκτίμησή μου. Όχι τη συμπόνια μου, την εκτίμησή μου. Είναι πολύ δύσκολο να μην αδικείς σε έναν κόσμο που αδικεί. Από την άλλη, είναι επίσης και ένα πρόσωπο που βρέθηκε να ζει στο περιθώριο, απομονωμένος ακόμα και από την ίδια την ομάδα του ή την οικογένειά του. Δεν έχω βρεθεί σε τέτοια θέση και ένιωσα έντονα την ανάγκη να δω την ψυχή ενός ανθρώπου που παρότι δεν έφταιξε, τιμωρείται.

Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό που θα δούμε στη σκηνή;
H παράσταση έχει σχεδιαστεί χρησιμοποιώντας εργαλεία σωματικού θεάτρου. Το σωματικό θέατρο δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο σώμα. Οι κινήσεις δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας, αλλά αποτυπώνουν μέρος του κειμένου. Η χρήση του σώματος κάνει το αποτύπωμα μας στη σκηνή πιο ρεαλιστικό. Για παράδειγμα, στη σκηνή του ξυλοδαρμού του ληστή, παρότι το θύμα αποδίδει με το σώμα του την εξέλιξη της βίας, δεν εμφανίζονται οι θύτες, δηλαδή εκείνοι που ρίχνουν τα χτυπήματα.

Από την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου στο Ρεκτιφιέ – Κέντρο Έρευνας Μικτών Παραστατικών Τεχνών για οκτώ παραστάσεις έως την Κυριακή 14 Απριλίου.

Πληροφορίες για την παράσταση

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Αγγελική Σπανού
Διασκευή & Σκηνοθεσία & Φωτισμός : Σπύρος Στεριάδης
Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Ρήγας
Επιμέλεια Κοστουμιών: Γιάννης Τσούχλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δώρα Φιλίππα
Φωτογραφίες: Τζοάννα Βρακά
Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Κώστας Κοχαϊμίδης
Παίζουν: Γιάννης Κατής, Πηνελόπη Σκαλκώτου, Σπύρος Στεριάδης, Δώρα Φιλίππα.
Παραγωγή: Habemusproductions

Παραστάσεις:
Κάθε Κυριακή στις 20:00 μ .μ. (Κυρ 25 /2, 3,10,17,24,31/3, 7,14/4).
(Πρεμιέρα Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024)
Τιμή εισιτηρίου 12 ευρώ, μειωμένο 10 ευρώ.
Διάρκεια 60 λεπτά
Ρεκτιφιέ – Κέντρο Έρευνας Μικτών Παραστατικών Τεχνών
Κωνσταντινουπόλεως 119, Κεραμικός
Τηλέφωνο 6981871669

Σκηνοθετικό σημείωμα
Στην παράσταση «Ματιέ» επιχειρήθηκε μέσα από τη σωματική δράση των ηθοποιών να αποτυπωθούν τα συναισθήματα της αγωνίας, της μοναξιάς, του φόβου και του αδιέξοδου. Οι καθημερινές και ανεπιτήδευτες κινήσεις του σώματος συνθέτουν, με τον ρυθμό και τη γεωμετρία τους, το συναισθηματικό καμβά και αποτελούν το θεμελιώδες λεξιλόγιο της σκηνής. Τα κινούμενα στον χώρο σώματα των ηθοποιών αποτελούν τελικά το κεντρικό θέμα και αντικείμενο. Με άλλα λόγια, η προσοχή στρέφεται πολύ περισσότερο στην ταχύτητα, στην ένταση, στη δύναμη, στην ενέργεια, στην κατεύθυνση της κίνησης, και υπό αυτή την έννοια στην ειδική υλικότητα του σώματος του ηθοποιού, στην ιδιαίτερη σωματικότητα του.